Hoi,
Ook wat gedoneerd.
Kanker, een woord wat niemand graag hoort. Toch, worden er vele mensen mee geconfronteerd. Het zij dan wel indirect als direct. De meeste families worden er helaas wel mee geconfronteerd; bijna in elke familie komt wel iemand met de gevreesde ziekte voor.
Zelf, ben ik helaas, vorige jaar, een dag voor eerste Kerstdag geconfronteerd met zaadbalkanker. Op de bewuste dag, toen één van mijn bal s'morgens hard en met een raar knobbeltje aanvoelde, ben ik direct naar de huisarts gegaan. Ik moest direct naar een uroloog. Lichamelijk onderzoek, direct een echo, daarna (niet goed) uitslag, bloedprikken om daarna direct geopereerd te worden om de zieke bal te verwijderen.
Daarna breken er 10 dagen aan van spanning en onzekerheid. Voor mij persoonlijk, was de uitslag goed. Geen uitzaaiingen. Het type zaadbalkanker was non-seminoom. De uroloog koos voor de behandeling "waakzaam afwachten". Dus iedere maand naar het ziekenhuis naar de uroloog en dan een week van tevoren bloedprikken. En om het kwartaal een CT-scan.
Elke maand dus best spannend. De bloedwaarden waren vrij in het begin steeds goed, tot de afgelopen paar maanden. Ik word op drie bloedwaardes geprikt. De laatste twee maanden zijn de drie bloedwaarden om de beurt te hoog geweest. Dus daarna ook een extra CT-scan; daar was niets op te zien. Doordat ik mijn levensstijl heb omgegooit, omdat ik mij daar prettiger bij voel (afvallen), denkt/vermoedt de uroloog dat mijn hormoon huishouding in de war is en de bloedwaardes daarom schommelen cq te hoog zijn. Afgelopen Maandag was weer één van de bloedwaardes te hoog. Dus de arts kán dan niet zeggen, of je dan nog kankervrij bent.
Het moreel van dit bovenstaande verhaal: Door mijn ziekte, ben ik heel anders gaan denken. Zo probeer ik meer te genieten van de kleine dingen in het leven, mijn werk als portretfotograaf en mijn karpervisserij staan niet meer op één maar mijn familie en échte vrienden, ik probeer te genieten van elke dag enz. enz.
Ik heb getwijfeld, of ik bovenstaand verhaal zou neertypen. Niet omdat ik er geheimzinnig over ben, ben er juist normaal heel open over, maar zoiets kan al gauw gezien worden als "geklaag" of iets in die trant. Ik wil laten zien, als je er zelf mee geconfronteerd wordt, dat je vaak heel anders tegen het leven gaat aankijken. Bij mij moet niets meer, maar alles mag, en ik geniet nu nog intenser van het leven, ondanks de gevreesde ziekte. Het leven is niet zo gewoon en vanzelfsprekend...
Vaak denkt men: "Het gaat mijn deur wel voorbij', totdat je er zelf wél mee geconfronteerd wordt.
Michel, ik hoop, dat je een mooi bedrag bij elkaar mag en kunt fietsen. Mijn steun heb je.
En mensen: Kom op! Doneer wat! Wat is nu invredesnaam een paar euro! Zolang we met z'n allen nog spullen voor het Karpervissen kunnen kopen, kunnen we hier ook wel wat aan doneren. Met donaties kan men nog méér onderzoek doen naar de gevreesde ziekte, zodat het op termijn hopenlijk een chronische ziekte wordt.
Benny