Ik vis nu al een aantal jaren op het kanaal hier in de buurt en 90% van mijn visserij bestaat ook uit het bevissen van dit kanaal.
In de afgelopen 8 jaar heb ik maar 2x een spiegel weten te vangen en na een klein rekensommetje komt het er op neer dat de bezetting van spiegels niet veel groter is dan 2/3%.
Toch had ik voor mijzelf het doel gesteld om dit jaar één van die unieke spiegels te vangen. Dit moest toch te doen zijn aangezien mijn vismaat toch een paar spiegels heeft gevangen (op onze vaste visstekken) die ik nog niet heb gevangen.
Het seizoen kwam al op zijn einde en ik had iit tot veel schubkarper(tje)s nog niet die gewilde spiegel gevangen. En de vangsten vielen zowiezo tegen doordat ik vooral kleinere karpers ving terwijl er in het verleden nog wel eens een uitschieter tussen zat. (vorig jaar 25 en 24,5 pond)
Het kanaal had ik zo langzamerhand wel gezien en dus besloten mijn vismaat en ik het een keertje op een zandput hier in de buurt te proberen.(wat in verbinding staat met het kanaal waar ik altijd vis) Vorige week donderdag even wat bollen erin staan gooien met de werpijp om vrijdag te gaan vissen.
Vrijdagmiddag belt me vismaat op met de mededeling dat hij thuis ziek op zijn bed ligt en voor hem de sessie niet doorgaat.
Bij mij slaat de twijfel om te gaan vissen enzigszins toe aangezien ik niet zo veel zin had om in mijn eentje te gaan.
Maar omdat ik anders voor niets zou hebben gevoerd en het wel eens één van de laatste nachtjes van het jaar kon worden heb ik toch besloten te gaan.
Ik had met mijn pa afgesproken dat hij mij zou brengen, want mocht ik wat moois vangen had ik 's ochtends meteen een fotograaf!
Eenmaal aangekomen op de stek was het al aardig donker geworden, dus snel alles geinstalleerd. Ik ga eigenlijk van een blank uit(ondanks de goede weersomstandigheden) maar toch speelt er een scenario door mijn hoofd waarin ik een mooie karper vang. Ik kom maar moeilijk in slaap en wanner ik eindelijk lekker lig te pitten wordt ik al weer bruut gewekt door een gillende beetverklikker. Ik sla rustig aan, want ik heb hier al eerder vis verspeeld aan het talud, en voel behoorlijk veel weerstand en de vis trekt een paar meter door de slip heen. Hier sta ik dan in oktober vol in de wind helemaal alleen in mijn korte broek met voeten als ijsklompen (wat ik overigens niet voel) een mooie vis te drillen, helemaal te gek!!
De vis voel ik langs het talud omhoog komen en eenmaal over het talud heen kan ik de vis gemakkelijk naar mij toe pompen. Wanneer de vis bijna bij de kant is pak ik mijn net en klim over de stenen heen, maar dan schiet mijn net aan één kant uit het spreiderblok en door de wind kan ik deze met geen mogenlijkheid terug krijgen. Dan maar drastische maatregelen, ik loop het water in en sleep de karper op de kant. Hier zie ik dat het een mooie spiegel is, maar nog geen tijd om feest te vieren eerst maar de onthakingsmat pakken en de vis veilig op de kant leggen.
Wanneer de vis veilig in de zak zit is het tijd voor een vreugdesdansje en bedenk ik dat dit een ongelooflijke vangst is. Al die uren die ik op het kanaal heb doorgebracht om mijn target te halen, en nu vang ik deze gewoon op een water waar ik in het verleden niet echt succesvol ben geweest.
De volgende ochtend komt mijn pa en vismaat (met een dikke sjaal om z'n nek) de vis bekijken en wat plaatjes schieten. Het geluk blijft aan mijn zijde want de zon laat zich ook nog even zien. Een supermooie spiegel met tientallen diamantschubjes en grote vinnen en ook nog eens van een behoorlijk gewicht, 24 pond. Dit was echt een 'out of the blue' topsessie!
, maar de knoop van de onderlijn zelf 
