@Rick: herkenbaarheid auto: helaas, leer ermee leven, maar op dat moment als ik erheen rijd, is het wel balen. Ik heb gelukkig meer plekjes waar ik terecht kan. Straks, over een maand kunnen ze me niet meer vinden in de struiken door alle begroeiing.
@vangers: mooi gedaan!
Zaterdag na het klussen en boodschappen doen 3 uurtjes gevist. Op drie verschillende stekken geweest. Drijvende hondenbrokken mee om het water op te schieten.
Eerste stekje: Plekjes gemaakt bij het stilliggende hoopje vuil, vissend met wormen, bij de takken in het water, en een diepere kuil.
Kwartiertje hier, volgende plekje, etc. Geen stoot. Ook geen asem op de hondenbrokken.
Volgende stek dan maar. Opruimen, in de auto, kwartiertje rijden, ook even langs mijn stekje (zie eerder verslag). 2 tenten. Hmmmm!
Tweede stekje: niemand. Mooi. Herkenbare auto's in de buurt? Nee! Even kijken bij de duikers, wat particles in het water met gebroken boilies. Zo ook bij de overhangende tak en het rietveldje verderop.
Ook hier: proberen, pielen, rondkijken: geen beweging te zien. Hondenbrokken: niente.
Derde stekje: Eerst "rond"lopen, de helft is onbegaanbaar: dichte struiken en omgevallen bomen van afgelopen herfst- en winterstormen. Ik ben hier lang niet geweest.
Op de plek waar normaliter de pompenbladeren zijn, het eerste plekje gemaakt. Nieuw plekje tegen de in het water gevallen boom, die nu bovenop een bekende kuil ligt. Ik zoek nog een derde plek. Niets, dan maar vlak onder de kant bij die twee oude rietstoppels.
Weer wat later en na wisselen van plek. weer niets. Ik krab op mijn hoofd. Niets. Ook de ronddrijvende brokken doen niets, op wat minivoorntjes na.
Ik ruim op, leg de spullen in de auto en besluit om de dichte struiken heen te lopen zonder hengelspullen. Emmertje mee, hondenbrokken en katapult mee. Het woud van oude dorre takken is bijna ondoordringbaar. Omgevallen bomen versperren mij de weg.
Daar zie ik een gaatje. Goed besluit, want hier kan ik redelijk "doorlopen". Ik zie wat glinsteren, het water! Een gaatje in de struiken van twee meter breed en twee meter hoog. Achter mij een ruimte van 1,5 meter als ik die boomstam verplaats.
Zogezegd, zogedaan: een stekje! Zowel voor de pen als statisch.
Ik kijk naar het water : drie plakkaten met bellen. Ik raak enthousiast. Dat kwartiertje worstelen door de struiken was niet voor niets. Tring. Tring? GSM!
Het thuisfront. Waar blijf je nou? we zouden vroeg eten, want we moeten naar een verjaardag vanavond. Glad vergeten. Uh... We zouden 15 minuten geleden eten. Eerst weer terugworstelen (dit bleek zo gepiept, andere, schone en snellere terugweg gevonden) en dan 20 minuten terugrijden. Eten, wassen, omkleden en dan 45 minuten rijden naar de bestemming.
Onderweg naar huis maak ik al plannen wat te doen met deze nieuwe oude stek. Achteraf heb ik nog 10 minuten wachten op mijn vrouw voor we vertrokken, want die was nog niet klaar
![:)](./images/smilies/icon_smile.gif)
Leuke verjaardag, maar in mijn hoofd was ik ergens anders.