OK,
Een verklaring hiervoor ben ik julle wel verschuldigd.
Lees maar:
Een drukke dag op het werk vorige week besloot me om nog even een hengeltje te werpen na het eten.
Het slootje moest er aan geloven.
Zouden ze er al zijn??
Het was nog redelijk aan de frisse kant en er stond een gemene NO wind over het water.
Toch maar proberen met een stukje brood.
NIETS!!
Ik baalde en besloot een laatste vlokje eraan te doen.
Tijdens het inhalen voelde ik weerstand, huh, vast?
Nee, het bewoog maar het voelde raar.
Een zeelt? Kroes? Grote voorn?
Niets van dit alles maar wat ik wel zag deed mijn mond openvallen van verbazing.
EEN KOI!!!!!
Het zal toch niet waar zijn?
Toch wel, een 40 cm koi kwam in het net terecht.
Wat nu???
Teugzetten of….???
Normaal gesproken zet je z’n vis natuurlijk altijd terug maar bij deze was er iets wat me besloot om toch maar even de bowl te vullen.
En bij nader onderzoek zag ik dat ik gelijk had om haar niet terug te zetten.
Juist, een gezwel in haar buik!
Wat nu?
Zaterdagochtend.
Best wel zenuwachtig wachtte we op de komst van de koi dokter.
Eindelijk, daar is ze.
Nu gaat het beginnen.
Zeer professioneel werd de operatietafel klaargemaakt.
De instructies werden gegeven. Mijn vriendin zorgde voor het overzicht en het nathouden van de kieuwen en ik was anesthesist en hield me dus bezig met verdoving via de kieuwdeksels.
De koi dokter opereerde.
Het kon beginnen.
Ze werd in een emmer met verdovingsmiddel gelegd en langzaam ging het lichtje uit.
Nu ze in slaap was en de kieuwen verraadde dat ze nog ademde konden we haar op de tafel leggen.
Ze werd gerold in een natte handdoek met alleen de onderbuik en de kop onbeschermd.
Nu ging de dokter snel te werk.
Ik hield haar aan een kant vast en mijn vriendin deed de andere kant.
De incisie werd gemaakt maar bleek veel te klein.
Het gezwel was groter als verwacht dus moest er meer gesneden worden.
Snelheid was cruciaal want de vis mag niet te lang onder narcose.
Het gezwel was nu zichtbaar en de dokter deed haar best om dit zo snel mogelijk te verwijderen.
Toch wel wat geschrokken kwam er een gezwel ter grootte van een vuist uit haar buikje.
Nu snel even alles controleren op uitzaaiingen.
Alles zag er gelukkig goed uit en het hechten kon beginnen.
8 stuks werden snel en vakkundig genaaid en de operatie was klaar.
20 minuten waren het maar voor mij leek het een eeuwigheid.
Wat had ik te doen met het arme beest, zo hulpeloos en koud in mijn handen.
Nu moesten we weer snel handelen.
Ze ging terug in de bowl en met een flinke zuursof bruissteen brachten we haar bij.
Dit zijn de spannendste momenten van mijn leven geweest, denk ik.
Zou ze het redden? Komt ze bij? Gaat ze ademen?
Gelukkig wel en na een paar minuten begon er leven te komen.
WAUW!!!!!!!!!!
De nazorg.
Dit gebeuren was dus op zaterdagochtend. Met een flink aantal prikken van een injectiespuit werd het overtollig lucht uit de wond gehaald.
Ik moest dit blijven herhalen totdat ze weer normaal kon zwemmen.
Zo waren we de hele ochtend zoet maar vlak voor de middag kon ze op eigen kracht weer zwemmen zonder te kantelen.
Gelukkig.
Zo bleef ze dus zaterdagmiddag en zondag in de bowl.
Gisteren hebben we weer een complete waterverversing gedaan en nogmaals een spuit antibiotica gegeven.
Het lijkt nog steeds goed te gaan.
Met dank aan Drs. Meggy Carati.
![Afbeelding](http://pic4.picturetrail.com/VOL733/4280051/8995229/315560850.jpg)
Ik kan jullie vertellen dat het vissen bij mij even op een laag pitje staat na zoiets meegemaakt te hebben.
Ik neem even pauze
Ron