10-03-2002 22:38
Beste Henrie,
Was de balans weg tijdens je baaldag?
Zo te lezen was de balans ver te zoeken, en nog een geluk dat je die dag niet ging vissen, want je was geheid ook nog eens bovenop je glashengel gaan staan!
Dat je nog bleef geloven in die balen mais en maismeel? Mijn geloof en vertrouwen in de op die dag gekochte artikelen zou ernstig verstoord geraakt zijn.
Gekheid Henrie, dat weet je.
Geloof en vertrouwen in wat je gaat doen is van groot belang, mits je het fysiek perfect uitvoeren.
Zou het daarin zitten dat ik zoveel beleving uit mijn visserij weet te halen?
Zal ik daardoor zonder schijnbare moeite twee weken kunnen investeren in het voorbereiden van een weekend vissen?
En daardoor ook extreem veel waardering kunnen opbrengen voor de vissen welke ik dan ving?
Alles was in balans tijdens deze weekenden, behalve...die heel dikke spiegel die daar tussen de pompebladeren ongestoord lag te zonnen, een schitterende vis welke ik niet zou vangen omdat deze zich vijftig meter van mijn stek bevond.
Deze vis hing daar schijnbaar onverstoorbaar van de rust te genieten en na een uur wist ik het......ik zou zijn gemoed niet uit balans brengen en zijn rust en rustplaats niet verstoren, Het was mijn vis niet, anders had hij op de stek gelegen.
Enne Duitsers kunnen met hun verknipte geesten geen samoerai zwaarden maken, hoe ze het ook proberen.
Die zwaarden moeten op gevoelsmatige juiste temperaturen met de hand gesmeed worden, het hete staal word zo dun gesmeed dat het gevouwen kan worden.
Enkele keren in de breedte en ettelijke keren in de lengte, om een zo fijn mogelijke structuur in het staal te krijgen.
Structuren zonder scheurtjes of breuken.
Dit herhaald de smid net zolang tot het staalstructuur naar zijn zin en beoordeling soepel en toch sterk genoeg is om er een zwaard van te maken.
Bij Krupp walsen ze het metaal, snijden en knippen het in stukken niet beseffend dat ze op die wijze de structuur en de ziel van het metaal verwoesten.
Vandaar verknipte geesten.
Edoch, ik ga proberen nog meer balans te krijgen in mijn aas, stek, en beleving.
Misschien kan ik op gegeven moment de beetverklikkers thuis laten omdat ik de aanbeet al voel aan komen.
Per slot zijn het ondingen die verklikkers, en vaak ben ik al wakker wanneer het kreng begint te schreeuwen.
Zen??, misschien, wie weet.
Oh nog iets Henrie, heel aardig van jou dat je ons op deze manier weet te wekken.
sportieve groeten Henk