Het karpergevoel van....

[marijn ham]

Heren,

Hierbij het karpergevoel van... Marijn Ham.

Wie volgt?

Ik voel me een zeer gelukkig man! Als ik op de wegenkaart kijk waar ik woon, dan ben ik werkelijk omgeven door water, water en nog eens water.
Iedere dag als ik in de trein zit op werk naar mijn baas, en mijn slaperige gevoel probeert de overhand te nemen dan stopt dat steeds op het zelfde moment.
Bij het passeren van het 3e station ligt er links van mij een mooi natuurgebied, met veel, heel veel water. Dan ontwaak ik uit mijn slaap en direct gaan mijn gedachten aan de haal. 3 minuten later komen deze op een hoogtepunt als ik een mooi kanaal overraas met de stoptrein...
Ik zie mij er al staan met een kromme hengel en zo’n maagdelijke vis uit het water weet te scheppen. Ik zie hem al voor mij liggen op de onthaakmat en, als ik echt in vorm ben.. dan zie ik de unster wijzen tot ver over de 30 pond...
Helaas wordt ik dan weer gewekt en kom ik terug in de realiteit: “Dames en heren, he volgende station is...”
Shit! Snel uitstappen en met een pittig gangetje naar mijn werk toe.
Dan loop ik langs de sloten die in verbinding staan met het grote water en vraag mij af wat er onder in dat water zwemt.
Soms, ja heel soms, als ik mijn stoute schoenen aan heb getrokken, en er niemand achter mij loopt sta ik even stil om vervolgens op de grond te stampen.
Als er dan geweldige kolken naar boven komen dan weet ik genoeg, hier zit wel degelijk karper!

Momenteel is het winter en word er niet veel gevist. Zo af en toe word er nog een nachtje gevist of overdag een hengeltje uitgegooid, maar de honger naar meer neemt de overhand, steeds meer en meer...
Half januari, ik begin met het aftellen van de maanden, ik streep de weken weg en langzaam maar zeker komt de tijd vanzelf dichterbij. Maar het duurt te lang, veel te lang!
De passie voor het vissen groeit ieder jaar en ieder jaar wordt jemeer en meer meegezogen in de wereld van het karpervissen. S’ avonds niet kunnen slapen, want de dikke spiegels zwemmen zomaar in je gedachten voorbij, je hoort de optonic krijsen... Nee, het is de wekker,,, jammer, waarom word deze droom op brute wijze afgekapt...

In deze periode ben je met veel dingen, althans, ik ben met veel dingen bezig waarvoor ik anders niet zo heel tijd heb (of eigenlijk vrijmaak).
Beetje knutselen in het huisje, schuur opruimen en dan vind je steeds weer dingen die je een tijdlang kwijtwas.
Zo vond ik van de week mijn 1e baitrunners, van Daiwa... Een molen van 3 keer niks, maar ik was er toendertijd toch blij mee! Het zal mij altijd bijblijven hoe ik mijn 1e zware vis ving. De slip van de molens is gewoonweg bijna niet af te stellen. Eén tikje naar rechts en je slip stond te strak, één tikje naar links en je slip stond veel te los.
Aangezien ik toen nog niet geheel zeker was van mijn drilkunsten drilde ik de vis dus op et lichtere standje, dat resulteerde in een dril van bijna 3 kwartier, maar.. mijn eerste vis van boven de 25 pond was binnen.
We visten gewoon heel simpel en hadden geen benul van rigs, aaspresentatie, voertechnieken of wat dan ook!
Wij voerden 1 week lang 5 kilo mais en een 30-tal boilies op een stek en gingen daar vissen. Op het moment dat er dan een pieper afging... Een hartaanval was erg dichtbij in sommige gevallen, die schrik, die adrenaline, die spanning... Hebben we dat allemaal niet zo beleefd?
En wat maakte het uit wat er op de kant kwam, 8 pond of 20 pond... het maakte niks uit... Die rust die je vond in het vissen..
Mijn examen mavo heb ik achter de steuenen doorgebracht!
Voor mijn ouders nam ik mijn boeken wel mee als ik aan het vissen was, onder het mom van: “Tijdens het vissen is het lekker rustig, ik ga echt leren hoor mam...”
Van leren kwam het niet, want de spanning in mijn lijf was veel te groot om überhaubt iets op te nemen.
Wij visten vaak op een stek waarbij je met een waadpak het water in moest omdat de vis anders achter het riet kwam en je hem dan kwijt was!
Voor het riet was een klein slootje en daar was de oever waar wij zaten.
Wij visten als het ware in een opening, dat was natuurlijk ook erg spannend... want als je een vis had.. plons! Dan stond je met je hengel en waadpak in het water. Snel een net om de pols binen en lopen maar!
Totdat ik geschiedenisboek in zat te kijken, het lukt mij maar niet om mij te concentreren want je weet het nooit met karpervissen... ineens kan het raak zijn en gaat die pieper brullen alsof zijn leven er vanaf hangt!
Dit was zo’n moment... Ik kijk naar mijn hengeltop en zie hem ineens omhoog schieten gevolgt door een snoeihard run....
Ik pak mijn hengel en plons... SHIT! Mijn jas nog aan, over het waadpak... eerst naar de kant lopen jas proberen uit te doen.
Ik had het niet meer, mijn jas wilde niet uit...
Dan maar met jas en al het water in, hij was immers toch al nat, want stel je voor... je verspeeld die vis omdat je je jas aan het uitdoen was... rare gedachten blijkt achteraf.
Maar goed.. met een natte jas wist ik toch een mooie sterke, lange maar slanke vis te vangen.
Die middag was er voor mij geen leren meer... die spanning was me weer even teveel geworden! Mijn Daiwa’s.. helden in de oude strijd! Alsof ik terugga in de tijd en met pijl en boog de vijanden tegemoed treed. Nu hebben wij immers Uzzi’s, Magnums, en niet te vergeten... Shimano USA!

In mijn schuur vond ik ook nog mijn oude hengels, verstopt in een hoekje en onder het stof... Ik verwelkomde hem als een vriend, een ouwe vriend die ik lang niet heb gezien!
Met deze Silstar heb ik honderden avonturen beleefd, maar ook de Silstar is inmiddels enige jaren geleden ingeruils voor handgebouwde hengels van ‘the Beast”, terwijl deze ook alweer zijn ingeruild voor nieuwere blanks.

Ik val over een emmer met voer en beloof mijzelf de schuur schoner te houden in het vervolg en mijn voer eens netjes op te bergen!
In de schuur staan een 5-tal tonnen verspreid. Grote tonnen waar ik gemakkelijk 25 kilo voer in kan bewaren, maar door de schuur heen staan ook nog een stuk of 10 gewone emmers met voer, boiliemixes waarvan ik echt niet weet wat het zou kunnen of moeten zijn...
Goede voornemens... Ja, die heb ik genoeg voor het komende visjaar!
Misschien wel een beetje teveel... Wij willen op eenaantal verschillende wateren gaan vissen, nieuw water voor ons, nieuwe uitdagingen!
Een zo’n water is het Noordzeekanaal, maar waar moet je beginnen op een water wat zo groot is en waar relatief weinig mensen vissen en je voornamelijk slechte verhalen over hoort.
Maar daar zit hem juist de uitdaging in. Op zoek gaan naar de vis, uitzoeken waar de vis zich ophoudt, waar trekken ze naartoe met de warme zonnestralen, waar verstoppen ze zich als het kouder word....

Mijn vrouw wordt weleens een beetje moe van het vissen. Ik ben van nature een vrij rustig en ingehouden, introvert persoon, maar als het woord ‘karper’ ter sprake kom verander ik in een extraverte Hulk, alle remmen gaan los! Dan vertel ik haa mijn visverhalen van vroeger, mijn avonturen, maar ook de doelen voor komend jaar en dan kan ik uren achter elkaar praten over die rare hobby... vissen.
Gelukkig heb ik een vrouw getrouwd die het redelijk begrijpt wat het is om karperverslaafd te zijn en mij (tot nu toe) erg steunt in mijn visactiviteiten!
In de zomer, met heel mooi weer, dan wil ze zelfs weleens meevissen en als er dan een hengel gaat lopen, staat zij er als eerste bij om aan te slaan... zo is ze dan ook wel weer.. Mijn vis wegvangen, maar goed... ik ben allang blij dat ze het leuk vind om af en toe mee te vissen!

Gister was ik even bij mijn ouders langsgeweest, die hadden ‘het roer om’ gekeken en het zag er allemaal zo leuk en mooi uit vonden ze!
Ze had zelfs voor mij alvast een informatiepakketje besteld en mijn moeder liet mij de internetsite zien... Ik was al niet vrolijk en daarna al helemaal niet meer... Er wordt ontbijt bij je bed gebracht voor een belachelijk bedrag!
Daarna moest ik gaan uitleggen wat een betaalwater is, wat er vaak gebeurd op dit soort wateren... Nee, die begrijpen er weinig van!
Mijn moeder: “Maar je gaat toch naar Frankrijk toe om grote en zware vissen te vangen? Nu gooien ze zo’n putje vol met zware karpers, dan is het toch makkelijker?”
Ik wilde eerst nog reageren, maar schudde alleen nog maar even mijn hoofd!
Aangezien internet aanstond kon ik nog snel even het CARPBOARD checken.. Nee, geen nieuwe PB’tjes, weinig activiteit ook!

Op moment van schrijven kijk ik uit over een kanaal, ik heb er nog nooit iets over gehoord, maar mijn gedachten nemen weer een loopje met mij...
Gewoon even wat voeren, ieder dag een kilootje... Ik heb immers een leuke stek gevonden hier een kwartiertje vandaan...
En maar malen en malen en malen... en malen....enz...

Heerlijk, nog een paar weken en dan gaat het weer beginnen!

[Koen Workel]

Leuk (artikel?) marijn.

Zou ondanks de lengte ook bij sfeerstukjes(andere topic) kunnen staan.

Ik zou willen dat ik zoveel water bij mij in de buurt had.

Hier een artikel van mij.

http://www.karperworld.nl/de_eerste_keer.php

mvg,


Koen

[Matthijs Raaben]

Prachtig verhaal Marijn!!

Je mag van geluk spreken dat je vrouw zo 'begrijpend' is, want mijn vriendin vind het alleen maar zielig om zo'n visje te zien met een haak door de lip. Als we het dan over vissen hebben dan komt ze altijd met de antieke quote op de proppen: "Hoe zou jij het vinden als er een haak door je bovenlip wordt geslagen?" Dan denk ik altijd bij mezelf: "Zal ik zeggen dat een karper meestal met een haak door de onderlip gevangen wordt". Maar nee, ik hou wijzelijk mijn mond en verander van onderwerp.

Dit weerhoudt mij er niet van om te vissen laat dat voorop staan, en ik vind het zelfs wel leuk dat zij er niks van snapt. Dat leidt soms tot lachwekkende (achteraf) situaties. Een voorbeeld:

Afgelopen zomer hebben we toch een keer "samen" gevist. Haar vader heeft een boot in de biesbosch, en dat nodigt natuurlijk uit voor 1 (of meerdere) karpersessies. Hierop heb ik haar natuurlijk niet uitgekozen, laat dat duidelijk zijn.

Maar goed, we vertrokken dus met de boot vanuit de haven van Drimmelen, op zoek naar een goede stek. Ik had de dieptekaart een beetje bestudeerd en de interresante gebieden gemarkeerd. Aangekomen op de eerste potentiele hotspot begin ik met peilen en vindt een mooi plateau op zo'n 3 meter diepte dat langzaam afloopt naar zo'n 6 meter. Uiterst zorgvuldig ga ik te werk, waarbij ik al commentaar krijg van: "Een vis kan toch zwemmen?" Dan maakt het toch niet uit waar je vist?" Dan moet ik uitleggen dat de meeste vissen inderdaad goed kunnen zwemmen, maar dat ze niet overal met dezelfde regelmaat voedsel tot zich nemen. Op dat antwoord draait ze zich lachend en hoofdschuddend om en begint met het aanleggen van onze eigen voerstek (iets wat ze trouwens heel goed kan).

Goed, de plek is gevonden, voeren maar!! ik pak mijn katapult tevoorschijn en begin wat boilies en pellets op de stek te schieten. Bij het horen van dat geplons komt mijn vriendin naar buiten en wil ook weleens met een katapult spelen. De eerste paar pogingen leiden tot rondvliegende boilies, waarvan de helft dienst zal doen als lokvoer voor muizen en andere knaagdieren, maar na een paar keer komt er zowaar toch wat voer op de stek terecht.

Ok, het vissen kan beginnen. Nadat mijn 2 hengels in liggen schuif ik aan voor een flink bord met macaroni, dat super smaakt. De rest van de avond gebeurt er niet veel bijzonders en we kruipen om 23:00 in onze slaapzak.

De nacht: Ik wordt om 04:00 snachts wakker en bemerk dat ik wel erg scheef lig (in mijn slaapzak op het dek van de boot). Ik sta op en kijk slaperig om mij heen in de gitzwarte nacht. Ik begin de oever af te speuren en wat blijkt: Het water is in de loop van de nacht ongeveer 2 meter gezakt!!!!! en de boot staat zo scheef dat mijn hengeltoppen bijna loodrecht omhoog wijzen. Dit kan maar 1 ding betekenen: We zitten hartstikke vast! We wisten wel dat de biesbosch weer onderhevig was aan getijdestroom, maar zo erg hadden we dit niet verwacht. Dus, broek uit, en het water in, 45 min van trekken en duwen (met z'n 3-en) en uiteindelijk was de boot weer los. Ik had geen zin meer om mijn hengels opnieuw in te gooien en heb de rest van de nacht heerlijk geslapen.

De volgende dag zijn we naar een andere stek gegaan waar ik 2 brasems wist te vangen, maar helaas geen Ciprinus Carpio, waar mijn vriendin niet heel rouwig om was, alhoewel ze het toch wel een beetje jammer voor me vond. In ieder geval gaan we aankomende lente nogmaals een sessie houden en hopelijk heb ik dan meer geluk.

Matthijs

[jan van kranenburg]

Marijn,

Indrukwekkend.
Bedankt!

Jan

[Robert Campbell]

Het karpergevoel van Robert Campbell.

Een fraaie dag in 2003.

Na anderhalf jaar vissen op een bepaalde put, heb ik een echte hot spot gevonden.
Een plekje die ik op een bepaalde manier benader, een manier die anderen nog niet hebben kunnen verzinnen (op die stek)
Het loopt, het loopt goed, erg goed!

Het is 03.00 in de ochtend als mijn wekker mij uit mijn slaap haalt.
Het is tijd, ik mag, ik spring uit bed, zet mijn koffie en haal mijn broodjes uit de koelkast.
Mijn spullen staan al klaar, deze heb ik de avond ervoor klaar gezet.
Ik geef mijn vriendin een kus en ik kan bijna niet wachten op de dingen die komen gaan.

Ik stap in de auto en zet de radio op de hardste stand.
Normaal luister ik naar house muziek, niet als ik ga vissen, radio 10 gold gaat aan en ik zing mee met de gouwe ouwe.
Onderweg geef ik flink gas omdat ik de zenuwen niet lang meer kan houden.

Eenmaal bij de plas aangekomen heb ik gauw de auto uitgeladen.
Rugzak op de rug en foudraal in de hand loop ik richting water.
Het ziet er prachtig uit, plots moet ik nodig een behoefte doen maar ik wil snel op mijn stek zijn.
Het is een aardig endje lopen en ga er maar voor.
Met een snel pas loop ik de plas rond naar de stek die mij nog niet in de steek heeft gelaten.

Plots springt er met een snelvaart een gans uit de bosjes vandaan.
Ik schrik mij rot en blijf even staan.
De gans had andere plannen en begint achter mij aan te komen.
Ik zet het op hollen en de gans houd er mee op om weer terug te keren naar haar nest waar achteraf bleek, een aantal eieren lagen.
Het is een smal weggetje en om op mijn stek te komen moet ik er langs.
Zwetend van het lopen en knijpend omdat ik moest plassen, blijf ik staan.
Wat nu? de spullen beginnen al zwaar te worden en ik moet me toch nodig!
Ik tuur over het water naar de stek waar ik wezen moet, even twijfelde ik om een ander stek te bevissen.
Nee, toch niet, ik zet mij schrap en ren zo hard als ik kan met de zware spullen langs de gans.
De gans schiet er uit en blijft mij even achtervolgen om vervolgens weer terug naar haar nestje te keren.

Mijn hart gaat als een gek tekeer en ik zet mijn tocht voort, op naar de stek.
In mijn achterhoofd zag ik er al tegenop om weer langs de gans te moeten lopen richting huis.
Dat mag de pret niet deren, karpers daar kom ik voor.

Zwetend en knijpend kom ik op mijn stek aan, de spullen leg ik gauw neer en zoek de eerste beste bosjes op.
He he, dat lucht op.
Snel maak ik mijn visspullen gereed en vissen maar!

De eerste run meldde zich al snel, JES dit word een mooie dag.
Even later gaat er een andere local een paar stekken verder zitten.
Ik ken deze jongen en zwaai naar hem, hij zwaait terug en steekt zijn duim omhoog, duimpje terug en hij wist al hoe laat het was.

Bij de jongen is het stil, ik had in de tussentijd nog 2 vissen geland.
Hij komt richting mij en we drinken een bakkie.
We praten over mijn aanpak en ik vertelde hem dat als ik een tijdje geen run krijg, dat ik hem dan opnieuw inwerp en dat ik dan vaak wel een run krijg.
Hij kijkt mij een beetje vreemd aan en zegt, hoe lang sinds je laatste run.
Nou een half uurtje, zeg ik.
Zou je hem niet opnieuw inwerpen, was zijn reactie.

Ik werp de hengel opnieuw in, trek mijn lijn strak en voel al dat er iets aan de andere kant tegen gas gaf.
Ik zet druk en mijn derde vis was een feit.

Er volgen nog een paar vissen en de jongen maakt wat foto's voor me.
Hij is een paar keer weggelopen omdat zijn piepers het uitgilden, zijn resultaten waren een paar brasems.

Het is ondertussen middag en de zon schijnt lekker, een heerlijke zomer dag is het zo.
Hij vraagt mij wat het meest aantal vissen was dat ik daar op een dag had gevangen.
12 vissen zeg ik vol trots.
De gesprek gaat verder en we hebben het over dubbele runs.
Dit had hij nog nooit gehad.
In eens begint mijn rechter hengel te lopen, ik zet druk en de dril begint.
Zo zo, gaat goed he (zegt hij) ja, heerlijke dag zo.
Plots gaat de linker hengel lopen, hij kijkt mij verbaast en toch ook vragend aan.
Pak hem maar was mijn reaktie.

Daar stonden we dan, 2 karpervissers die elkaar amper kenden maar nu toch een hechte band voelde met elkaar.
Aan de overkant van de plas bleven een aantal mensen stil staan op de fietspad.
Dat groepje mensen groeide uit tot een groepje van +- 10 mensen.
Ondertussen staan wij alweer aardig te zweten in de warme zomer zon maar de concentratie mocht niet verslappen, beide vissen zouden wij verwelkomen aan de kant.

De eerste werd geschept en voorzichtig in de bewaarzak het water in laten zakken.
Roemoerig geklap van de toeschouwers zette bij ons beide een glimlach op ons gezichten.
De tweede werd geschept en de toeschouwers juigden ons toe.
Ik was al lang blij dat ze helemaal aan de overkant stonden, dit soort herrie hoef ik niet op mijn stek te hebben.

Er volgden wat foto's en de vissen werden weer in hun element vrij gelaten.
Ook de toeschouwers vervolgden hun weg.
De rust was weer teruggekeerd en we nemen een lekker bakkie.

Eind van de dag zat ik weer op 12 vissen, ik was voldaan en begon mijn spullen op te ruimen.
De jongen keek met ongeloof toe, hoe kan je nu gaan opruimen, nog een vis en je hebt je record verbroken.

Ik keek hem met een glimlach aan, morgen weer een dag zei ik.
We zeggen elkaar vaarwel en spreken af voor de volgende dag.
Bepakt en al begin ik aan de terugreis.
Helemaal in mijn nopjes, vergat ik de bewuste ganzennest.
Ja hoor, ik kon het weer op hollen zetten
De gans bleef mij nu wel erg lang volgen, ik ren zo hard als ik kan met al mijn visspullen.
Ik ging giganties op mijn bek met spullen en al, weet niet wat er in de gans omging maar zij keerde terug.
Ik hoorde de eenden op de achtergrond, WHAAAA WAAA WHAAA WHAAA.

Toen drong het allemaal tot mij door, wat zit je er toch belachelijk bij jongen, ik begin te lachen en krijg die grijns de hele weg naar huis niet van mijn gezicht.

Eenmaal thuis, geef ik mijn vriendin een kus.
En? zegt ze.
Ja schat, een heerlijke dag gehad, zeg ik met een glimlach van oor tot oor.

Dat karpergevoel van die dag zal mij nog heel lang bij blijven.

Wat een mooie hobby hebben wij toch.

RC

[Thijs Tweebeeke]

jullie kunnen wel doorratelen he , Maarre martijn, ik denk dat de meeste karpervissers dat hebben en als ik je zo hoor praten lijkt het alsof je het over mijn omggeving hebt ( zal wel weer toeval zijn ) Altijd als ik langs een water rij,loop,fiets kan ik mijn ogen er moeilijk vanaf houden . Ik spreek 's ochtends altijd met vrienden af om naar school te fietsen en gebeurd ( te) vaak dat ik dan al op het bruggetjes sta om te hopen dat er weer s eentje voor free willy gaat spelen.

vraag me af wie karpervissen en de rest van zijn leven wel heel goed kan scheiden. Ik vind het tamelijk moeilijk, maar ook te mooi om het te proberen

MVG Thijs

[John de Vries]

Hierbij het karpergevoel van ......John

Op een mooie dag pik ik mijn maatje op om te gaan vissen. 3 dagen gevoerd en hup richting de stek. Bij mijn maatje aangekomen moest ik eerst boven op mijn zooi zijn zooi gooien, maar goed. Auto vol en weg wezen. Vraagt ie: "Gaan we eerst even langs de kerk?"
" Langs de kerk?" en ik kijk hem verbaasd aan.
"Ja, langs de kerk." zegt hij.
Ik vraag aan hem: "Maar je bent toch niet gelovig?"
"Jawel, zegt hij: "Rijdt nu maar even langs. Ik wil een kaarsje aansteken voor een kennis van me, die ernstig ziek is."
"Oke" zeg ik: "Maar we kunnen in onze camouflagekleding en vieze jacks toch niet zomaar een kerk binnenlopen."
"Jawel, zegt mijn maat: "God kijkt niet naar kleding, maar naar de persoon, die je bent."
"Dat begrijp ik niet." zeg ik tegen mijn maat, terwijl ik de oude rode Ford Escort voor de kerk parkeer.
"Iedereen gaat altijd netjes gekleed naar de kerk" zeg ik: "Ik ga zo niet naar binnen en tevens stinkt alles naar de karper.
"We zijn zo klaar"zegt hij.
Wij naar binnen toe met het schaamrood op mijn kaken. Ik voelde mij daar zo ver--- alleen. Binnengekomen liepen we door naar de kansel. Mijn maatje is namelijk goed katholiek opgevoed en loopt naar voren. Bij het voorbij lopen van de banken, zie ik enkele mensen zitten. Zijk kijken ons aan Ik vind dit maar niks. In mijn oude kleren in de kerk.
"Zo" zegt mijn maatje: "Kom je hier ook nog eens."
"Ja,dat is zo zeg ik hem. Ik ben alleen niet katholiek, maar gereformeerd antwoord ik. "Vroeguh, had ik verkering met een katholiek meisje. Mijn vader zei toen al. 2 geloven op 1 kussen daar slaapt de tussen.
"Nu," zegt mij maatje: "Steek ook nu maar een kaars aan, dan kunnen we gaan vissen."
"Oke"antwoord ik hem, terwijl ik hem vraag waar dat kaarsje dan voor is.
Mijn maatje legt uit: "Dat is, omdat je dan aan iemand denkt en in de hoop, dat Onze Lieve Heer er dan wat mee doet.
"Nu, dat hoop ik dan maar, want het zijn 2 kaarsjes." antwoord ik.
Nadat we de kaarsjes lieten branden, bleven we nog even eerbiedig in onze oude kleren voor de kansel staan.
"Laten we even gaan zitten." :zegt mijn maatje. Ik zei maar niks. Ik wilde namelijk weg. Ik voelde me opgelaten en had zin om te gaan karperen.
Maar ja, dacht ik, die vijf minuten, maakt ook niets uit.
We liepen terug en gingen zitten in een oude houten bank. Zo'n eiken bank, waar je altijd pijn van in je gat kreeg als je er te lang op zat. Voor me zag ik een plank met daarop een koperen bordje geschroefd. In die plank kon je de bijbel leggen en je psalmenboek. Op dat plaatje stond een naam. "FAMILIE DE VRIES" Ik schoot in de . Ik stootte mijn maat aan en wees hem op het bordje. Ik fluisterde zachtjes: "Familienaam nummer 1 in Nederland. We zijn de Jansen's voorbij gegaan met 1 s en met met 2 ss-en." Hij stootte me aan en vertelde dat ik rustig moest zijn, omdat er ook nog andere mensen in de kerk zaten. "Oke", zei ik en dacht aan de runs, die ik al had kunnen hebben. Maar ja, uit respect voor mijn maatje en de zieke kennis van hem, bleef ik rustig zitten.
Naast mij zat een man, middelbare leeftijd, kalend hoofd, bakkebaarden, zonnenbril op. "Vreemde snuiter"dacht ik: "Onze Lieve Heer heeft maar rare kostgangers op de wereld gezet." Ik bleef rustig zitten. Op een gegeven moment pakte de man een pakje sigaretten uit zijn jaszak. Haalde er een sigaret uit en stak hem aan.
Nu brak mijn klomp, of te wel vislaars. Ik stootte mijn maatje aan en zei tegen hem: "Die vent naast me zit te roken in de kerk"
"Laat nu maar, we gaan zo weg. Ik wil geen moeilijkheden met meneer en meneer pastoor."antwoordde hij.
Ik werd boos, omdat ik toch nog wel een greintje respect had voor de kerk en zijn leden. Ik zeg tegen mijn maatje:
"Ik sla die peuk uit zijn bek. Roken doe je niet in de kerk."
Mijn maatje antwoordde: "John, je bent wel bijna 2 meter, maar je legt het af tegen hem. Trouwens ik wil hebben, dat je het rustig houdt in de kerk.
"Ja, maar: zei ik. "Roken doe je niet in de kerk."
"Blijf nu maar rustig." zei hij: "We gaan zo weg."
Ik werd boos Ik sta op en pakte de brandende sigaret uit zijn mond en gooide deze op de houten vloer van de kerk. Ik trapte de sigaret uit en zei: "Zo er wordt niet gerookt in de kerk."
Wat denk je wat die vent deed als antwoord op mijn handelen.
Sloeg ie zo mijn biertje uit mijn hand.

We verlieten de kerk en stapten in de oude rode Ford. Ik startte de motor en 2 halve zolen in camou-kleding reden weg, richting karperstek.

Groeten John

[Dirk Sahner]

ik was me echt aan het afvragen wat hier voor een einde aan zou komen ik had overal rekening meegehouden maar niet hiermee.
super stukje

[Vincent Kuipers]

Schitterend, weer even naar het water, op papier dan.


's Middags vaar ik over m'n stek heen, nu met een veel te lichte spinhengel. Gister avond nog met een emmer 25 mm balletjes. PATS!!, kut, motor in z'n achteruit, nee, niet hier! Shit boven op m'n stek!! Al 3 uur aan het slepen en niets gebeurd, knalt er boven op me voerstek een kasteel van een snoekbaars op m'n plug! Waarom moest ik dan ook hiernaartoe varen? Nou ja het zal toch niet uitmaken, vang overdag toch weinig karper hier zal ze weinig interesseren zo'n spastisch bewegende baars boven dat voer .Toch maar snel van de bodem afkrijgen, kut ik heb me nog nooit zo klote gevoeld omdat ik een mooi vis aan het drillen was.

"En, wat gevangen schatje" vraagt m'n vrouw als ik tegen onze steiger aanvaar."papa visje?" Voegt m"n dochter eraan toe. Ik probeer blij te zijn met m'n verhaal over de 96 cm snoekbaars, ik kan echter niet helpen dat ik me enigszins bedompeld voel.

Tijdens het eten ben ik bezig m'n hengels opnieuw op te tuigen, voor de zekerheid maar een vette rekkende nylon voorslag opknopen? Kleinere haken? Lichter lood, rekker rigje?.. Uiteindelijk knoop ik dezelfde zooi er weer aan als ik er net vanaf gehaald heb

2200h, eindelijk het wordt donker, al m'n troep licht al in de boot kan zo weg. Nog even een bakkie thee met m'n vrouwtje. "Vangse! en probeer droog te blijven dit keer" roept ze me na. Zachtjes vaar ik langs Rob, hij hoort me toch en belooft nog even langs te komen morgenochtend bij het slepen. Als die dit keer maar zijn elekctro motor gebruikt

eindelijk op m'n stek, was weer even zoeken, maar ik lig weer netjes aan de palen zo'n 10 m van het taludje af. Hoop dat die beroepskwiebus me niet heeft zien varen, ik had eigenlijk nog een half uurtje op het echte donker moeten wachten, kon het helaas niet opbrengen.
Nu ziet niemand me, ik zie trouwens nog veel minder. Een paar lichtjes van het dorp, verder alleen water. Ik controleer het gerepareerde gat in de boot nog een keer, zink hier niet graag 500m van de kant..
Heerlijk dat gekabbel, wordt lekker in slaap gewiegd. Zal wel weer niet lang duren voor de eerste, doet het hier nooit hmmmmmm

De volgende ochtend wordt ik wakker van het geronk van een dikke Johnson. Gelukkig Het is Rob maar. hé het is al licht Jammer...

[John de Vries]

Vincent,

Ik kan slap lullen, maar wie en wat staat er eigenlijk achter&#8230 of zoiets. Ik snap hier niks van.

Gr. John

[Vincent Kuipers]

dat is mijn onkund met de computer waarschijnlijk, wet ook niet hoe dat er terecht kwam. heb het nu aangepast hoop ik....

[Robert Campbell]

Kom op heren, deze topic mag niet zomaar ten onder gaan.
Ik had mij echt verheugd op de verhalen die zouden langskomen.
Ik ben geen verhalenteller maar heb wel mijn best gedaan om toch over een van mijn belevenissen te vertellen.

Er surfen hier hele goede verhalenvertellers rond, laat ze horen jongens, ik lees dit soort dingen graag.

RC

[Robert Campbell]

PS de verhalen tot nu toe, geweldig jongens! toppie

RC

[marijn ham]

Robert,

ik sluit me bij je aan, had ook verwacht op mee reacties en mooie verhalen, want een karpervisser leeft nou eenmaal met een ondefinieerbaar gevoel, een honger, een dorst...
Dat heet karpervissen..., hopelijk zullen anderen toch nog hun ultieme karpergevoel digitaal op papier zetten...

Met afwachtende groet,

Marijn

[Bart-Jaap Koorn]

Idee om iedereen een stuk te laten schrijven en boek te maken ahahahhaa

[John de Vries]

Bart,

Waar blijft jouw gevoel?

Gr. John

[Vincent Kuipers]

van onze site afgeplukt:

Wij en onze band met de Karper

Wij zijn oorspronkelijke bewoners van een planeet die er verder niet toe doet. Toen wij rond 300 aardse telling, om desastreuze redenen, naar aarde verhuisden dachten we dat het afgelopen was met ons leven en vermaak, iets wat hoog staat aangeschreven in onze cultuur..
Hier op aarde hebben wij lang gezocht naar een vorm van vermaak. De uitvinding werk is op zich wel ok, het is een aardige daginvulling. Echter, ondanks de noodzaak. gaat het op een gegeven moment toch vervelen. We hebben vele dingen geprobeerd maar verveelde ons letterlijk dood. Velen van onze soort zijn verder gaan zoeken naar andere planeten, slechts een kleine honderd bleven op Aarde in de hoop op een nieuw vermaak.

Na drie generaties kwam ons toenmalige oppercreatuur thuis met een verhaal over vervloekte watervarkens en moddervreters. Het bleek dat zijn huisdier Patrice de écrévise was opgegeten tijdens het uitlaten in het lokale meer. Ons gehele bestand kreeg de opdracht om de boosdoener op te pakken, koste wat het kost, Patrice moest terug! Het oppercreatuur wist alleen nog te melden dat hij een hele grote vis zijn Patrice had zien pakken en krakend wegzwom. Hierna bezweek ons oppercreatuur van verdriet om zijn kreeftje.
Ondanks het overlijden van het oppercreatuur en waarschijnlijk ook van Patrice besloten wij toch om de boosdoener te vangen. Al ware het maar uit respect voor de overledene.
Na enig onderzoek, dat vooral bestond uit observatie van het meer, bleek dat het beestje ten prooi was gevallen aan een grote Karper, een vissoort waar wij toen weinig van wisten, maar dat veranderde snel………..
Ik zal verder niet te veel uitweiden over de jacht op de moordenaar van Patrice. Het duurde namelijk niet lang voor de meeste van ons hadden vergeten waarom ze karpers vingen Ze wilden echter niets anders meer. Zonder het zelf in de gaten te hebben gehad was er eindelijk na vele jaren een vermaak gevonden die zijn weerga niet kon, er was zelfs een soort band tussen onze soort en de karper ontstaan. En Patrice? Ik hoop dat hij lekker smaakte….

Heden ten dagen is onze soort zo vermengd geraakt met het menselijke ras dat slechts een paar nog iets van de oorsprong af weten. Echte puurbloeden van onze soort zijn er niet meer, we zijn in verloop van tijd zo ver-menst geraakt dat je geen verschil meer ziet. Herkennen van onze bloedverwanten is echter gemakkelijk, het Karpervissen is inmiddels zo diep in de wortels van onze soort geraakt dat het er niet meer uit te krijgen valt, ook niet na duizenden kruisingen met de mensensoort. Zo zie je ons bloed dus regelmatig met een hengel door het riet sluipen of in een tentje aan het water bivakkeren.
Als je nooit hebt begrepen wat er nu anders was aan jou, nu weet je het….

Via wegen waarvan de mensheid geneigd is ze toeval te noemen zijn een aantal van ons achter onze oorsprong gekomen. Om te zorgen dat dit niet opnieuw wordt vergeten hebben we de groep Carpe Noctem opgericht. De betekenis hiervan is Pluk de Nacht, iets wat verwijst naar het leven op onze oorspronkelijke Planeet, waar het altijd donker is. Ook verwijst Carpe-Noctem naar de slapeloosheid die onze soort kent en daarmee naar onze drang om ’s nacht karpers te vangen……

Gescheven door een waarschijnlijkle bloedverwand

[Koen Workel]

Henk heeft zich wat ontvallen....
Kan ik ´m niet ongestrafd laten doen en daarom moet iedereen het lezen



http://www.karperwereld.nl/board/viewtopic.php?t=12345