Afgelopen donderdagmiddag/vroege avond een paar uurtjes wezen pennen op een van de parkstekjes.
De weerapp. gaf 27 graden aan, er stond een ono-wind wk 1-3, en de luchtdruk bedroeg 1.009 mb.
Het was heerlijk weer, geen wolkje aan de lucht en had er zin in, ik wilde hier op deze stek toch eens een karper scoren.
Gevoerd met maïs op drie plekjes, en traditioneel eerst met een grote wittebroodpluim op de haak omstreeks 16:30 ingelegd.
Er was karper aanwezig, zo hier en daar zag je wat happende karperbekken aan het oppervlak verschijnen, die dan plotseling verdwenen om dan verder op weer hun happende activiteiten te vervolgen:
Opeens zag ik een witte karper aan het oppervlak verschijnen die ook aan het happen was, uit een soort opportunisme gooide ik voorzichtig wat stukjes brood zijn/haar kant op…tja, de witte karper verdween dus…
Ik kreeg veel leven op de stekjes te zien, maar voornamelijk van witvis, doch na ongeveer 5 minuten dook de pen in één beweging naar rechts schuin onder en sloeg ik aan…Geen contact maar wel een imposante staartwellingkolk en een vluchtende karper na aanslaan.
Jammer! Maar zo snel/vroeg al een karperaanbeet gaf mij moed en het was dus een kwestie van tijd en volhouden voor het eerste resultaat van een karpervangst op deze stek.
Veel missers na aanslaan van leuke aanbeten, maar allemaal van witvis/brasem:
Ik besloot vanwege het vele missen over te schakelen op één maiskorrel sidehooked op de haak. Wat in eerste instantie voor een witvis/brasem aanbeet door mij werd aangezien bleek die van een karper te zijn. Heel even contact, ik voelde de power van de spurtende karper die een mooie boeggolf achter liet. Tja jammer!
Hierna werd het enkel brasem en blankvoorn wat de klok sloeg, veel leven, dat wel, maar de karpers bleven nu weg, heb geloof ik 6 of 7 brasems gevangen en even zovele verspeeld:
Het werd bewolkt, het was de voorbode naar koeler weer:
Afgelopen zaterdagmorgen gevist, en begonnen op een van de parkstekjes. Arriveerde daar zo rond 07:30 uur, wilde eerder beginnen maar ik lag nog lekker in bed en de zon zou pas ruim na 7 uur opkomen.
De karperaanbeten van afgelopen donderdag op deze plek hielden mij nog bezig, ik wilde op deze plek graag een karper scoren. Hoe moeizaam het ook gaat, ze zitten er en ik had al enkele keren even contact. Maar geen vangst, dus vandaag of morgen zou het gewoon raak zijn, de aanhouder wint, meestal...
Gevist van 07:30 tot 10:00 uur, drie compacte voerplekjes gemaakt van maïs, jonge kapucijners en deze gemixt met wat flavour/boost:
Het was bewolkt, dagen lang was het warm en onbewolkt weer doch vandaag dus bewolkt en de weerapp. gaf 15 graden aan, bij een ono-wind wk 1-2, de luchtdruk bedroeg 1.013 mb. Twee dingen vielen mij direct op ten opzichte van de laatste pensessie op deze stek: nagenoeg geen karper of andere visactiviteiten, ondanks het mooie gladde wateroppervlak, waargenomen, en de zeer luidruchtige halsbandparkieten waren in geen velden of (lucht)wegen te bekennen. Het geluid van koerende houtduiven, koolmezen, een enkele tjiftjaf en zwarte kraaien waren de vogelgeluiden deze ochtend op de parkstek.
Ondanks herhaaldelijk wisselen van plekjes en aas(broodpluim, maïs en kapucijner) is er het eerste uur bij de pen niets waargenomen van enige visactiviteit. Geen witvis, brasem of cyprinus in de buurt blijkbaar. Een totaal andere visbeleving dus in vergelijking met afgelopen donderdagmiddag.
Twee Boomvalken begroetten elkaar precies boven de stek met hun typische roep en ook de IJsvogel kondigde zich met zijn/haar aantocht aan middels de luide roep. Maar nog steeds geen tikje, zuchtje, geraffineerde verplaatsing van de pen te bespeuren. Je gaat je dan een heleboel dingen afvragen: zal ik hier maar stoppen en elders mijn geluk gaan beproeven? Of toch maar niet want 'elders' zal het ook wel pet zijn, zal ik maar naar huis gaan en vanavond terugkomen?
Opeens zag ik een IJsvogel haast onopgemerkt, zonder het geroep van aankomst, recht voor mij aankomen vliegen om op een van de takken van de dode boom te gaan zitten. De prachtige blauwe vogel sprong van tak naar tak en kon ik daardoor moeilijker zien, ik bleef de vogel even volgen en keek daarna weer automatisch naar mijn pen...doch pen was 'weg' en ik zag nog nèt de licht gekringelde lijn ondergaan alvorens deze de hengeltop zou gaan beroeren. Uit een reflex sloeg ik aan, en hangen!
Gespetter en kolkjes waren het gevolg, dacht direct aan een brasem want de vis bleef heel rustig onder de hengeltop, maar voelde toch wel zwaar. Kleine rukjes volgden zich nu rap op en bij het meer druk zetten zag ik even de vis boven komen en zag een rood/oranje gekleurde staart. 'Hé? da's geen brasem!' dacht ik, en nu gaf de vis pas zijn/haar krachten prijs want een indrukwekkende run werd nu op gang gezet. Eerst vluchtte de vis naar links richting zijsloot, maar daarna volgde een pittige run recht naar voren, ik genoot van deze run, de molenslip deed zijn werk en 'Johnny'sRod' werd weer eens goed getest.
De vis werd moe en kon ik metertje voor metertje naar mij toe halen. Ik zat even te klooien met het net want het zat vast aan de schoeiing, en na enkele scheppogingen zat de Karper in het net en op de onthaakmat.
Karper van 77 cm. lang, en aan beide zijden verwondingen:
Maar een zware jongen die met mij een fijn gevecht was aangegaan. Het was inmiddels iets over negenen en ik besloot toch nog een uurtje te blijven, doch in het uurtje gebeurde niet veel op een heel subtiele lijnzwemmer na.
Het was al met al hier een 'vreemde' pensessie, want de karper had zich haast sneaky op de stek gemanifesteerd, geen vooraankondiging, geen zichtbare aanwezigheid, gewoon heel stilletjes en onopvallend het aas opgepakt.
Overigens waren de halsbandparkieten opeens in grote getale weer aanwezig.
Oké, ik wilde in eerste instantie naar huis gaan, maar wilde nog wat actie beleven, de pen nog enkele keren onder zien gaan, dus inpakken en naar het science park.
Hier gevist van 10:30 tot 11:30, de zon kwam soms heel flauwtjes door, maar het bleef overwegend bewolkt. Er was hier duidelijk meer karperactiviteit; aan de kant zag ik al een happende karper en verderop in de sloot zag ik regelmatig wellingen/kringen.
Maar hier was een probleempje, een jonge waterhoen treiterde wel 6 keer de pen door na het ingooien deze snel te benaderen om daarna venijnig met snavel aan te gaan tikken. Het beestje was ook helemaal niet bang voor mij en bleef maar heen en weer paraderen op de stek. Ach ja, de sloot is zijn/haar 'thuis', ik ben er te gast, maar het was soms behoorlijk irritant( bij het heen en weer zwemmen nam de vogel soms de lijn mee...ik kneep hem dus soms).
Het latente 'terror' waterhoentje:
Verder hier tweemaal misgeslagen, maar wel een blankvoorn gescoord.
Vond het na een uurtje hier wel goed zo, ingepakt en het science park wat rond gefietst om te kijken naar geschikte stekjes.
Ik besloot na wat gefiets de stek aan het spoor te bezoeken:
De rust en beleving is hier echt te gek, maar voor hoelang nog...in de verte zag ik een berg zand die er het laatste bezoek nog niet was, een shovel heeft hier het zandpad geëffend, tja…
Oké, gevist van 12:00 tot 13:45, gevoerd met het mixje en om en om gewisseld van aas(maïs, broodpluim, kapucijner). Veel aanbeetjes(witvis), maar vrij snel een Cyprinus aangetikt, heerlijke dril, ratelende slip en buigende stok!:
Schat de vis zo tegen de 55-60 cm aan.
Twee IJsvogels zaten elkaar achterna en hier en daar hoorde ik wat verlate Tjiftjaffen, en een dikke Buizerd passeerde de stek.
Tja, de karper sprong een paar keer wild in het net met gevolg een gehavende pen, dus vervangen die handel en een keuze maken uit een van de pennenkokers:
De nieuwe pen werd vrij direct ontgroend met twee brasems als schuldigen:
Ik besloot om het weer eens op het meertje bij de duiker te proberen, zag daar wat karperactiviteit van scharrelende vissen aan de kant en zo nu en dan sprongen er wat exemplaren.
Hier gevist van 13:45 tot 15:00 uur en een breed voerspoor gemaakt voor de duiker met de mix. Ook hier regelmatig gewisseld van aas, maar op twee lichte aanbeetjes na gebeurde er hier erg weinig. Ik twijfelde om in te pakken en huiswaarts te keren, maar besloot om deze fijne penvisdag af te sluiten bij de stek aan het spoor.
Zoals verwacht had ik hier veel aanbeetjes van witvis, wisselde van broodpluim op twee korreltjes maïs en legde in op het voerstekje recht voor mij( had twee compacte voerplekjes gemaakt, eentje links aan de kant en eentje recht voor mij).
De pen ging na inleggen vrij snel in één beweging onder, en ik sloeg aan…
Ja, wat hierna allemaal gebeurde was in één woord geweldig! De karper ramde, dramde, spurtte, wat zijn er nog meer voor bewoordingen benamingen voor een dergelijke uitspatting van kracht, in een run door naar rechts. De slip ratelde zoals deze nooit eerder had gerateld, de hengel boog zoals deze nog nooit eerder had gebogen, de lijn werd uitgerekt zoals deze nog nooit eerder was uitgerekt en ik kon deze krachtpatser totaal geen tegenstand bieden! Ik keek enkel maar toe met twee handen om het handvat en onderarmen tegen de hengel, hoe er steeds meer en meer lijn van de spoel werd gesleurd en de hengel fantastisch boog. Ik draaide wel enkele keren aan de slinger maar de slip bleef ratelen dus dat had even geen effect. En waar ik bang voor was gebeurde...of toch niet? De vis had ik absoluut niet in zicht en de lijn schuurde aan de kant tientallen meters verderop in het riet! De slip bleef ratelen, houd die vis dan niet op? dacht ik. Ik zag zeker 50-60
meter verderop een kolk, had de vis zich nu van de kant uit het riet gezwommen? Het gaf mij moed, ik probeerde de vis nu flink tegenstand te bieden door naar achteren te lopen en de hengel goed omhoog te houden én aan de slinger te draaien. Jaja...de vis begon aan zijn/haar tweede krachtsinspanning en ging er weer vandoor! En weer begon de lijn gevaarlijk aan de kant te schuren, maar de slip ratelde nog wel, maar lichtjes, de vis nam dus nog steeds lijn. Er spookte nu diverse dingen door mijn hoofd: deze vis zou ik absoluut kwijtraken als deze nog meer lijn zou nemen terwijl de lijn zich in het riet/takkenrommel aan de rechterkant zou blijven begeven, ik wilde deze vis absoluut vangen/zien! Ik moest nu snel beslissen: of ik ga het water in, om de lijn zover mogelijk van de kant te houden, of ik ga als de wiedeweerga naar boven, de dijk op en positioneer mij zo hoog en zo links mogelijk om de lijn van de kant te houden en de dril voort te zetten. De laatste optie werd het dus.
Het was makkelijker gezegd dan gedaan, maar na wat onhandig geklauter naar boven toe kon ik de hengel goed hoog houden en stond ik ter hoogte van de duiker. Kreeg de vis, de lijn in eerste instantie niet goed van de kant, maar wat een belevenis eigenlijk want daar stond ik dan met een in mijn beleving in een uiterste stand gebogen hengel, en een weer ratelende slip en een lijn waar ik zo achteraf heel veel bewondering voor heb(wát een rek zit daar in zeg!). Als ik dit zo opschrijf en lees en herbeleef dan kan ik niet anders zeggen dan wát een geweldige sport! De vis had al het uiterste van mijn fysiek gevergd toen ik 'beneden' de vis aan het drillen was, want ik heb nooit eerder nek, rug en arm pijn tegelijk beleefd door welke vis dan ook! Ook een primeur dus!
Oké, boven aan kon de dril verder plaatsvinden en nu pas kon ik de situatie wat overzien. De vis bleef nu redelijk op zijn plek want ik zag kolken in de schittering van het water, en gelukkig was de lijn nu vrij van de kant gekomen, hoe en waardoor weet ik niet! Nu kon ik de vis metertje voor metertje naar mij toe halen en in een split second dacht ik even een grote snoek aan de lijn te hebben want het gladde torpedovormige silhouet wat ik door de schittering in het water zag, deed mij daar sterk aan denken. De vis bleef opmerkelijk rustig maar voelde erg zwaar aan, ik dacht ook wat takkenrommel te herkennen vlak bij de vis. Afijn, ik liep naar beneden om de vis te gaan landen, en nu zag ik pas de gehele vis en ook waar de vis gehaakt was...in de staart! Jeetje, nu begreep ik de geweldige run, beleving en kracht van de vis. Ik kreeg met moeite deze zware kanjer in het net want de vis bleek weer wat op krachten te komen en ik moest nog een laatste maar kleine eindspurt pareren alvorens de moegestreden vis in het net en op de mat belande.
Helaas geen 'actie'foto's kunnen maken, we moeten het doen met deze pics, en het meetlint gaf 82 cm aan:
Wat een afsluiting van een mooie en zeker memorabele penvissessie.
Op de terugweg op de fiets zat ik nog te glunderen en speelde de drilpartij weer even af in mijn hoofd…
Een koude rakker bij thuiskomst:
