25-12-2004 15:01
Peter,
heren,
Of het een gewone werkdag was weet ik niet meer. Nu ik terugkijk, wat maanden later, bedenk ik me dat het ontegenzegelijk een zwaar deprimerende, grijs-zwart overtrokken, door windkracht 7-8 uit het kille oosten doorgejaagd met een herkenbaar schrale russchische kilte erin, doorspekte dag moet zijn geweest. Maar dit zal de dramtiek zijn van het woord. Je ploetert door op zo een dag, wachtend tot de laatse koffiebreak. Erna is het nog maar even doorbijten, en wacht er een thuis. Wist ik nog welke dag, dan vertelde ik wat ik gegeten zou hebben. Ik weet het niet meer, herinner mij slechts de totale pijn. Je rijd het terein af, de ophaalbrug laat steeds je werk achter. Het is een kort stuk naar huis.
Ergens komt er een punt, dan weet je nog niets, maar voel je dat er iets niet klopt. Je bent nog niet eens thuis gekomen, zeker nog twee keer afslaan, en plots wordt je overvallen door onrust. Wat is er wat dan niet klopt? Het duurde kort. Sleutel in de deur, die paste dan nog wel. Zooi in de gang, los tuig van de zolder, en een stilte waar leven werd verwacht. Dan loop je de kamer in en vind je koffers en dozen, keurig voor je ingepakt, en langzaam, heel langzaam besef je welk leven er ontbrak. In wat voor een stilte je beland was. Een waas van tranen. Daar ga je dan. Down the memorylane. Soms stort een leven in, hoeveel stenen je ook op elkaar gestappelt heb. Je weet dat je verliest, en wat je verliest. Hoewel, dat komt pas met de dagen en weken erna. Wanneer je alweer met je eigen overgebleven leven aan het rommellen bent geslagen, en heel langzaam beetje bij beetje wordt ontvaagd hoe het ook weer was, alleen.
Ik kon lekker gaan vissen, het seizoen begon. Maar raakte geen hengel aan, laat staan dat ik eens een balletje kookte.
Mijn lijntje was gebroken, mijn leven verspeelt
Het water gesloten.
Stilte. Weken.
Heel soms trok ik het niet. Dan belde ik in paniek, en deelde we verdriet en de verdwazing waarin we beide beland waren. En die kleine? Niet eens het besef. Geen mogelijkheid toe. Dat kon ik niet binnen laten. Het denken dat die band eindig kon zijn heb ik nooit tot mij gelaten, hoe groot de verleiding ook ertoe kwam binnensluipen: Het is beter zo... laat het...
Een opkikker vond ik, waar anders, in een paar dagen verschuilen aan het water van Hari Marie. Waar anders? Hoe anders dan daar moest ik eens aan de start gaan met nieuwe zelfbespiegelingen. Heer Pannekoek als mental coach mee, alsof de oude man al niet genoeg balast in zijn gevulde aanhangwagen had gestopt. Kijk een Heer Pannekoek kan heel goed meegaan in een denken dat de wereld gewoon werkelijk zo vreselijk klote in elkaar steekt. Je mag van een Heer Pannekoek zelfs je verschuilen tussen de Franse struiken. Het kleidansen, vast gezogen worden als een standbeeld van negativiteit. Maar vertel een Heer Pannekoek niet over morgen, want morgen is alles beter zegt ie. Steeds maar weer... Misschien hadden de heren vissers aldaar 1 avondje jacht op karper moeten opofferen aan een overdreven uitgetrokken zuippartij. Een kater brengt immer een bepaalde ommekeer ergens...
We kwamen terug uit het Franse, en ik wist dat ik in Steenbergen nog niet thuis was, en toch zat ik daar alweer achter de PC, de zooi nog in de auto. Ik belde, zonder paniek, eerder berustend. Er werd mij gezegd: ik mis je. Inderdaad, nog niet thuis. Inderdaad, ommekeer.
Het zijn slechts korte tijdsfragmenten, te persoonlijk voor velen. Begin van het jaar, nu het einde. Een jaar is in mijn leven nog nooit zo bewogen geweest. En ik weet zeker dat ik een tweede, zoals deze niet meer wens, laat staan zal bevechten.
Ik heb periodes van weken achterheen gehad dat ik werkelijk alles liet instorten. Gewoon niets meer wenste. Niets geen verzet meer voerde. KSN? CBB? checkte mail niet eens meer, zinloos geworden. Had een nogal stevige financiele basis, en een goede baan. Een half jaar later sta je in de schulden, en heb je niet eens puf een uitkering te regelen, nadat je als een niets alsnog bent buiten getrapt. Je negeert mensen om je heen, slechts heel close laat je eens iemand binnen.. Post openen? waarvoor?
Soms zit je dan in je eigen zwartgeblakerde denken, bovenal aanhoudend zelfbeklag, te mijmeren. John zei toch: morgen dan maar....
En Peter dan? die wil al een poos eens bomen aan de waterkant erover? Ed? Wanneer dan?
Het heeft een poos geduurd, hier en daar wat ruggesteuntjes opgelopen, waarvan je er ook van sommige weet dat je ze ook verdiend hebt. En dat is goed voor wat zelfvertrouwen ergens. Heel langzaam pak je de zaken weer op. En wordt je weer wat strijdbaar. En weet je weer waar je eigenlijk allemaal mee bezig was, bovenal wordt weer beetje bij beetje duidelijk waarom. Voor jezelf ja.
Peter en ik bevissen het grote Haringvliet voor even, we bomen
Vangen weinig, hebben het koud. Maar toch. Het vissen. Magisch
CBB eindigt hun zomerstop. Ik de mijne.
KSN meetings, een zooi positieve mensen zie je dan weer eens om je heen
Je vergadert een paar keer, owja van dittum en dattum was het.
Half afwezig herinner je de beloftens die in je plannen verscholen zaten.
Gaat eraan werken. De presentatie R-CBB. In Rotterdam.
Met Peter en zijn gedrevenheid, alsof we de karpers van het open water aan het bevissen zijn.
Onverwachts positief einde, de oprichting van de R-CBB NoordWest Nederland
Hm... goh. Eigenlijk wel weer lekker bezig zo
...That there is something good in this world, mister frodo...
Ik ben er nog niet. Nog lang niet.
Zit nu alleen achter een stomme PC dit kleine beperkte jaarverslagje te schrijven
Maar als visser heb ik een sterk geduld, en wacht ik rustig tot vanavond.
Dan kar ik weer naar boven, het blommenland. En zie ik ze weer. Die twee daar.
Voor een knuffel zoals ie nog nimmer voelde, en een kleine die vraagt: kom je weer logeren?
Ja man, ik ben der nog wel even.
Dat huis, de koffers zie ik er nog immer staan.
Het is mijn thuis, al woon ik er niet.
Morgen ja john.
Ik weet het.
Het komt goed.
Zover mijn jaar...
Wat ik hier echter niet al te positief vind is het gehalte schrijvers dat slechts alleen maar kunnen schrijven dat ze goed vissen, goed vangen, goede vissers zijn, der voor gaan, het verdienen, blablabla. Opvallend hoe stil het immer blijft onder de noemers belangenbehartiging, waterbeheer etc. sullen als Aart, -het valt me op dat het wel erg egoistisch ingestelde overdenkingen zijn.... Sullen als een Peter Otte, - goh, laat ik het weer eens over belangenbehartiging hebben....
Hetgeen wat mij echter het meest triest stelt, is wel de wijze waarop een hele grote groep vissers en schrijvers totaal geen binding meer hebben met de vis die ze bevissen. Zeker niet alleen de buitenlandse toppers die zich verrijken, -op een godzijbedankt eindelijk ingestorte betaalwaterput in verweggistan, land van raduta enzovoort-, zijn de karper als liefde al lang verloren. Ook dit board staat er nogal aardig mee gevult, hoewel het op zijn Hollands natuurlijk keurig netjes geformuleerd wordt. We doen niet mee aan de pondenrace hoor!.... maar we zijn DE targetvisser! De visser is een vanger geworden. De vis is een vangst geworden...
Spiegeltje spiegeltje aan de wand?
Wat is er toch aan de hand?
In dit godverdommes land?
Boven onze stand?
ik denk het wel.
morgen ja john
komt goed.
;o)
ed
ik kreeg de (gras)karper niet direct onthaakt, heb mijn maat de karper eventjes in het water laten houden, ben hulp gaan vrage bij de buren, nadat de vis onthaakt was wou de vis niet meer zwemmen, men dan mee het water in gegaan, heb hem een tijdje geleidt en ben er mee naar de fontijn gezwommen, als hij eventjes weg was kwam hij na 1-2 minuten terug boven drijven. toen we bij de fontijn waren zwom hij weer. toen heb ik opgeruimd en (ongeveer) 3 kwartiers later zijn we vertrokken. Ik ben blijven opletten als ik em nergens zag drijven, niets meer gezien.
