GOUDZOEKERS
Het is een koude wintermaand als ik een artikel lees over het vissen op karpers in Marokko. Schitterende zwaar gebouwde vissen waar van enkelen zijn voorzien van en kunstwerk aan schubben op het spiegelachtige lichaam. Door mijn voorliefde voor Afrika werden er al snel spijkers met koppen geslagen en na enig zoekwerk vliegen wij met Brussels Airlines in de goedkoopste klasse voor maar 99 euro retour naar Cassablanca!
Op het vliegveld aangekomen worden wij netjes opgewacht door een van de medewerkers van Maroccocarpfishing.com. Door het bordje wisten wij direct bij wie wij ons moeten melden. Wij hadden geboekt bij Marc, de organisator van de vistrips in het beloofde land.
Tijdens e-mail conversaties wordt de boeking bevestigd en de aanbetalingen worden direct overgeboekt. In de tussenliggende periode hoorden wij negatieve berichten over het vissen in Marokko. Groepen vissers die uitzichtloos over een meer hebben staan uit kijken waarin op dat moment niet gevist mocht worden. Dit alles leek ten tijde van ons vertrek al weer lang verleden tijd te zijn. Het leek ons en velen voor ons gemakkelijk een dag voor en een dag na de vistrip te boeken. Dit heeft te maken met de vis en vliegtijd waaraan je gebonden bent. De organisatie verzorgd dan een hotel alwaar je in kan slapen. Uit het mailcontact kwamen wij overeen dat de 1e nacht inclusief was bij de totale prijs van een arrangement en dat een eventuele 2e nacht voorafgaand aan de terug vlucht rond de 20 euro zou moeten kosten. Bijkomende kosten waren extra mais, water en andere luxe producten die zo snel als mogelijk voor je worden gehaald in het lokale dorp.
In het hotel aangekomen bleek ons al snel dat wij onze kamer zouden moeten delen met enkele voor ons vreemde vissers. Het hotel, welke is gelegen op enkele kilometers van het meer heeft vanaf het dak een uitzicht over een arm van het meer. Het hotel zelf is zelfs voor Marokaanse begrippen slecht te noemen. Enkel een bed is er in de kamer te vinden en de publieke sanitaire voorzieningen besloten om maar een keer over te slaan tot we aan het heldere meer zouden staan. In de avond werd het door de manager gezellig gemaakt met muziek en de dvd getoond van het VBK waarin enkele klompen goud getild worden. Hierbij waren ook Clement , een Fransman en diens Marokaanse collega aanwezig van de organisatie aanwezig. Deze laatse man, gekenmerkt door zijn enkele voortand had al snel de bijnaam paardentand mais gekregen, omdat zijn Marokaanse naam ons onduidelijk is gebleven. Deze Marokaanse man, welke door de andere vissers als een soort afgevaardigde van de gemeente werd bestempeld regelt de vergunningen en allerlei andere zaken.
Tijdens het verblijf in het hotel vroeg de hoteleigenaar aan alle aanwezigen een bedrag van 20 euro voor de overnachting. Hierbij is de cola, water en eten inbegrepen maar dit was niet zoals het arrangement het voorschreef. Duur is het natuurlijk niet, maar als je er niet op rekent bleek dat voor alle vissers het woord principe al gouw de boventoon voerde. Alle vissers moesten na wat gebaar en gezeur toch de 20 euro betalen. Na een kort telefoontje naar Marc bleek dat dit er nooit sprake was geweest van een betaalde 1e nacht. Maar Marc verzekerde ons voor de kosten zou op draaien van, een nobel en niet meer dan aannemelijk gebaar dachten wij.
Tijdens een praatje met een zeer contente belgische visser bleek als snel dat de vangsten aan het meer die week zeer slecht waren geweest. Deze Belg was verbaasd over het feit dat wij 450 euro per week betaalden en hij 500 had 2 weken gevist voor 9 vissen waarvan hij de laatse week voor onze komst slechts 2 vissen kon buit maken.
Bevestigend knikten een groep Fransen en een twee tal Duitsers. Met 15 koppels werden er 5 vissen gevangen op 7 dagen tijd! Overtuigd van je eigen kunnen hadden wij allemaal wel sceptisch. Echter de foto van een door de Fransman met modder in elkaar geknutselde karper gaf ons geen moed ten aanzien van de vangsten.
Ik had immers enkele uren voor vertrek nog een e-mail gehad van de organisatie waaruit bleek dat er niet goed gevangen werd maar dat de groep die er nu viste toch wel 2 vissen per persoon per kon vangen, met slechts een enkeling die niets ving? Maar het avontuur zelf leek ons vooralsnog belangrijker dan het vele vangen, dat op zich leek ons niet een reden om naar Marokko te vliegen.
Vroeg in de morgen werden wij als 1e naar het meer gereden. Het basis kamp van Maroccocarpfishing is gelegen aan de oostzijde van het meer. De grote tent waarin de spullen liggen staat hooggelegen langs de waterlijn. De boten lagen klaar en een keuze tussen bank stick of een rodpot werden snel gemaakt. De omgeving van het meer is schitterend. Hoge bergen, bomen en rotsen kenmerken de ruwe oeverlijn van Bin el Quadine. Bij het Base Camp aangekomen bleek al snel dat de stekken vooraf waren opgezet op plaatsen waar gevist is of vis gevangen is.
Een gigantische kom waar de bodem zeer geleidelijk afliep naar 25 meter bood ruimte voor 9 hengels op aflopende diepte’s. De wind blies er heen er waren geen extreme diepte’s onder de oever. Maar helaas, wij mochten er wel naar toe vissen maar de bivvy’s moesten aan de linker kan van de grote steen blijven? Klaarblijkelijk bleek het dus zo te zijn dat Maroccocarpfishing toch niet de enige organisantie was die vistrips aanbood naar het meer. Er werd dus geopteerd voor een andere stek.
Aan de Westkant van het meer is een engelse organisatie bezig.
http://www.maroc-carp-advanture.com. Deze organisatie beschikt over een zeer nette uitgebreide en degelijke materialen range en zeer belangrijk stormbestendige Nash bivvy’s. Ik heb zelf geen enkele ervaring met deze visreis organisatie en ken ook deze organisatie niet. Een natuurlijke scheidingslijn bracht dus roet in het eten en gezocht werd naar een andere stek. De boot werd ingeladen en door Hoesein werden wij naar de stek gevaren. Na enig commentaar van de afgevaardigde mochten wij vissen op een andere door ons zelf uitgezochte stek onder aan drooggelegen eiland, alwaar Ronny de Grootte in het artikel Altaskarpers ook enkele goudstaven had gevangen.
Het materiaal van marokkocarpfishing bestaat voornamelijk uit X2 materiaal. De boot, tentjes, stretchers, hengels en rod pods zijn alles van voor genoemd merk. Enkele degelijke Bruce Ashby en prologic stokken van 3.5 lb gaven een beter gevoel.
Het gigantische meer kent zo nu en dan een grillig oeververloop wat het nodige verwacht van het gebruikte materiaal. Het klimaat aan het meer verklapte ons dat er rond het middag uur iedere dag een fikse wind op stak, iets wat wij ook al van de vorige groep gehoord hadden.
De wind, welke vrij krachtig is geeft je geen mogelijkheid om veilig het water op te gaan om je lijn opnieuw uit te varen. De rubber X2 taipan, 2.30 meter voorzien van reddingsvest is simpelweg niet opgewassen om met behulp van de roeidollen tegen deze wind in te kunnen varen. Bij de boeking in maart 2007 was een electro motor nog inbegrepen bij de betaalde prijs. Helaas bleek al snel dat die er niet bij zat ten tijde van onze aankomst aan het meer. De reden dat ze te veel kapot gingen is redelijk begrijpelijk gezien de stenen onder de oever, maar dat een dergelijk water het vissen met een elektro motor vergemakkelijkt was wel duidelijk.
Zonder gebruik te mogen maken bleef de prijs tot ongeloof van ons en de Deense vissers gehandhaafd? Al snel was het ons duidelijk dat op een dergelijk meer met diens ruwe omstandigheden in bepaald jaar getijden een electro motor eerder een must was dan een uitkomst. Op onze vraag deze als nog te kunnen gebruiken werd ons een bedrag van 100 euro gevraagd, iets wat wij uit principe niet hebben gedaan. Al de 1e dag werd door 1 Deense visser een vergunning van de andere organisatie aangeschaft en besloten daar te vissen met diens materialen.
Rond het gehele deel van het meer waar Maroccocarpfishing de stekken beheert bleek dat er na 2 dagen en nachten vissen slechts 1 vis gevangen was.
Die 3e nacht worden wij bruut gewekt door een gigantische onweersstorm. De met haringen en stenen verankerde tent werd bruut dubbel geslagen en met flitsen voor de ogen zie ik de foto van de Fransman van vorige week op mijn netvlies verschijnen.
Zijn bivvy was volledig aan flarden gewaaid omdat de glasfiber tent stokken simpelweg niet waren opgewassen tegen dergelijke natuurkrachten. Gelukkig kwamen wij er ongeschonden van af, zij het niet dat een run op een van Patrick zijn stokken een zwaar verankerde X2 boot terug op de kant bracht!
Minimaal 2 maal per dag komt er iemand van de organisatie met een boot langs de stek om het eten en drinken te brengen. Door de comfortabel grote koelbox werd alles koel en vers gehouden. Regelmatig werden en nieuwe flessen met ijs gebracht om alles koel te houden. Het avondeten bestond uit een zogenaamde Tagin waarin het heerlijke gerecht is klaar gemaakt. Met behulp van de grote gasfles en brander werd het eten dan verwarmd. Had je nog iets anders nodig dan kon je middel porto snel en gemakkelijk andere producten als cola en fruit bestellen.
Sinds de 1e dag aan het meer zag ik in het meer al dingentjes drijven. Op de 2e dag kwam ik er achter dat de stek die ik beviste waarschijnlijk vol moest liggen met rottende mais. Grote gele korrels omhuld in slijm dreven langzaam naar de oppervlakte. Met een stinklucht en een rot gevoel besloot ik mijn stokken een 100 meter verder te leggen op een diepte van 23 meter. Diep…ja maar ook op deze diepte’s worden in Marokko vissen gevangen.
Na 6 dagen vissen vertrekken wij wegens de slechte vangsten voor 3 dagen vertrokken naar Cassablanca. Voor ons vertrek naar Cassablanca moesten wij een bedrag van 130 euro betalen voor het eten en drinken en mais. Na wat tegen elkaar wegstrepen en veel problemen onderling bij de organisatie betaalde wij 35 euro. De afgevaardigde was zichtbaar boos op Marc, welke in zijn redelijkheid enkele kosten voor zijn rekening nan. Marc wist ons nog wel mede te delen dat het de bedoeling is om in het vervolg de vissers direct naar het water te brengen en daar onder te brengen in een grote tent. Geslapen wordt dan op stretchers om de volgende ochtend te kunnen starten met vissen.
Het was ons in ieder geval wel duidelijk dat de organisatie al daar geleid word door deze zelfde afgevaardigde. In het hotel aan het meer waar wij nog even een sanitaire stop maakten kwamen wij een groep vissers tegen van de hengelsport winkel Carps Cabin te Zoetermeer. Ook deze groep had problemen met de organisatie over de 20 euro welke moest worden betaald voor de 1e nacht. Nu wisten wij zeker dat wij in ieder geval niet de enige groep waren die deze problemen hadden gehad. Na een paar leuke dagen in Cassablanca kwamen wij op de luchthaven de Deense groep vissers weer tegen welke op de zelfde vlucht zaten naar Brussel. Van hun hoorden wij dat de organisatie hen had verteld dat wij voor ons vertrek toch nog vijf vissen hadden weten te vangen aan het meer. Vol goede hoop waren er toen een twee tal Denen van hun groep op onze stek gaan vissen voor de laatste twee nachten. Dat ze niets vingen verbaasde ons niet. Van deze zelfde Denen hoorden wij dat er ook bij hun het een en ander niet helemaal klopte.
Voor de transfer van het ‘’hotel’’ naar het meer moesten zij per persoon een bedrag van 10 euro betalen, een bedrag dat wij niet hoefden te betalen en ook nergens uit een e-mail viel terug te halen. Ondanks dat zij dit niet wilde betalen bleek dat de afgevaardigde ze weinig keus liet. Ook bij hun zat er een bepaalde hoeveelheid aan mais bij de prijs inbegrepen.
Extra mais diende voor 30 euro per 50 kg te worden gekocht. Helaas moesten ook wij alle mais betalen en zat de toegezegde 50kg per koppel er helemaal niet bij inbegrepen? De msn gesprekken had ik verkeerd begrepen volgens de afgevaardigde welke ogenschijnlijk alles regelt en notuleert in zijn handboekje?
De daaropvolgende week zou er nog een lading met Deense vissers neerstrijken op het meer. Deze jongens waren bekende van de groep welke in onze week aan het meer verbleven. De sms berichten met felicitaties stroomde binnen bij de Deense vissers rond het meer. Van de organisatie hadden ze namelijk begrepen dat er redelijk goed gevangen werd op het meer? Na enige heen en weer gebeld bleek dat deze Deense groep net als wij verkeerde berichten van de organisatie ontvingen over de vangsten op het meer?
Uiteindelijk heeft deze groep vissers besloten om de aanbetaling van 200 euro voor lief te nemen en met de auto richting Frankrijk te rijden.
Wij als vissers gaan er allemaal van uit dat we kunnen vissen en dat er wel een visje uit komt. Wij zijn nooit naar Marokko gegaan met de gedachte veel te vangen. De omgeving, cultuur en natuur spelen ook een grote rol. Het avontuur en was ons belangrijker dan het vangen van een gigantische vracht vis, maar naar aanleiding van de vangstberichten van de organisatie hadden we niet verwacht niets te vangen. Maar ja, dat blijft vissen en een organisatie is volkomen afhankelijk van de kunde van de vissers en de bereidwilligheid van de vissen op het meer. Dat er niet goed gevangen werd is een gigantisch raadsel volgens de organisatie. Dat het water laag stond was volgens hen niet het probleem, ook dressuur op grote gele vlekken mais zou het niet kunnen zijn? Wat wel duidelijk was is dat de gevangen vissen dikke harde buiken hadden. De echte oorzaak is mij vooralsnog onduidelijk gebleven. De slechte vangsten zijn op alle wateren wel eens aan de orde en lang zal dat waarschijnlijk niet duren, een nieuw record op dit meer lijkt mij gezien de potentie en de gevangen goudstaven zeker niet ondenkbaar. Maar laten we hopen dat deze organisatie in het vervolg beter om zal gaan met zijn klanten. ‘’Wij’’ zijn namelijk wandelende reclame en wij vinden het belangrijk dat het niet enkel alleen de goede reclame artikelen zijn die je te lezen krijgt. Een organisatie die er voor kiest om op een dergelijke manier de vissers een prent voor te houden verdient wat ons betreft een standje. Eerlijkheid dient het langst.
Jordy op ’t Hof
P.s ik ben zelf 2 maal ik Kenia geweest. Raymond, dit is ook een aanrader icm met Tanzania of Zuid Afrika om te vissen natuurlijk
Geniet van alle vissen, klein en groot. Maar, zodra de het genieten van klein verdwijnt is het wellicht tijd om te stoppen...