Oude geuren en een nieuw verlangen.

Plaats reactie
henry hummmel
Berichten: 524
Lid geworden op: 20-10-2007 15:57
Locatie: ter apel
Contacteer:

02-10-2015 14:09

Oude geuren en een nieuw verlangen.



Als kind groeide ik op aan het water, met een kanaal voor het huis en een vader die regelmatig viste op snoekbaars en brasem groeide ik er min of meer mee op. Al op vrij vroege leeftijd ging vissen een belangrijke rol spelen in mijn leven, het was mijn eigen wereldje waarin ik mezelf helemaal terug kon vinden, nou terug vinden mezelf helemaal in verliezen.
Tot mijn tiende jaar viste ik een beetje op van alles en nog wat, voorn, brasem snoekbaars, snoek enzovoort. Tot het moment dat we gingen verhuizen naar de oude woonplaats van mijn vader waar een paar echte boerensloten lagen met veel karper. Op een avond ving mijn vader met de vaste stok een karper van plus minus 10 a 13 pond en ik was verkocht. Na een logeer weekendje bij mijn oom en tante waar ik bij de locale hengelsportzaak een starterskit kocht met een onderlijn een 20 boilies, zou het gaan gebeuren. De eerste keer viste ik op een boerensloot maar had helaas geen resultaat.
In de zomervakantie zou ik eens gaan vissen met een klasgenoot op de vijver in het dorp ik nam twee hengels mee, een zachte snoekbaarshengel met daaronder een shakesphere president gevuld met wel 16/00 nylon, daaraan kwam een 15 grams waterloodje met een onderlijn met daarop een boilie. De andere hengel was een winkelpicker, de hele dag visten wij en de snoekbaarshengel met bolide bleef stilletjes tot ineens net voor we zouden inpakken de rood/witte wakker tegen de hengel klapte en hij er met een rotgang van door ging, voor het eerst in mijn leven maakte ik kennis met de ontlading van een karper aan de andere kant van de lijn. Ik weet niet hoe lang het contact in werkelijkheid duurde maar al gauw begaf de 16/00 lijn het en liet de vis mijn verbouwereerd achter, net geen tranen in mijn ogen met diep teleurgesteld ging ik naar huis. Mijn vader die van de oude stempel ( Jan Schreiner) was vond het niet noodzakelijk om een dikkere lijn op de molen te leggen maar ik was ervan overtuigd dat het wel moest, van mijn moeder kreeg ik zakgeld voor een rolletje kabeltouw van maar liefst 24/00. Dit werd met volle overtuiging opgespoeld en nu was ik klaar voor het monster. Echter nu liep ik tegen het volgende probleem aan, namelijk mijn werpafstand was ineens een stuk beperkter, ik haalde slechts de helft van de dag ervoor, door nog eens 15 gram lood toe te voegen werd het iets beter maar voor mijn gevoel lag ik niet op de juiste plek te vissen( later bleek dit juist de hotspot te zijn van de vijver), de hele dag ging zeer langzaam voorbij, en op een dikke brasem en wat voorns was er weinig leven, te bespeuren. Tot ineens de slip van de molen wel heel hard begon te ratelen, mijn klasgenoot stok d ernaast en in een reflex pakte hij de hengel op en gaf hem gelijk door aan mij, ik maakte contact met de vis en had nu het volledige vertrouwen dat ik dit tot een goed eind ging brengen, en toen viel de weerstand weg. Nog meer teleurgesteld dan de dag ervoor draaide ik langzaam binnen, tot ineens een boeggolf zich 10 meter uit de kant zich weer verplaatste naar het midden van de vijver en mijn lijn zich ik een rap tempo waar sterkte en de molen ineens weer ratelde, de vis was naar mij toe gezwommen, mijn materiaal had me dus niet in de steek gelaten. De hele dril duurde tien minuten en daarna kwam de vis vrij mak in het te kleine schepnet.
Op de kant viel mijn mond los, ik had een spiegelkarper gevangen met monsterachtige afmetingen, volgens een oude baas was het beest zeker tien kilo en dat klopte idd hij was precies 10 kilo.
Omdat we geen foto toestel bij ons hadden en ik absoluut met het monster op de foto wou, werd besloten om hem in ruime zak met water gauw naar huis te brengen zodat hij in de vijver van mijn vader kon blijven en we hem daarna weer terug konden brengen, wisten wij veel dat dit slecht zou zijn voor de vis.
Om een lang verhaal kort te maken de karper heeft het allemaal overleeft, wonderbaarlijk genoeg werd hij op een ander water uitgezet wat indirect in verbinding staat, maar door het open laten staan van de sluis is hij via de vijver waar ik hem heb gevangen doorgetrokken naar een kanaal waar ik hem 15 jaar later weer ving met de pen. Het was een rare ontmoeting om zo ineens weer geconfronteerd te worden met een jeugdherinnering 6 kilometer van de oorspronkelijke vangplaats.






Je kunt je voorstellen dat vanaf dan mijn leven in teken stond van het karpervissen, tot mijn 30 ste levensjaar ben en was ik elk dag bezig met mijn hobby/obsessie. IK viste al wel een stuk minder maar was er nog wel elke dag mee bezig. Tot ineens ik er helemaal klaar mee was het had geen waarde mee. IK haalde geen voldoening meer in het vangen van kleinere vissen. Ik had geen rust meer aan het water, ik was alleen nog maar bezig met het vangen.
Het genieten van de sport was weg en de vlam doofde langzaam.
Heel radicaal heb ik alle verkocht en ik hield slechts 1 penhengel. in het voorjaar daarop schafte ik toch nog een setje aan om een beetje te vissen, maar de klik was er niet meer. Al gauw stond de boel weer op marktplaats en nog sneller was de boel weer verkocht ook.

Mijn leven nam een totaal ander wending en voor het eerst merkte ik dat ik het vissen niet eens miste of dat ik het nodig was. Ik genoot van de andere dingen in het leven. Had tijd en ruimte voor familie en vrienden. Dingen die veel belangrijker zijn dan het vissen op zich.
Ik bouwde verder aan mijn eigen bedrijf en verkocht dat uiteindelijk om me te gaan richten op een totaal nieuw hoofdstuk van mijn leven. Ik zou aan het seminarie gaan studeren in Goiania in Brazilië, dit zou voor een periode van 2,5 jaar zijn en in die tijd zou ik daar met mijn gezin wonen, werken en leven.

Dat het geen gemakkelijke opgave zou worden wisten we van te voren, echter de druk van een volledige studie/baan en het leren van de taal tegelijkertijd was iets teveel van het goede. Na bijna 7 maand kwamen we weer terug in Nederland, met superveel nieuwe ervaringen en absoluut geen weggegooide tijd.



Oude geur.

We zijn bij het heden aangekomen, een kennis van mij had het plan opgevat om een aquaria zaak over te nemen. De oude zaak heeft een deel aquaria maar ook nog een deel hengelsport.
Vanwege de ervaring als zelfstandig ondernemer werd mij gevraagd om samen met hem het gesprek met eigenar bij te wonen.
Die maandag ochtend vond plaats in de zaak aan een tafeltje achterin tussen jawel het lokvoer en de hengelsport afdeling.
De oude geur van justus lokvoer, vismelen en pellets riepen allerlei dingen bij mij op die een eigen leven gingen leiden.
Twee week later was daar ineens de drang om eens te gaan vissen. Maar wat had ik nog, ik vond nog een dobbertje, knipte een stuk daklood uit de vensterbank en sloeg het met een hamer zo dun mogelijk als bladlood, een oud zakje haken bleken nog scherp genoeg te zijn.
Die middag zou ik na de kerkdienst een een poging wagen.
Ik voerde en viste met gewoon blikmais en in alle haast was ik natuurlijk mijn blikopener vergeten.
Alhoewel het een schitterende zonnige middag was, zat er niet veel leven in het water.

Maar de drang om te gaan vissen was niet meer te stoppen zoveel was duidelijk.
Dinsdagochtend om 10 uur zou de hengelsportzaak losgaan en ik had al een plannetje uitgedacht hoe ik effectiever al mobiel mijn vissen zou gaan vangen.
Ik zou voeren met duivenvoer en pellets, blikmais. Deze plekjes zou ik afvissen met een chodrigje en ik zou elk uur mij verplaatsen.



Woensdag was het zover samen met Remon stonden we rond 10 aan het water, ik moest eerst nog effe wat werk doen en daarna zouden we gaan vissen.
Aangekomen op de plek maakte ik een compact plekje voor een overhangende struik die langzaam overging in een afstervend lelieveld. Ik had de voermix extra verrijkt met een vloeibare attractor zodat die lekker door de stroom werd meegenomen.
Na het voer tuigde ik mijn hengel op met een chodrigje van slechts 3 cm de leader werd met een meter vrij lang gehouden en onderaan kwam een 40 grams loodje. Op de hoofdlijn kwam voor de zekerheid een 8 grams schuifloodje om er zeker van de te zijn dat de lijn plat blijft liggen.
Ik plaatse de rig precies op de overgang van het bosje naar de lelies.

Genietend van een kaasbroodje met een koude starbucks. begon het grote genieten.
De plek waar we zatten is een natuur plek waar de schapen gewoon loslopen en er is alles aan gedaan om de stroom zijn natuurlijk loop te laten behouden, dit levert een geweldige stukje natuurlijk op met letterlijk oneindige keuze aan plekken om je rig neer te leggen, elke bocht, struik, lelieveld geeft je kans op de ontmoeting met één van de bewoners, maar vanwege de uitgestrektheid van het gebied kunnen ze zo maar een kilometer verderop zitten.
In mijn gedachten ben ik nog bezig met een eventuele tweede stek als ik ineens merk dat mijn top iets trilt.
Ik vis mijn top licht omhoog en mijn lijn in een flauwe boog, dit vanwege het feit dat we hier behoorlijk wat graskarpers hebben zwemmen en de ervaring uit het verleden heeft geleerd dat ze de haak een stuk moeilijker kwijtspelen dan wanneer de lijn strak gespannen staat.

Het trillen zet zich door en de top buigt langzaam verder, als in slowmotion spelen de volgende gebeurtenissen zich af. op het moment dat ik uit mijn stoel kom lanceert een graskarper zich volledig in de lucht op de plek waar mijn rig hoort te liggen. De top buigt nog verder door en de molen begint tevreden te pingen, of hoe je het ook wil noemen het geluid wat die antiek zooi maakt.
De dril is typisch een dril van een graskarper, als een dweil komt ie binnen om vervolgens er weer als een raket vandoor te gaan.
Na een minuut of vijf ben ik de winnaar en mag ik met mijn prijs op de foto.
Het is niet eens een hele grote graskarper.
Maar het meest belangrijk is nog wel dat het gevoel weer helemaal terug is, ik kan weer genieten van het vissen, het uitdenken van een strategie, het maken van snode plannetjes om de vissen te vangen. Wat begon met die oude geur, is weer een brandend verlangen.


Mensen geniet van je hobby

Hooked for Life
Plaats reactie