Frankrijk oktober 2013

Plaats reactie
Erik Froger
Berichten: 17
Lid geworden op: 19-05-2007 11:14
Contacteer:

04-12-2013 19:05

Hallo allemaal,

Afgelopen oktober zijn broer en ik in Frankrijk wezen vissen en hebben hier een verhaal over geschreven. Hoop dat jullie het leuk vinden.

De foto's die bij het verhaal horen staan op
http://erikenjurifroger.nl/erikenjurifr ... _2013.html



Frankrijk oktober 2013


JURI: Terwijl het vissen in Den Haag eigenlijk best lekker gaat, is het voor we het goed en wel beseffen ineens al oktober, dé vismaand bij uitstek, en de maand die wij traditioneel altijd afsluiten in Frankrijk. De auto had dit jaar al het nodige te verduren gekregen (zie vakantievissen) dus besloten we om het onszelf en de auto niet al te moeilijk te maken en terug te gaan naar het water waar we in het voorjaar goed gevangen hebben, het water van De Snor! Nachtvissen is er weliswaar verboden, maar met de Garde de Peche aldaar viel (op onze manier) goed te praten, dus wie weet durven we af en toe ‘s nachts wel een hengeltje te verstoppen. In de weken voor vertrek zoek ik op de Franse karperfora en andere relevante sites of er nog wat laatste nieuws te vinden is en een week voor we richting De Snor vertrekken zie ik nota bene op Wikipedia dat er een vidange plaats gaat vinden en het meer vanaf 1 oktober gesloten is. Gaan we weer...

Erik heeft zijn vrije dagen al vast staan, en ook mijn klanten zijn al op de hoogte van mijn aanstaande afwezigheid. We hebben dus maar één week de tijd om een nieuwe bestemming te vinden. Vorig jaar hebben we in mei en oktober, na tegenvallende resultaten elders, denk ik een stuk of twintig meren bezocht en in die twintig meren (die we dus wel allemaal al een keer om de een of andere reden afgekeurd hebben) gingen we de oplossing voor ons probleem zoeken. Er sprong één meer met kop en schouder boven de andere uit. Dat was vorig jaar ook al zo, maar er viel toen bijna niet aan het water te komen vanwege de lage waterstand. Al met al voor nu onze beste optie, het zal een megaklus worden om alles naar de waterkant te sjouwen, maar dat zien we daar wel. Het grote voordeel is wel dat het heel erg afgelegen ligt (zelfs voor bereik op je telefoon zal je een berg op moeten), en er dus bijna geen vissers te bekennen zijn. Iets meer onderzoek op Google Earth levert nog wat potentiële weggetjes in de richting van het water op, maar verdere informatie valt er eigenlijk niet te vinden, mooi! We stellen TomTom op de hoogte van de plaats van bestemming, en laden liefdevol de auto in, er alle vertrouwen in hebbende dat dat ‘ie het gewoon nog een keer in zich heeft.

En natuurlijk had ‘ie het nog een keer in zich! Vlekkeloos gaat de rit voorbij, voor ons... Bij Gent zien we enkele honderden meters voor ons in het pikkedonker allemaal rem- en alarmlichten oplichten. We rijden door de brokstukken heen als we links op de weg iemand zien staan, helemaal in paniek, met een telefoon aan zijn oor, die blindelings de snelweg over wilt steken. Daarna zien we het wrak staan. Er is werkelijk niets meer van de auto over, er zit nog iemand in en er ligt nog iemand naast de auto, de hulpdiensten zijn nog nergens te bekennen... Voor zo ver wij konden zien was de oorzaak een klapband, maar de ravage was zo groot dat het onduidelijk was of er één of meerdere auto’s bij betrokken waren. Echt verschrikkelijk om te zien en het besef dat een klapband zomaar kan gebeuren, zeker met die Belgische wegen, raken we de rest van de rit niet meer kwijt. (Als we thuis zijn horen we dat er twee zwaargewonden zijn gevallen door een personenauto die onder een vrachtwagen is geschoven.) Hoog tijd om maar weer eens aan vissen te denken dus!

Eerst maar eens naar de barrage, kijken hoe het met de waterstand is. Als het water laag staat hebben we meer te sjouwen, en als het water hoog staat zal de stekkeuze beperkt(er) zijn. Eigenlijk is de waterstand dus altijd goed, vissen gaan we hoe dan ook. Het water staat laag, we zien de rotsen vanaf de bomen zo goed als verticaal het water in zakken, het gaat dus een aardig karwei worden. Als we bij de eerste mogelijkheid, na wat geklauter (wat ik mezelf niet met een stretcher zie doen) eindelijk aan het water staan zakt de moed ons direct in de schoenen. We kijken zo bij een karpervisser naar binnen, en daarnaast staat er één z’n boot in te laden om ook op pad te gaan... Zo verlaten is dit meer dus niet (meer?). Bij de volgende mogelijkheid om het water te zien zien we ook gelijk nóg twee kampementen staan. We zijn er klaar mee. Op naar Plan B, een paar grintgaten, een kilometer of 30 verderop. Daar aangekomen staat het wier nog tot aan de oppervlakte en ik zeg lachend dat al die grintgaten op elkaar lijken, we vinden het allebei helemaal niks. We lopen toch nog maar even verder, best lekker om even een wandelingetje te maken na die autorit, en wie weet vinden we toch een leuk stekkie. Na een paar minuutjes lopen beseffen we dat we hier vorig jaar ook al hebben gestaan, aan de andere kant van het water. Het blijken drie grintgaten te zijn die we vorig jaar al hebben bezocht en afgekeurd. Lekker bijdehand...

ERIK: Wel besluiten we hier vannacht te blijven en naast de auto te slapen want de dag is al goed op weg en het is hier lekker rustig. Niemand te bekennen en ook nog langs een klein idyllisch riviertje. Onder het genot van een biertje gaan we hier “plan C” beramen zodat wij morgen bij het eerste licht, en de Michelingids op schoot, een nieuw avontuur kunnen beleven. Niet veel later passeert er eerst een kudde paarden, met de bijbehorende paardemeisjes, en komt er in de verte ook nog een auto aangereden. Ons mooie rustige plekje blijkt helemaal niet zo rustig te zijn. Die Franse weten ook alle paadjes en weggetjes te vinden…. Onze verbazing is groot als we zien dat de auto een Nederlands kenteken heeft en er ook nog een karpervisser in blijkt te zitten. Ook hij is opzoek naar de 3 grindgaten en is een beetje zoekende. Hij heeft net een week in het zuiden vertoeft en zijn avontuur was tot nu toe nog geen succes. Wel stoer dat hij zo in zijn eentje door Frankrijk trekt, dat hij al een week alleen op pad is was ook goed te merken. Hij praten er dan ook lustig op los, wij wisten toen nog niet dat hij zijn meest zinvolle opmerking tot het laatst zou bewaren, wel is het altijd leuk om over vissen te praten en we hadden het over diverse wateren en avonturen in Frankrijk. Hij besloot om 100 meter verder zijn tent op te zetten en vroeg onder de wol te gaan. Wij gingen er maar eens voor zitten, wat hebben we voor mogelijkheden? We kwamen tot een 3tal opties waarvan er al 1 al snel afviel. Het dichtbij gelegen kanaal viel als eerste af en hadden dus nog 2 opties over. Het nachtvissen achter ons laten, iets wat we in het najaar liever niet doen maar verruimd natuurlijk enorm onze mogelijkheden, of weer eens terug naar rivier de Marne. Hier willen we allebei nog wel eens een keer terug om te kijken of we onze oude avonturen kunnen herbeleven. Wel hebben we allebei twijfel of we het daar wel 12 dagen “uit kunnen houden” gezien we hem ook weer niet voor niets hebben achter gelaten. De keuze is zwaar… Marne of niet nachtvissen. Na een tweede biertje staat het besluit vast, wij gaan terug naar de Marne! We hebben er nu al zin en en zoeken dan ook direct de slaapzak op.

Als we wakker worden en onze stretcher inklappen kijken wij elkaar aan: sta jij nog achter de Marne? Nee, zeg ik… Ik ook niet is het antwoord. Dan wordt het maar geen nachtvissen en gaan we echt het onbekende in! Onze keuze valt dan ook direct op een aantal stuwmeren in een departement waar wij vorig voorjaar zijn geweest, moet volgens ons niet zo heel ver rijden zijn. De Nederlander is ook wakker geworden en komt al pratend weer aanlopen. Hij gaat door waar hij gisteren avond gebleven was, praten…. s’ Ochtends is dit niet ons sterkste punt en al helemaal niet als we op “hete kolen” zitten. Toch gaat hij onverminderd door en wij pakken onder tussen gewoon de auto in, hij snapt de hint wel maar gaat toch gewoon door. Nog steeds is hij niet onaardig, maar toch… We blijken hem een aantal jaren geleden ook al eens tegen gekomen te zijn in een ander deel van Frankrijk. Vandaag gaat hij naar het kanaal om daar zijn laatste 2 dagen vol te maken. Als wij er klaar voor zijn en al voor de helft in de auto zitten moeten wij hem toch vriendelijk onderbreken met de boodschap dat wij gaan. Als de auto inmiddels al is gestart, zegt hij nog even op de valreep: “vergeet je tent stokken niet”…. Nogmaals bedankt! Als we op de TomTom een dorp intikken wat bij een van de 3 stuwmeren ligt die we op het oog hebben, blijkt dit bijna 400 km te zijn. Zo…, na nog geen 5km komen we al tot de conclusie dat we eigenlijk allebei geen zin hebben om zo’n eind te gaan rijden. En nu? Ineens schiet mij nog een meer in mijn gedachte die ik vlak voor vertrek nog op Google Earth zag, verder niets over te vinden en geen nachtvissen. Dit meer ligt op nog geen 60km en wij besluiten dan ook om eerst hier maar eens een kijkje te gaan nemen. Na de gebruikelijke Franse landweggetjes tussen de weilanden en koeien door moeten wij over enkele momenten een brug passeren. Hier zullen wij ons eerste aanblik op het meer krijgen. Altijd een belangrijk en spannend moment. Als wij de brug op rijden valt onze mond open van verbazing en is het stil. Wat ziet dit er schitterend uit! Direct zeggen we allebei: hier gaat het gebeuren!!!

Alleen mogen we inderdaad niet nachtvissen en ook niet met een motorboot het water op. Dat laatste komt mooi uit gezien we deze toch niet bij ons hebben, het niet nachtvissen is jammer maar dat vertaalt zich wel naar rust door het ontbreken van groene paddestoelen. De brug lijkt ons al gelijk een mooie stek. Wel gaan wij eerst op het gemak het meer eens rond. Dat rond blijkt ook echt rond te zijn want wij kunnen nauwelijks aan het water komen. We weten wel een aantal weggetjes te vinden die in de buurt komen maar om onze spullen daar heen te krijgen wordt toch wel een ander verhaal. Onze keuze om te starten valt dan ook op de brugstek. Aan de andere kant van de brug ligt een grote ondiepe baai en aan de overkant staat een berg die met zijn indrukwekkende rotsten direct het water in verdwijnt. Rechts van ons verdwijnt “onze arm” richting de barrage. We starten met een zeer ruim opgezette voerplek die eigenlijk onze hele zone bedekt, de diepte valt ons eigenlijk wel wat tegen. Het diepste punt bij de brug is zo’n 4 meter wat langzaam afloopt naar zo’n 6 meter diepte uiterst rechts van onze voerzone. We beseffen dat het even kan duren voor onze stek opgang zal komen. Vandaag gaan we ook nog niet vissen en laten wij het voer het z’n werk doen, we zijn al lang blij dat we zo op de bonnefooi zo’n schitterend meer hebben gevonden. Soms zijn we wel dagen aan het rijden voordat we een geschikte stek vinden. We zetten onze tenten op en nemen de gok dat we wel langs het water mogen slapen maar, er zal de komende dagen na 21:00 uur niet meer gevist worden. Vol tevredenheid zetten wij de pan op het vuur en bakken een eitje. Dat nota bene het geflambeerde ei, na iets te enthousiast met de boter te zijn geweest en er een enorme steekvlam uit dat kleine pannetje kwam, het best gebakken is zegt veel over mijn kookkunsten.

Vol enthousiasme gooien wij, na een lange nacht, dan eindelijk onze hengels uit. Juri 2 naar de brug, pijler 2 en 3, en ik gooi 2 hengels uiterst rechts van de voerzone. De dag verloopt verder, buiten de continu vallende eikels, verder stil. Wel krijgen we nog bezoek van 2 aardige jonge gasten. Ze vertellen er ook wel eens op karper te vissen en dat er mooie karpers zitten. Wel is het erg lastig is om ze te vangen want buiten dat het verboden is om s’nachts te vissen zeggen ze ook, kijkend naar al onze emmers, dat voeren verboden is en dat we deze beter kunnen verstoppen. Vanaf dat moment verplaatst onze “voerfabriek” dan ook naar de auto en zorgen we dat deze avond het voer wat onopvallender te water gaat. Met verbazing kijken ze ook wel naar onze 2 tenten met de bijbehorende inrichting. Wat ze ons verder duidelijk willen maken komen we, door ons taalgebrek, niet uit. De volgende ochtend gaan de hengels, ondanks dat het gisteren stil is gebleven, op exact dezelfde plekken te water. Als in de loop van de middag het zelfvertrouwen toch weer omslaat in onzekerheid komt op pilaar 3 de verlossende run! De spiegel is niet groot, 12 pond, maar we zijn er niet minder blij mee! Na deze mooie vangst krijgen we bezoek van een monsieu. Hij is hier al jaren carpiste en ook hij verteld ons dat voeren streng verboden is maar ook het verblijf aan het water. Als we zeggen dat we s’ nachts echt niet vissen, en de hengels tegen de tent zetten, en het plan is om ons verder van de domme houden kijkt hij wel bedenkelijk maar geeft ons wel gelijk. Ondanks dat we niet goed Frans spreken en deze man ook geen Engels komen we er wel verbazingwekkend goed uit. Het klikt dan ook goed en hij verteld ons dat hij Frans kampioen Petank spelen is geweest, een soort Sjeu de Boel maar dan anders, ofzo. Maar dan vraagt hij ons ineens mee naar de auto te lopen. Hier laat hij wat foto’s zien met werkelijk een paar enorme karpers. Weer valt onze mond open van verbazing! Hij verteld dat de brug de beste stek op dit gedeelte is, en dan vooral pilaar 3,4 en 5, en dat de rechterkant om onduidelijke redenen niet veel is. Wel waarschuwt hij ons nogmaals dat bij een overtreding zelfs inbeslagname mogelijk is. Hij wenst ons veel succes en zegt morgen of overmorgen weer langs te komen. De hengels gaan er deze avond zelfs een uurtje eerder uit zodat wij vol tevredenheid een emmertje voer te water kunnen laten gaan. Wel verspreiden we deze emmer over de gehele lengte van de brug en laten we rechts even voor wat het is.

De volgende ochtend gaan de hengels dan ook met veel spanning te water. Gisteren avond hebben we vlak voor het slapen gaan nog een grote karper bij de brug horen springen! Dit keer vis ik naar pilaar 5 en 6 en Juri neemt pilaar 3 en 4. Weer moeten we tot eind van de middag wachten op actie maar dan is het ook goed raak. 4 runs binnen 1,5 uur waarbij de runs kwamen van pilaar 3, 4 en 5. Helaas verspelen we 2 vissen, ik had een losser vlak nadat ik de hengel had opgepakt en bij Juri had een vis zich vast gezwommen en zich bevrijd van de haak. De 2 gevangen karpers waren van Juri, geen hele grote maar wel een schitterende schub van 19 pond. Wel balen we enorm van die 2 verspeeld vissen…. Bij de volgende run is het dus direct de boot in om vervolgens zo snel mogelijk boven de vis zien te komen. Natuurlijk zijn we wel erg blij dat onze tactiek gaat werken en de stek begint te lopen, vanavond gaat er dan ook een extra emmertje voer overboord. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen! De volgende ochtend staat monsieur Petank met een vriend en zoon bij de tent. Ze zijn erg benieuwd naar de vangsten en de 4 runs van gisteren blijkt geen slecht resultaat te zijn. Het antwoord van een misschien nog een week op de vraag hoe lang we nog blijven zitten zaait wat onrust onder de 2 vrienden. Ze leggen ons uit dat we het op deze plek zeker geen week gaan volhouden. 1 of 2 dagen daar kan je nog mee weg komen maar vanaf de brug worden we te veel gezien. Ze zeggen nadrukkelijk dat we het zelf moeten weten maar de sancties zullen niet mals zijn, ze hebben duidelijk het beste met ons voor. Na wat gesmoesd tussen de 2 vrienden vraagt monsieur Petank ineens of we misschien een plek van hun willen zien waar je niet gezien kan worden en met de auto bereikbaar. Zelfs het risico van nachtvissen is daar te overzien, volgens de 2 vrienden. Zij nemen dit risico daar in ieder geval wel. En natuurlijk zijn we hier wel nieuwsgierig naar maar ja, we hebben wel een lopende stek…

Juri stapt bij de beide vrienden in de auto en is na een klein half uurtje weer terug. Echt een schitterende stek waren de woorden. Niet veel later waren de vrienden weg, naar een toernooitje petank, met nog de mededeling dat ze ons morgen weer komen opzoeken. Is het niet hier dan is het daar. Hun advies was inmiddels wel duidelijk. En nu? Onrustig zijn we sowieso… elke auto die de brug op rijd is plots verdacht. Wat zullen we doen vraag ik aan Juri. Misschien moet je zelf ook even gaan kijken. Het is vrij makkelijk te vinden alleen zou ik niet direct de hele weg met de auto nemen maar het laatste stuk gaan lopen. Het is niet het meest vriendelijke weggetje en vooral erg glad. De eerste links en na de boerderij en voor een geparkeerde vrachtwagen heb je een weiland, hier zou ik de auto neer zetten. Langs het weiland loopt een klein pad wat naar beneden loopt naar het water. Lijkt verder niet echt op een pad maar volgens mij is het wel te doen. Bij die
Fransen ging het ook, alleen terug was het glibberen naar boven. Ik pak direct de auto en ga opzoek. Na ruim een half uur de 2e links en 3e links gezien te hebben en op weggetjes ben geweest waar ik al blij ben dat ik er überhaupt kon keren vind ik wat we nu de 2e rechts kunnen noemen en dus de eerste links is waar ik in mijn enthousiasme ben langs gereden…. Ik herken direct de plek waar ik de auto moet parkeren. Het pad dat ik af moet lopen is nog een behoorlijk eind. Wat de auto betreft lijkt het mij prima te doen. Als ik op plek aan kom valt wederom mijn mond open van verbazing. Wat een schitterende stek! Mooi groen grasveldje en lekker in de zon, bij de brug hebben we de hele dag de schaduw en vallende eikels, en toch ook de beschutting van bomen en bergen. Echt een paradijsje. Enthousiast van deze stek rijd ik terug naar Juri.

[i]JURI[/i]: We zijn pas net echt aan het vissen, maar we hebben alweer de nodige avonturen meegemaakt. Terwijl ik bij zit te komen van mijn eerste Franse ‘solo expeditie’ wacht ik tot Erik terug is. Ik ben op het gemakje het koffiepruttelaartje aan het vullen als ik Erik aan hoor komen. Als hij naar beneden komt lopen zie ik het al, dolenthousiast! Onder het genot van een bakkie koffie gaan we onze opties maar eens afwegen. Optie 1 is hier blijven zitten en kijken hoe lang het duurt voor we weggestuurd worden. Dan gaan we ze zeker nog vangen, maar als we weggestuurd worden (of erger) kan de vakantie voorbij zijn. Optie 2 is dat we naar het Paradijsje gaan. Heerlijk in de zon, op een grasveldje én kans op af en toe een nachtje vissen. Maar toch, een lopende stek verlaten… Ik heb er een hekel aan. Het is vooral het moment wat de keuze zo lastig maakt, de stek begint hier net te lopen…

We besluiten uiteindelijk toch om naar de plek van Mesjeu Petank te gaan. Met iedere auto die over de brug rijd worden we wat nerveuzer, en dat zonnetje is ook een welkome afwisseling. Op het gemakje beginnen we vast wat spulletjes in de bomen te hangen om uit te laten druipen, en doen we vast wat losse spullen in de tassen. We nemen er lekker de tijd voor, als we om een uur of 3 daar zijn hebben we tijd zat en zo maken we hier hopelijk ook nog een kansje op een beet. Omdat de auto best een lastig weggetje te wachten staat laden we die niet al te zwaar in, en ga ik met de boot. Het was met de auto maar 5 minuutjes rijden, dus heel ver roeien kon het niet zijn. Volgens Petank & Co. was het zeker een uur roeien, maar ja, die Fransen doen alles op het gemakje. Ik had er zelfs wel zin in, zo kan ik mooi kijken of er nog mooie plekken te vinden zijn, en onderweg een beetje filmen en diepte meten. Je voelt hem al aankomen… Ik was nog niet eens uit het zicht van onze oude stek toen ik al begon te balen dat we geen motor bij ons hadden. Toen ik op het punt was waar ik dacht halverwege te moeten zijn bedacht ik me dat die Fransen aardig door kunnen roeien…

Met de blaren op m’n handen en nat van het zweet komt het Paradijsje in zicht. Erik is vanzelfsprekend al aanwezig, en de voerfabriek draait al weer op volle toeren als ik aanmeer. De stoeltjes staan ook al uitgeklapt, en het lijkt me een mooi moment om met een biertje in de hand eens even te kijken of die stoeltjes wel helemaal naar wens staan. De stoeltjes staan perfect en het uitzicht is werkelijk schitterend. Na een biertje zetten we de tenten neer, en gaan dan eerst maar eens samen met de dieptemeter op pad voor een oriënterend rondje, daarna gaan we afzonderlijk op pad om nauwkeurig(er) onze stekken te bepalen. De rivierbedding ligt strak tegen de overkant aan, alleen valt de diepte met zo’n 5 meter toch wel weer wat tegen. De overkant is qua afstand nog goed te bevissen, en heeft naast de rivierbedding ook nog eens mooie uitlopertjes van stenen en klei. Plekjes waar ik in het verleden vaker goede ervaringen mee gehad heb. We voeren uiteraard een behoorlijk stuk van de rivierbedding aan, en maken aan de linkerkant nog een dwarsstrook over de breedte van het water. Bij elkaar een voerplek van zo’n 200 meter breed die we trapsgewijs terug gaan brengen naar waar we willen vissen. Het kan dus wel even duren voor we beet krijgen, maar ondanks dat hebben we erg veel vertrouwen in de goede afloop. ’s Avonds zitten we met een biertje al te dromen hoe gaaf het zal zijn zodra we die beet hier krijgen, dan zitten we echt op rozen!

De volgende dag vissen we allebei met twee hengeltjes naar de overkant. Omdat we vermoeden dat dit al een zwemroute zal zijn denken we hier de beste kans te hebben om een snelle beet te kunnen krijgen. De linker plek laten we nog met rust en zal vanavond veranderen van 1 grote dwarsstrook in twee minder grote plekken. De rechterkant ga ik vandaag eens verder uitpeilen. Naast de omgeving die met iedere peddelslag mooier en wilder lijkt te worden vind ik een mooie kuil waar de rivierbedding een bocht maakt van de ene naar de andere kant van het meer. Lijkt mij een uitstekend plekkie voor een derde hengel en ik laat een kleine boei te water. Ik ben hier van plan om drie dagen lang drie keer per dag te voeren zonder te vissen, om daarna eens even een paar biggen te vangen. Eenmaal terug aan land en behoorlijk tevreden over het gevonden plekje ga ik eens lekker in het zonnetje zitten en een paar onderlijntjes te knopen. Erik besluit om eerst maar eens boodschappen te gaan doen, zo weten we ook gelijk of het weggetje naar boven te doen is met de auto. Als hij terug komt met de gebruikelijke boodschappen, twee flesjes wijn en twee kaasjes voor onze nieuwe vrienden heeft hij nog de mededeling dat we bijna kip hadden gegeten. Op weg naar boven moest hij door een kudde kippen heen rijden én kreeg hij nog bijna een roofvogel op de voorruit… Maar het weggetje was op zich goed te doen.

De dagen gaan weer veel te snel voorbij. Op zondag, als we volgens onze tactiek toch echt wel wat teken van leven zouden moeten zien, staan om 11.00 uur Msr. Petank met Lionel, Theo en een flesje wijn voor onze neus. Ze komen een plastic bekertje te kort, dus ik dump de koffie waar ik nog mee bezig was het water in, en stap over op de mierzoete wijn. Waarom ook niet! We moeten helaas weer ontkennend beantwoorden op de vraag of we wat gevangen hebben. Gister is er tot 23.00 uur gevist zonder resultaat. Als we vandaag weer geen beet krijgen gaan we het eerste nachtje pakken. Petank snapt het plan, en begrijpt maar niet dat we nog geen beet hebben gehad. Dat we niets zien springen vind hij ook maar raar, en dus krijgen wij het al benauwd… Een paar slokken wijn verder zit ik alweer een stuk rustiger, en wordt het steeds gezelliger. Of we misschien volgend jaar weer terugkomen vraagt Petank. Nou, dat misschien mag ‘ie rustig weg laten, we gaan hier zeker terugkomen! Telefoonnummers worden uitgewisseld en Petank belooft dat hij de vissers hier weg zal slaan zodra wij ons bezoek aankondigen. Wat een mooie man! 58 Jaar oud en nog steeds moeten giegelen als hij zijn telefoonnummer op noemt (soixante neuf)… Voordat ze weer naar een toernooitje petank gaan drukt hij ons nog op het hart dat we zelfs tegen de lokale bevolking en wandelaars onze mond moeten houden, mochten we wat vangen.

Zodra het roesje van de wijn een beetje weggeëbd is, dringt ook de realiteit door. Monsieur Petank vraagt eigenlijk altijd of we wat hebben zien springen. Bij de brug was dat ook het geval, en daar kregen we de voerplek dus ook gewoon aan de gang. Met dat in gedachte ziet het water er hier eerlijk gezegd gewoon doods uit… Toch nemen we ons voor om vandaag en morgen nog af te wachten, en in elk geval maar even te minderen met voeren en de hengels ’s nachts lekker in laten liggen. Heel verstandig is het misschien niet, maar we willen zo graag híer beet krijgen.

[i]ERIK[/i]: 48 uur later. Deze uren hebben we ook continu gevist, hoeven we alleen de hengels nog in te draaien en staat de auto volgeladen. Tijdens de koffie hebben we het besluit genomen dat we terug gaan naar de eerste stek met alle risico’s van dien. Het blijft hier een mooie plek maar we hebben nog 3 dagen te gaan en ik ben nog visloos… Het plan is om niet op te vallen en zo de mogelijke problemen zo lang mogelijk te ontlopen. Zodra het donker is zetten we de tenten naast de brug op en de hengels leggen we in de auto, welke we juist weer een eindje de andere kant op parkeren. De boot leggen we ook onder de brug zodat we de volgende ochtend direct weer kunnen gaan vissen. We laten eerst de hengels te water voordat we de tenten opruimen. Het plan is weer gesmeed en dus tijd om te gaan! De boot ligt ook in de auto want het roeien slaan we dit keer maar over. Juri loopt het eerste stuk mee want we verwachten wat problemen met de zwaarbeladen auto berg op en dan vooral door het dunne laagje klei. Helaas worden déze verwachtingen hier wel waar gemaakt…

Na een poging of 5 krijg ik het toch wel benauwd, bij elke poging was de aanloop harder maar het mocht niet baten. Ik zag ons alles alweer alles uitladen en naar boven slepen, of de boot op pompen en weer dat stuk gaan roeien. Maar na een aantal pogingen meer is het toch gelukt en zijn we boven! Niet veel later staan we de auto al weer uit te laden. Ondanks dat we een minima aan spullen op de plek willen hebben zijn er toch altijd weer dingen die we nodig hebben en onderop liggen waardoor die hele auto weer leeg moet. Al doende merken we ook dat onze energie door een behoorlijke ondergrens is gezakt, het avontuur begint nu toch wel zijn tol te eisen. Als alles paraat staat, paal 3,4,5 en 6 zijn weer bezet, ploffen we op onze stoel en zijn we eigenlijk vol vertrouwen. Het zou zelfs vandaag toch nog moeten lukken? De namiddag moet nog aanbreken dus je zou zeggen… Niet veel later krijg ik een run op pilaar 5 en is het terug gaan naar de schaduw en vallende eikels niet voor niets geweest. Het is geen grote, 16 pond, maar ben er zeker niet minder blij mee! Ook ik ga niet visloos naar huis! Zelfs op deze avond gaan de hengels er op een redelijke tijd weer uit en voorzien we de brug van het nodige voer. Deze nacht slapen we volgens plan naast de brug en staat de auto een stukje verderop.

Na een koude nacht, het ijs lag op de boot, liggen binnen no time de hengels er weer in. Dat het allemaal weer niet zo vroeg in de ochtend had gehoeven blijkt pas weer in de namiddag. Ondanks dat wij vandaag en morgen nog te gaan hebben, waren wij alweer volop snode plannen aan het smeden voor het volgende jaar. Volgend jaar moet het anders. We zullen veel minder op moeten vallen en veel mobieler moeten zijn. Eigenlijk waren we dus al bezig met het afscheid en kwamen we tot de conclusie dat het weer een fantastisch avontuur is geweest. Natuurlijk vallen de vangsten wel tegen maar beiden vinden we toch wel dat DE vangst dit stuwmeer is. Voor ons is het echt een paradijsje. Dat het hier niet gemakkelijk is, het er rustig is en er niks mag (en er dus verstoppertje gespeeld moet worden), trekt ons wel. De foto’s van die enorme vissen geeft het water nog iets extra mysterieus mee. We komen hier dus zeker terug en het vizier staat al op volgend voorjaar! En toen vertrok pilaar 5 weer. Mijn 2e vis en wederom geen grote. Een half uurtje nadat ik mijn hengel weer bij de bewuste pilaar heb terug gelegd komt er weer een mesjeu naar ons toe. Dit keer kijkt de man iets minder vriendelijk en had hij gepaste kleding aan met daarop “Garde”… Deze beste man kon zich, zonder er een woord van te verstaan, uitstekend duidelijk maken. No dar mier!!! Niet hier, niet daar en als de zon onder is wegwezen!

Als de man zijn pad naar boven neemt vertrekt mijn net ingelegde hengel weer, dit moet hem dan maar zijn! Terwijl we in de boot zitten, op weg naar de vis, komt het besef dat dit de laatste is… En, het blijkt ook de kleinste van het stel te zijn. Gemoedelijk pakken we onze spullen in gezien het duidelijk is dat wij hier voor het donker weg moeten zijn. Even schiet het zelfs in gedachten om linea recta naar huis te rijden maar we besluiten toch om richting de barrage te gaan. Dit is het enige gedeelte van het meer wat we nog niet gezien hebben. Het plan is om hier te slapen en dan morgen eerst nog even op verkenning te gaan voordat we richting huis vertrekken. Eenmaal bij de barrage aangekomen blijkt al snel, ondanks dat het alweer pikkedonker is, dat er ook aan dit gedeelte van het meer moeilijk aan het water te komen is. Hier misschien nog wel moeilijker als elders rond het meer. Bij de barrage kan je niet komen en verder zijn het alleen maar steile rotswanden die zo het water in lopen. Deze nacht slapen wij onderaan de barrage op een open veld in het het bos. Het is werkelijk een fantastische belevenis in dat donkere bos onder de heldere sterrenhemel, het geluid van de uilen in het bos maken het plaatje compleet. Als we s’ ochtends wakker worden zit het ijs zelfs op onze kussens, zo koud is het geweest. Nog net voordat het licht is zitten wij al in de auto op weg naar huis.

AU RE VRAAR!


Groeten, Juri en Erik
Fred Hazenbroek
Berichten: 1976
Lid geworden op: 04-12-2004 00:32
Locatie: z-h

04-12-2013 20:51

Wederom leuk geschreven.
Leuk de beleving van de visvakantie omschreven.
Geen biggen gevangen, maar tevreden weer huiswaarts
Zouden meer mensen moeten doen 8)

Wanneer gaan jullie weer, heb ik wat te lezen :wink:


Gr, De buurman :wink:
Ach man..Ga toch vissen !!
Gebruikersavatar
joachim stelma
Berichten: 434
Lid geworden op: 09-02-2003 01:00
Locatie: Leiden
Contacteer:

13-12-2013 00:45

Erg leuk artikel mannen! Wie zaait zal oogsten ;)
Plaats reactie