Ik zou met puur particles beginnen want deze werken vaak instant, de kans dat vissen op een "maagdelijk" water een boilie laten liggen is vrij groot. Tenzij er ook een populatie vloermatten zit. Dus duivenvoer: puik plan.
En nu trek ik ook even een blik open, ik was ooit bevoorrecht om op een water te vissen waar bijna nooit gevist was. Ik liep stage bij een boswachter in een prachtig natuurgebiedje en op het terrein lag een prachtige kraakheldere bosput met dieptes tot rond de 8 meter. De gehele put was volledig omzoomd met struiken en overhangende bomen en een geel met bruin en oranje oase van rust.
Ik kwam er er het najaar aan het werk en een veldmedewerker met wie ik daar werkte wist te vertellen dat hij al eens foto's had gemaakt van de zoon van de oude boswachter en diens vismaat die jaren geleden al het geluk hadden om op dit eigenlijk verboden viswater te vissen. Enorme biggen zei hij, maar ik nam het met gelijk een korrel zout.
oase van rust..
Zoals al gezegd kwam ik in het najaar een maand stage lopen, gevolgd door de winter en toen (jawel) het voorjaar. Als we in de buurt waren was ik er meteen niet meer weg te slaan, een magisch water. Toen kwam eindelijk het moment supreme. Ik vergeet nooit meer de eerste zonnige dag in maart dat ik even een kijkje nam na het werk in een kom van het water wat circa 4 hectare groot is. Mijn hart sloeg over en lazerde zowat uit de els waarin ik al menig maal omhoog was geklommen. Gert de grijze gerimpelde veldmedewerker had gelijk. Daar lag het groepje van ongeveer 10 vissen..breed geschouderde en massieve tanks tot zeker halverwege de 30, allemaal. De kleinste misschien rond de 20 en er daar slechts een van. Allemaal schubs en 1 spiegel welke de kroon spand. Mijn mobieltje gaat. Mijn moeder, dat ze de gehaktballen morgen wel op mn brood zou doen. Bleek dat ik er 2 uur ademloos in de boom had gehangen.
de kom..
Meteen stelde ik een plannetje op en legde het voor aan de boswachter. En het mocht, voor 1 keertje! Blij als een jonge hond begon ik een voercampagne van een week met gekookte mais op het enige obstakelvrije stukje over van de put. Leuk detail, later bleek dat de stek die ik had gekozen door de zoon van de oude boswachter jaren geleden was ingericht dus ik maakte daar dankbaar gebruik van.
De week kroop voorbij, en telkens lagen de vissen weer in de windstille kom, een adembenemend gezicht. Vissen deed ik hier liever niet. Pal voor de kant was het water direct 3 meter diep en de bodem lag bezaaid met takken en puin. Maar de voerplek was iedere ochtend leeg dus vol goede moed wilde ik in het weekend een dagje gaan zitten. Helaas, de boswachter besloot dat ik alleen 1 keer s'avonds mocht vanwege wandelend publiek, en gelijk had hij. Tegen het donker werd ik afgezet door de veldmedewerker.
Daar zit je dan..misselijk van spanning wachtend op die eerste run. Dat wachten duurde lang..veel te lang voor mijn gevoel en na 6 uur tot middernacht droop ik gedesillusioneerd af naar huis. De boswachter zei dat de kans helaas verkeken was en eerlijk is eerlijk, ik ben er ook niet meer aan begonnen. Iedere dag erna met zonnig weer kon je mij aantreffen in de grote els naast de kom, kijkend naar het groepje staalblauwe biggen.
Maandje later, de boswachter ging op vakantie. Ok, ik ga nu eerlijk zijn. ik heb in de week daarvoor nog stiekem gevoerd op 2 plekken (1 voor een vismaat), waaronder ook de kom. Hier zag ik een maal de dikste vis van het water (spiegel van zeker 35 +) vlak na het voeren boven op de mais duiken. Een dik schuimplakaat op het water creeerend. Het gevoel van euforie maakte zich meester, en 2 dagen later zaten we als bosjesmannen tot op de tanden gecamoufleerd in het pikkedonker op onze stekjes. Ik kreeg 1 piep, bijna een hartinfarct. Enge en onheilspellende geluiden klonken uit de gekste hoeken. Het was stiekem dus dan voel je je ook niet veilig aangezien je op niemand een beroep kan doen als er iets gebeurd. Tot op de dag van vandaag zweer ik erop dat ik een uil 3 maal "joehoe" heb horen roepen. De toon waarop dat klonk laat zich raden.
angstaanjagend..
Drie uur later hielden we het voor gezien. Het was echt angstaanjagend. We kwamen tot de conclusie dat de vissen dagazers waren. Helaas voor ons. In de kom zag ik ze nog regelmatig liggen. Ook brood gevoerd, maar niks pakken..eens met het net voor de kant porren. Allemaal zoetwatergarnaaltjes, wormpjes, slakjes, bloedzuigers, muggelarven en ander gespuis.
Hier kon niemand tegen op. Het was gewoon de mooiste populatie, op het meest ultieme water qua natuurlijk voedsel. Ondanks dat ze onze particles aten waren ze extreem moeilijk vangbaar.
Ik heb het achter me gelaten, maar denk nog vaak met weemoed terug aan deze spannende periode.
alweer een kapotgevist water!!! toen zijn we maar weer teleurgesteld richting huis gegaan.
