Vakantievissen

Plaats reactie
Erik Froger
Berichten: 17
Lid geworden op: 19-05-2007 11:14
Contacteer:

14-11-2013 19:18

Ik heb een verhaal geschreven over mijn afgelopen vakantie waarin natuurlijk gevist moest worden. De foto's die bij het verhaal horen (en meer verhalen) kunnen jullie zien op:
http://erikenjurifroger.nl/erikenjurifroger/Vakantievissen.html

Ben benieuwd wat jullie ervan vinden.


Hoe vakantievissen zwaar kan zijn....

Nog even en dan begint de jaarlijkse vakantie met mijn vriendin Mariëlle. Tijdens deze vakantie zal er, uiteraard, ook gevist worden! Eerst een paar daagjes voeren om, vervolgens relaxed, af en toe een paar uurtjes per dag te vissen. Dit keer gaan we 2 weken naar een chalet gehuurd van een Fransman, aan een groot azuurblauw stuwmeer aan de rand van de Franse Alpen. Ook deze vakantie gaan beide moeders en de Franse bull Bink mee. We kunnen het met zijn 4-en goed vinden en het is altijd gezellig, dus waarom niet? We doen dit nu al een aantal jaar, van de rivier tot aan de grote stuwmeren. Mijn persoonlijke voordeel is dat zij zich met elkaar prima vermaken waardoor ik meer vistijd zal hebben, maar niet elk voordeel moet je aan "de grote klok hangen" en ik hou dan ook wijselijk mijn mond. Aangezien alle bagage wel in die ene auto moest passen, was de opdracht aan een ieder om zo min mogelijk aan kleding mee te nemen. Ook wat boodschappen betreft een algeheel meeneem verbod want die kunnen we daar ook halen. Hield natuurlijk in dat ook ik minimaal aan visspullen mee zou nemen. Dus: 2 hengels (geen enkel probleem want dat is over het algemeen meer dan genoeg), een paar steuntjes, weger, foto- en videocamera, onthaakmat, weegzak, stoel, plu en wat klein materiaal. Oh ja, er moet natuurlijk ook nog wel een bootje mee want ik wil toch ook echt even met de dieptemeter rond. Gezien de beperkte ruimte toch maar weer mijn ruim 10 jaar oude opblaasbootje mee, die ook al even lang lek is… Elke keer als hij weer meegaat neem ik het mij voor om hem toch echt op locatie achter te laten. Ik kan verklappen dat hij toch ook nu weer mee terug is! Beetje voer moet er natuurlijk ook nog wel bij kunnen, zou 75 kilo voldoende zijn??

De auto laten we extra goed nakijken met de keuring, aangezien we toch weer (te?) zwaar beladen op pad gaan. Alleen de distributieriem en 4 nieuwe banden zei de meneer van de garage, verder dik in orde! Wel een hoop geld maar als dat het is, dan is het prima natuurlijk want dan kan ik volgende week naar het Franse land! Tussen het werk door heb ik deze week gelukkig nog ergens een gaatje om te vissen. Nadat ik iets te gehaast het vluchtheuveltje had genomen begon de auto toch wel een raar geluid maken… Naderhand toch maar even stoppen op de snelweg en naar de uitlaat kijken. WTF? Waar is mijn uitlaat? K..zooi, en dat een week voor vertrek en net na de keuring! Kan gebeuren natuurlijk, het is niet het eerste tikkie dat de uitlaat te verwerken heeft gekregen, ook niet de eerste uitlaat trouwens…. Onze trouwe vierwieler heeft al de nodige ritjes meegemaakt en veelal zwaar beladen. Snel naar de eerstvolgende afslag rijden om te keren en op zoek te gaan naar de uitlaat, zou waarschijnlijk een hoop geld kunnen schelen als ik hem weer zou vinden. Mijn vermoeden word bevestigt als ik hem zie liggen bij het bewuste heuveltje… Ik flikker dat ding achterin en ga dan snel even een paar uurtjes op jacht naar spiegels op de Haagse kade. Vervolgens naar de garage waar ik te horen krijg dat de volledige uitlaat vervangen moet worden, van voor tot achter. Daar gaan we weer met de kosten…

Een paar dagen voor vertrek nog even met Juri op jacht in de kades (niet zonder succes overigens want ik vang mijn mooiste projectspiegel tot nu toe!). Bij de laatste brug wil de auto niet meer starten, wat nu weer? Een uur later vertrekt de ANWB en ben ik weer de nodige euro's lichter. Maar positief blijven, nog even en dan ga ik ook nog met een nieuwe accu naar het Franse land! Voor de hond treffen we dit jaar ook de nodige voorbereidingen en Mariëlle haalt de beste vlooien- en tekenbeschermer die er is. Hij is namelijk net zijn vlooien kwijt van zijn Franse avontuur van vorig jaar. Paar dagen voor vertrek krijgt hij deze "beste" druppels waardoor hij op de dag voor vertrek bij de dierenarts zit. Bink zit onder de rode gezwellen en kots de hele boel onder. Een allergische reactie, de dierenarts heeft het nog nooit zo erg gezien. Hebben wij weer en dat arme beest uiteraard. Na de nodige medicatie, en een voorraadje noodmedicatie voor als het echt misgaat tijdens de vakantie, is hij er klaar voor. Eindelijk is het dan zover, de auto vroeg in de ochtend inladen, wat altijd een hele klus en een soort van puzzel en bouwpakket in 1 is. De juiste dingen op het juiste plekje en dan gaat het best wel weer lukken. En natuurlijk alles in zoveel mogelijk losse spullen zodat ik het netjes overal tussen kan proppen. De reis loopt volledig vlekkeloos en het is ook nog eens lekker weer. De gezonde spanning loopt dan ook op als wij op 20km van bestemming zijn en er dus alweer 800km op hebben zitten. De auto word dan ook alvast gefeliciteerd op de mooie prestatie die hij weer heeft verricht met 4 volwassenen, Bink, beetje bagage en eigenlijk toch wel weer best veel visspullen. Tot die ene berg…

Rood lampje branden, flinke stank en niet meer willen rijden… Te zwaar beladen, koppeling?? De schrik zit er goed in en we vrezen met z'n allen het ergste. Rode hesjes aan en daar staan we dan, halverwege een berg in de berm met 30 graden. Nauwelijks te drinken en geen eten mee want dat was niet de opdracht. Mariëlle belt de ANWB, inmiddels onze vrienden, en ik ga te voet de berg af op zoek naar water, drinkwater wel te verstaan, want ergens zijn we een Aldi gepasseerd. Berg af ging best aardig trouwens, onderaan de berg zie ik de Aldi en een bord "verboden voor vrachtwagens, aanhangers en caravans", mmm. Als ik later de berg op loop, met een paar flessen water, snap ik pas waarom. Onderweg krijg ik al beelden voor me van het uitladen van al die (losse) spullen en overladen in een taxi. Dit scenario fluisterde "onze vrienden" al in mocht de monteur niks kunnen doen ter plekke. Ik zie het gezicht van bijvoorbeeld de taxichauffeur al, en aan het gezicht van de 3 dames durf ik al helemaal niet te denken…

Aantal uur na het voorval komt er een takelwagen aangereden met een wel zeer slonzige, naar drank stinkende Fransman. Verder klonk hij best aardig. Mariëlle neemt dan ook het heft in handen want die spreekt nog wel een redelijk woordje Frans. Ik alleen een paar worden en dan vooral op zijn Nederlands. Wel hoor ik de beste man ineens "petie problem" zeggen wat ik toch nog wel weet te vertalen als klein probleem. Mij wordt uitgelegd dat het remvloeistofniveau te laag is voor deze berg. Iets met een vlotter, of zo. Buiten dat ik geen Frans spreek heb ik ook absoluut geen verstand van auto's. Als we omkeren en de gebruikelijk route om de berg heen nemen, die ik dus niet had gezien, is er volgens de Franse meneer niets aan de hand. Wel dienen we spoedig de remvloeistof bij te vullen. Toch vast even wat boodschappen halen want het is inmiddels al zaterdagmiddag. De garage gaat pas maandag weer open. Vlak voordat we bij het chalet aankomen vangen we een eerste blik op van het werkelijk schitterende azuurblauwe meer. Ook het chalet ziet er op het eerste oog schitterend uit, gauw de auto het heuveltje op en parkeren. Tot hij weer gaat stinken en weer het rode lampje gaat branden. Zelfs bij dit wel steile maar toch kleine heuveltje, misschien toch een ander probleem? We zien het overmorgen wel. Eerst maar eens naar het meer om vast eens even rond te kijken.

Heb mezelf voorgenomen om niet de makkelijkste plek te nemen, maar een stek te zoeken op een flink eindje lopen van het klein aantal chaletjes dat er staan. Vorig jaar heb ik namelijk wel de makkelijkste weg genomen, op een ander groot stuwmeer, en ging dan ook flink op mijn bek. Ik had op de dag van aankomst al een mooie plek gevonden, op niet ver lopen van de camping, en startte dan ook direct met voeren. Dat hier ook vele roofvissers, jetski's, honden, zwemmers, duikers en andere badgasten kwamen had ik na een aantal dagen wel door. Maar dat er, nadat ik eindelijk mijn eerste uurtje aan het vissen ben, een duiker omhoog komt met de melding dat er wel erg veel van die kleine balletjes op de bodem liggen was mijn hoop volledig vervlogen. Zit ik nog liever een week voor Jan Boterletter te vissen… Heb mij die vakantie alleen nog maar met de penhengel in de omliggende zandafgravingen kunnen vermaken.

Nu ga ik het lekker rustig aan doen en besluit eerst uitvoerig met de dieptemeter rond te gaan, voordat ik start met voeren. Ook wil ik het geduld bewaren en minimaal eerst 3 dagen goed voeren voordat ik de eerste uurtjes ga vissen. Ik ben werkelijk onder de indruk van de omgeving en het meer. Heb het doel om in ieder geval eerst maar is 1 karper te vangen, dat zal al een mooie ervaring op zich zijn. De volgende morgen ga ik dan ook vol enthousiasme met een opgeblazen rubberboot op mijn nek, in de ene hand een grote emmer voer en in de andere hand de emmer met dieptemeter, op pad. De plek van waar ik wil gaan vissen ligt een flink eindje voorbij een grote baai waar veel bootjes liggen en een trailerhelling is. Ik wil deze drukte dan ook graag gaan vermijden. Eenmaal aangekomen bij de baai besluit ik toch om de rest van het stuk maar te gaan roeien want die emmers beginnen nu al zwaar te worden. Bij een mooi lang ponton kan ik makkelijk in mijn, inmiddels weer te zachte, rubberboot stappen. Dit lijkt mij de ook beste optie voor de komende dagen. Boot naar beneden sjouwen, het chalet ligt toch wel behoorlijk boven op een heuvel, om vervolgens de rest van het stuk naar mijn stek varend te doen. Op de dieptemeter zie ik een variërend en steil bodemverloop met hier en daar veel stenen en boomstronken. De rivierbedding begint op een goeie 22 meter diepte. Ik besluit om goed verspreid te voeren op 4 tot 18 meter diepte. De rand van de diepere rivierbedding laat ik nog even met rust zodat ik hier eventueel later nog aan de slag kan gaan. Wetende dat wij ze wel eerder hebben gevangen op een diepte van meer dan 25 meter. Het geeft een goed gevoel om het eerste voer te water te laten en ben dan ook hoopvol gestemd. Wel zal ik nog even geduld met het daadwerkelijke vissen moeten hebben. Ondanks de lege emmer voer, maar wel met boot en dieptemeter, blijkt de terugweg bergop toch wel weer een stuk zwaarder dan de enthousiaste heenweg. Dat belooft nog wat…

Op maandagochtend lopen we naar de dichtstbijzijnde garage om remvloeistof te halen want er zal nu toch echt wel het 1 en ander aan boodschappen gehaald moeten worden. De beste meneer van deze garage legt Mariëlle uit dat hij vanmiddag wel even naar ons chalet komt, om daar even naar de auto te kijken. Deze meneer komt later al snel tot de conclusie dat er absoluut geen meter meer in gereden mag worden, iets met de remmen of zo… Na weer druk telefonisch verkeer met "onze vrienden" krijgen we te horen dat de auto morgenochtend door een takelwagen opgehaald wordt. Ook horen we dan meer over de eventuele vervangende huurauto. Terwijl ik aan mijn 2e voerronde begin, besluiten Mariëlle en haar moeder naar een 6km verderop gelegen dorp te lopen(!) om de broodnodige boodschappen te halen. Wie had het ook al weer over voordelen? Leuke bijkomstigheid is dan weer wel dat ze door een tandeloze Fransman naar het chalet zijn gebracht en zo hun eigen avontuur beleeft hebben. Nadat de volgende dag onze auto op een takelwagen is vertrokken, stappen Mariëlle en ik in een taxi om 30km verderop de huurauto op te halen. Raar gezicht als je auto zo weggehaald word. Was overigens ook niet de eerste keer… Ooit werd hij al bij een Franse rivier weggetakeld. Het lijkt mij wel handig om direct een visvergunning te gaan kopen in hetzelfde dorp als waar we de huurauto mogen ophalen. Kan ik het adres zo aan de taxichauffeuse geven, dat scheelt weer zoeken! Net een half uur terug bij het chalet en daar gaat mijn telefoon weer, "onze vrienden" wederom. Morgenochtend is de auto al gerepareerd en kan dus opgehaald worden. Per direct ook de huurauto, in weer een ander dorp, inleveren. K.., denk ik, zijn we weer de hele dag op pad en ik had toch echt een aantal visuurtjes gepland staan. Ik kan namelijk echt niet langer wachten. Zeker niet nadat ik, in de vroege ochtend, bij mijn 3e voerronde al een aantal vissen in mijn sector had zien springen!

Mijn blijdschap was dan ook groot toen wij op woensdagochtend weer bij de garage wegreden in de welbekende huurauto, linea recta terug naar het chalet. Onze auto bleek toch nog niet klaar, die avond pas. Communicatiefoutje van "onze vrienden" maar omdat wij aangeven er een beetje klaar mee te zijn om nog steeds aan het regelen te zijn ipv relaxed vakantie te vieren, vraagt de vriendelijke dame wat ze voor ons kan doen. Na overleg stemt zij in om de huurauto tot maandag te gebruiken en dan pas onze eigen auto weer op te halen. Op naar het chalet, op naar mijn hengels, VISSEN!

Doordat de terugweg, na elke voerronde, toch wel zwaar begint te worden heb ik de boot en pomp (gezien hij lek is en hem dus iedere keer opnieuw moet opblazen….) bij de baai aan de rand van de bosjes gegooid. Alleen begint het water de afgelopen dagen ineens wel erg hard te dalen, het ponton ligt nog maar net in het water. Het makkelijke opstapje zou ik dus niet lang meer hebben. Sterker nog het wordt hier juist een lastig opstapje gezien alle modder en klei van de, bijna half drooggelegde, baai… Sommige Fransen waren al met een tractor bezig om hun bootjes nog uit de baai te krijgen. Maar goed, vandaag op mijn eerste visdag kan ik nog gebruik maken van het ponton. Dieptemeter de boot in, emmer voer, onthaakmat, stoel, steunen, tas met weger en camera's zelf er nog bij zien te komen en op naar mijn plek. Altijd spannend voor het eerst op een nieuwe plek op een nieuw meer! Bij mijn stek aangekomen zie ik dat mijn ondiepste voerstrook inmiddels al droog ligt, bijkomend voordeel is dan weer wel dat ik nergens ook maar iets van voer kan vinden! Ondanks dat leg ik een hengel in op 6 meter en de ander op 12. Want ik ben wel blijven voeren op 4 tot 18 meter en mijn voer plek kruipt, door het dalende water, dan ook steeds dichter naar de oude rivierbedding toe. Een paar uurtjes na het ingooien van mijn hengels ben ik al 2 karpers rijker, en pak vlak voor het uitgebreide voeren meer dan tevreden in. Eerst vertrok de 12 meter hengel met een 17 pond spiegel als resultaat. Net voor het inpakken gaat de 6 meter hengel met een mooie lange schub van 22 pond als beloning! Doordat het ineens ook al donker is geworden besluit ik om mijn stoel en onthaakmat in de bosjes bij mijn stek achter te laten, dat scheelt morgen weer slepen. Doordat ik in het donker niet meer zie dat het ponton al droog ligt, strand ik met mijn rubberboot op een aantal meter voor eindbestemming in de bagger…. Voor morgen moet ik toch ook voor de boot weer wat anders gaan verzinnen. Het is namelijk echt geen doen om even 2 keer heen en weer naar mijn stek te lopen. Niet alleen de alsmaar steiler wordende heuvel voor de deur van het chalet, maar ook de loopafstand wordt door het dalende water steeds langer en er zeker niet gemakkelijker op. Het ene moment loop je op los liggende keien om 2 stappen verder tot bijna je knieën met je laarzen in de bagger vastgezogen te staan, om 2 meter verder weer uit te glijden over een geniepig dun laagje klei. Toch kan ik niet wachten om morgen weer die tocht te maken met mijn hengels.

Op het moment dat ik bij het chalet mijn hengels aan het optuigen ben en bedenk dat doelstelling 1 eigenlijk al behaald is, namelijk in ieder geval 1 karper vangen, komt er een volgeladen auto met Nederlands kenteken aangereden. Het zal toch niet waar zijn, hé…. Terwijl er 1 uitstapt en Frans pratend naar ons toe komt lopen (gezien het Franse kenteken wat wij voor de deur hebben staan) zeg ik met een toch wel chagrijnige toon tegen hem dat hij wel Nederlands mag praten… Hij zou graag willen weten waar hij een vergunning kunt halen? Hoewel zijn gezicht mij wel bekend voor komt stuur ik hem toch een dorpje verder dan nodig is op weg voor een vergunning. Niet veel later zijn ze zonder vergunning terug gezien de Tabac op dat moment gesloten is. Ik mag mij wel haasten, stel je voor dat ze ook nog eens mijn stek op het oog hebben. De boot had ik gelukkig vanochtend al bij mijn stek gebracht en zal hem hier ook de komende dagen achter laten. Onder mijn boot leg ik dan de stoel, onthaakmat, weegzak, pomp en drinken, zodat ik niet meer met alles hoef te slepen. Het zijn precies de spullen die hier eventueel vervangbaar zijn. Mijn klein materiaal, hengels, steunen, schepnet en dieptemeter neem ik toch elke keer mee terug naar het chalet. Bij de baai stop ik toch even sta met mijn 2 hengeltjes, boodschappentasje en emmers bij de medelanders te kijken. Ze zijn druk doende met de boten volstampen, ik schat ze allebei een jaartje of 50 en ze zien er gedreven uit. Ze blijken hier vorig jaar ook een week te zijn geweest, grootste was toen 32 pond, en ook nu zullen ze een week blijven. Ik heb dan ook ineens mijn nieuwe doelstelling bepaald, een 30 ponder! Als ik mijn hengels net in heb liggen, passeren ze met 2 volgeladen boten. Hun verbazing is groot als ze mij ineens uitgebreid op een stoel en met boot en dieptemeter in de kant zien zitten, terwijl ik net nog alleen met wat emmers en hengeltjes bij ze stond. "Hoe kom je daar ineens aan?" was dan ook de vraag vanuit de volle boot.

Deze dag vang ik 2 kleinere vissen op de ondiepere hengel. Ook de dag erna weet ik 4 vissen te vangen van 11 tot 18 pond. Wat opvalt is dat de 2 spiegels van de diepere hengel kwamen en de rest, 6 schubs, van de ondiepere hengel. Deze dag verspeel ik ook de eerste 2 vissen. 1 losschieter vlak voor het net, balen natuurlijk maar kan een keer gebeuren… Was wederom geen grote overigens en de andere had zich vastgezwommen. Dit was op mijn diepere hengel, deze had ik toch nog iets dieper gelegd en door het nog steeds dalende water kwam deze dicht tegen de rivierbedding aan te liggen. Op de dieptemeter is te zien dat hier veel takken, stenen en andere onregelmatigheden liggen. Bij het ophalen van mijn andere hengel zat ik vast en ook hier verspeelde ik het lood. Vistechnisch moet het morgen dus anders, ik ga met beide hengels met een boeiensysteem vissen zodat de lijn vrij van de bodem zal blijven. Ook ga ik bij een aanbeet direct de boot in om de vissen vanaf het water te drillen, dit had ik tot nu toe niet bij alle aanbeten gedaan. Doordat alles in het chalet keurig verzorgd is, en de huishoudelijke apparaten netjes met piepschuim in de doos staan, heb ik mijn boeien voor de komende week snel gevonden. Het waterniveau zakt nu gemiddeld 1 meter per dag en het meer begint echt een andere uitstraling te krijgen. De baai ligt voor een groot gedeelte al droog, wel loopt er nog een duidelijke geul van een paar meter diep doorheen. We hebben het waterniveau wel vaker flink zien zakken op die grote stuwmeren maar hier gaat het wel heel erg hard. Er komen op sommige stukken ook al kleine eilandjes boven water, ook de wordt de klei- en baggerrand steeds groter. Elke ochtend zie je ook dode garnalen, van een cm of 6, in de kant liggen die niet meer hebben kunnen meeliften op het weg trekkende water. Ik hoef onderwater maar een steen weg op te tillen en er schieten al een aantal van deze dingen de diepte in. Zou dit verklaren waarom, met name de schubs, een oranjeachtige gloed aan de binnen kant van de bek hebben?? Daardoor voornamelijk ook de schubs uit de kant??

Vandaag dus gevist met het boeiensysteem, 1 op de rand van de rivierbedding op een kleine 13 meter en de ander op een meter of 8. Wederom 4, met de eerste mooie van 25 pond! De andere vissen waren een 19 pond spiegel, en 2 kleinere vissen op de ondiepere hengel. Ben dus zeker tevreden over het boeiensysteem gezien ik geen enkele keer meer vast heb gezeten. Wel begint het vakantievissen "werken" te worden. Ondanks dat ik een hoop van mijn spullen aan de bosrand onder mijn boot verstop, begint het toch allemaal een flinke klus te worden. Mijn hele lijf gaat pijn doen. maar mij hoor je niet klagen! Ook de dag erna weet ik nog mooie vissen van 16 en 21 pond te verschalken. De grootste vissen blijven van de dieper gelegen hengel komen. Vanaf morgen ga ik beide hengels, met boei, op de rand van de rivierbedding droppen. Ook ga ik met mijn voerplek mij meer op deze zone richten. Het begint er wel op te lijken dat een dertigponder nog niet zo makkelijk zal gaan worden. Wel zijn het stuk voor stuk schitterende vissen die allemaal weer een andere bouw met grote vinnen hebben.

Sinds deze ochtend rijd onze trouwe vierwieler, met nu ook nieuwe remblokken, weer zijn rondjes door de Franse bergen en ook de huurauto is bedankt voor zijn diensten. Na deze ruiling ga ik weer vol goede moed op jacht naar die dertigponder. Beide hengels gaan precies op de rand van de rivierbedding, nu op nog zo'n 11 meter water. Nadat ik eerst een spiegel van 17 pond weet te bemachtigen blijft het lang stil. Vlak voor de schemer ga ik toch maar ophalen want elke keer in het donker mijn spullen opruimen is geen gemakkelijke opgave. De spullen zijn wel eens vies, maar hoe nu echt alles onder de bagger zit is niet normaal… Elke avond kom ik werkelijk afgepeigerd en tot mijn oren onder de klei terug in het chalet. Maar goed, na lange tijd geen beet gehad te hebben besluit is dus toch om maar te stoppen. Bij het binnenhalen blijkt mijn ene onderlijn volledig in de knoop te liggen, mijn andere een stuk verplaats en mijn wartel uit het lood, dus beet gehad zonder het te zien. Toch beide hengels nog even te water en dan inpakken en de terugtocht maar in het donker, dit is ook de avond dat ik mijn beide achtersteunen verlies…

Wel weet ik binnen een uur weer ik een mooie spiegel van 27 pond te vangen! De beten lopen, nu ik met beide hengels dieper vis, wel terug maar het gewicht loopt op! Nadat de volgende dag een uitstapje naar de watervallen uitloopt, besluit ik om een dag niet te vissen en te voeren. Het vakantievissen begint zijn tol te eisen en zie het niet meer zitten om die hele onderneming voor een paar uurtjes te doen… Natuurlijk wel HET moment om af te dwingen dat ik morgen wel een aantal uurtjes meer zou willen vissen gezien ik vandaag door het leuke uitstapje helemaal niet heb kunnen vissen. Wel ga ik even met Bink op stap. Gelukkig gaat het nu een stukje beter met hem en zwemt hij zijn eerste rondje in het meer. Hij heeft nog wel grote korsten etter op zijn rug zitten en wordt gek van de jeuk.

Maar ik zie nu ook hem genieten van zijn Franse avontuur. Eenmaal weer bij het chalet aangekomen pak ik 6 koude biertjes uit de ijskast en vertel aan de dames dat ik aan de wandel ga. Kijken of ik de Vissende Hollanders ergens kan vinden. Na een goed stukje lopen zie ik de vissers op ruim een kilometer van mijn stek zitten. Blijken eigenlijk 2 toffe gasten uit het Brabantse land te zijn. Echte "oude rotten" en, wat later blijkt, uit het juiste hout gesneden. Zij zitten nu op 10 vissen met als grootste 28 pond. Ze verbazen zich over het aantal vissen wat ik de laatste dagen, in die paar uurtjes met 2 hengels, heb vangen. Als ik ze uitleg dat ik wel serieus aan het voeren ben en mijn "vakantie" vissen toch wel serieus neem wordt al het wel wat meer duidelijk. Ze verbazen zich dat ik met 3 dames op pad ben en dan ook nog tijd heb om te vissen. Als ik mijn geheime tactiek uitleg en vertel dat alle dames de opdracht mee hadden om niet meer dan 1 onderbroek mee te nemen, liggen wij met z'n drieën in een deuk. We hebben het over de mogelijkheden van het water en tot hoe groot er ze zouden moeten zwemmen. Nog steeds lijken ze mij bekend voor te komen maar ik zou niet weten waarvan, zoveel karpervissers ken ik niet. Het lijken ook wel 2 broers te zijn, en ik vertel dan ook dat ik eigenlijk alleen maar met mijn broer vis en al ruim 15 jaar in Frankrijk. Zij blijken al sinds de 80'er(!) jaren zeer actief ik Frankrijk te vissen. Voorheen echt op de grote jongens maar nu toch meer op de algehele beleving. Alleen hun materiaal ademt al nostalgie uit, blijft een mooi gezicht die ouderwetse staafwakers. En nog gaat bij mij het lampje niet branden… Ook vertellen zij dat ze de aandacht niet meer opzoeken gezien alle wantoestanden die er tegenwoordig langs de waterkant zijn. Ik beaam dit en zeg dat ik mij zelfs kan schamen dat ik karpervisser ben, zij blijken (helaas) hetzelfde gevoel te hebben. Wel kunnen we lachen om die gasten die zelfs op een beurs in het camouflagegroen lopen, dat dan weer wel. Ze hebben het erg zwaar met het dalende water en de alsmaar langer wordende weg in baggerzooi. In het verleden hadden ze er in het najaar, op de Orient, ook mee te maken maar toen waren ze toch een flink aantal jaartjes jonger. De komende dagen zullen ze op oud brood en een kop koffie gaan leven. Dat ik spontaan een koud biertje kom brengen is meer als welkom. Diep respect voor deze mannen! Ook zij hebben de zinnen gezet op een mooie dertigponder. Gezamenlijk komen wij tot de conclusie dat, voor ons, een 30 ponder hier vele malen meer voldoening zal geven dan menig 50 ponder van een betaalwater. We schudden elkaar de hand en wensen elkaar succes met het behalen van onze voldoening. Ik neem alvast een volle vuilniszak van ze mee op mijn lange glibberige terugweg.

Vandaag heb ik dus een langere visdag voor de boeg. Toch eigenlijk wel jammer dat ik gisteren niet gevoerd heb. Alhoewel na toch al een dag of 10 aaneengesloten gevoerd te hebben, mag dit toch geen probleem zijn zou je zo denken. Ik begin nu toch wel onrustig te worden als ik na 4 uur geen enkel teken van leven heb gezien, behalve dat ik een aantal vissen nu links ván mijn stek heb zien springen maar dus niet meer óp de stek. Had ik toch moeten voeren?? Is misschien de rek er al uit?? Trekken de vissen, door het dalende water meer naar het diepere gedeelte van het meer?? Blij ben ik dan ook als er om een uur of 14:00 toch een hengel vertrekt. Een half uur later ben ik al 2 karpers rijker, spiegels van 18 en 28 pond! Toch wel een zware klus in die klei…, beet, vis met de boot halen, foto’s met de zelfontspanner maken, direct weer beet en het hele rijtje weer van voor af aan en natuurlijk beide hengels weer uitroeien. Maar mij hoor je niet klagen. Niet veel later volgt er nog een klein schubje en dus nog steeds niet de gewenste dertigponder. Met Mariëlle heb ik afgesproken dat, mag ik "hem" vangen, zij de hele weg naar beneden komt afdalen om foto’s te maken. Want dat valt toch niet mee met de zelfontspanner gezien ik een statief vergeten ben. Elke visdag maak ik weer een nieuwe kuil langs de waterlijn om daar veilig de onthaakmat neer te leggen. Voor die kuil maak ik van een berg stenen een statief. Vlak voor de schemer, inmiddels op mijn stoel een beetje weg gedommeld, krijg ik een run en bedenk dat dit hem wel eens mag worden. Na een hele lange dril waarmee ik in mijn bootje flink op sleeptouw wordt genomen schep ik een hele flinke schub. Hebbes, dit is hem!!! Zal ik Mariëlle direct vanuit de boot al bellen?? Besluit toch eerst maar naar de kant te roeien, want zit aan de overkant van het meer en een flink stuk van mijn plek verwijderd. Zodra ik op de kant ben bel ik wel. Toch kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en meet hem eerst op. Maar liefst 95 cm, wat een beest! Wat zal hij zijn, pondje op 33, 34?? Ook het wegen doe ik nog snel even voordat ik ga bellen en ben dan ook zeer verbaast dat de naald net voorbij de 14 kilo stopt… Ik kan het niet geloven en weeg hem 3 keer, in het donker met een aansteker, maar meer kan er toch niet van maken. Nu ik het opschrijf kan ik het nog steeds niet geloven… Gek dat ik met zo’n fantastische vis toch een teleurgesteld gevoel heb, en besluit dus ook maar niet voor de foto’s te bellen. Op dat moment vertrekt ook nog mijn andere hengel waarmee ik nog een schub van 17 pond vang. Compleet naar de klote en onder de bagger vertrek ik wederom in het donker die kutheuvel op naar het chalet. Of hoe zeg je dat netjes, venusheuvel??

De dag erna vang ik in 4 uurtjes alleen een spiegel van 14 pond en zie helemaal niets meer springen, ook links van mijn stek niet. Heb het gevoel dat het wel eens een beetje gedaan kan zijn en evalueer nu al mijn visavontuur. Ben echt, ondanks het ontbreken van de dertigponder, zeer tevreden. Heb heerlijk zitten vissen met als resultaat een aantal mooie vissen. Was ook werkelijk een fantastisch gezicht om die boei onder te zien trekken. Gevolgd door een mooie fluiter om vervolgens in je eentje die vis vanuit de boot te drillen. En elke keer weer die spanning te hebben van: Zou dit hem zijn?? Het denken aan de terugweg is ook onvermijdelijk gezien de problemen met de auto op de heenweg. Mijn geruststelling is dan weer wel dat ik bijna 60 kilo minder voer mee terugneem, heb namelijk zelfs 15 kilo over. Dat deze geruststelling niet terecht is blijkt wel uit het feit dat de dames meer wijn mee terugnemen dan dat ik voer had meegenomen… Bij mijn terugtocht op de venusheuvel zit ik er zelfs aan te denken om morgen, mijn laatste visdag, niet eens meer te gaan. Het is mooi geweest! De volgende dag besluit ik toch maar wel om te gaan vissen, gezien een hoop van mijn spullen toch nog bij mijn plek staan. Wel weet ik zeker dat ik voor het donker thuis wil zijn. Mijn spullen moeten echt schoongemaakt worden voordat ik alles op zaterdagochtend die auto in stamp. Toch heb ik weer goeie hoop als ik voor de laatste keer die venusheuvel afdaal.

Als ik net inleg zie ik in de verte de Vissende Nederlanders aan komen, toch een dag eerder dan gepland. Ik sta ze dan ook op te wachten en roep al snel, "En?? Eén van 34 pond! Jij? Heb het niet gehaald, had er wel een schub van 95 cm maar haalde niet de 30 pond. Moet toch een fantastische dril geweest zijn, gefeliciteerd! Jullie ook gefeliciteerd, jullie moeten toch ook weer een mooi avontuur beleefd hebben. Zeker, alleen houden we het voor gezien en vertrekken een dag eerder. Niet meer vol te houden…" Wel weten ze te vertellen dat ze van een jager hebben gehoord dat er een probleem bij de dam is. Iets met een scheur en dat het onduidelijk is wat er gaat gebeuren… Na de eerste 2 uur geen beet te hebben gehad zie ik ineens weer vissen links van mijn stek springen. Elke 10 minuten een stukje dichterbij en denk dan bij mezelf dat een beet toch niet lang meer kan duren. Volledig verrast ben ik dan ook niet als er een hengel vertrekt, met een mooie leder van 26 pond als resultaat! Mooie afsluiter, denk ik bij mezelf. Alleen heeft mijn fotocamera inmiddels de geest gegeven. Ik ben dan ook blij dat Mariëlle net 2 lekkere koude biertjes komt brengen, kan ze gelijk nog even foto’s met mijn telefoon schieten. Niet veel later vang ik nog een mooie lange schub van 22 pond. Er schiet er door mijn gedachten dat dit toch nog wel eens dé kans is op een paar mooie laatste uurtjes. Als ik later net een schub op de onthaakmat neerleg vertrekt mijn andere hengel. Hoewel hij niet groot is, ik schat hem op een pond of 18, kan ik het niet laten om gauw even een foto met mijn telefoon te maken voordat ik naar mijn andere hengel ren. Het liefst wil ik hem eigenlijk ook nog wel even wegen en stop hem dan ook snel in de wegzak. Al wegend ren ik naar mijn hengel toe, het verdict luid 18 pond. Hup vis het water in en oppakken die hengel. In de boot kom ik tot de conclusie dat ik ipv een foto te maken en de vis ook nog te wegen, beter mijn schepnet had kunnen pakken. Dus snel weer terug naar boven klimmen voor mijn schepnet, die had ik voor het gemak bij het wegen naar boven gegooid ipv naar beneden. Resultaat is dat ik compleet buiten adem ben maar nog een 15 pond schub rijker. Als de schemer al in aantocht is besluit ik om bij de visplek mijn spullen vast schoon te maken, dat scheelt toch weer een uurtje vistijd. Want één ding staat vast, ik ben voordat het donker is bij het chalet! De boot maak ik ook nu al schoon want ik besluit om, mocht de aanbeet nog komen, vanaf de kant te gaan drillen. Op het moment dat ik alles schoon heb zelfs mijn laarzen, stoel en onthaakmat, en ook al alles netjes in de boot ligt vertrekt er een hengel. Mijn voorafgenomen besluit om vanaf de kant te drillen neem ik voor lief en gooi mijn net schoongemaakte spullen zo in de klei. Op het water merk ik dat het is begonnen met schemeren… Uiteindelijk blijkt ook dit "hem" niet te zijn maar wel een mooie schub van 26 pond. Als het volledig donker is begin ik te zoeken naar mijn spullen in de klei. Één ding is zeker, voor het donker terug zijn zit er niet meer in. Ik ben dan ook niet verbaasd als ik de volgende morgen mijn wakers nergens meer kan vinden. Als ik voor de laatste keer de venusheuvel bestijg, kijk ik nog één achterom maar zie niets want het is aardedonker… Ik overweeg om morgen alles met bagger en al zo de auto in te gooien en het wel te zien als ik thuis ben…

Eenmaal thuis kijk ik eerst op internet wat er nu eigenlijk met de dam aan de hand is. Het blijkt dat er een geplande vidange aan de gang is. Het leeg laten lopen is precies gestart op de dag van mijn eerste voerronde. Ook kijk ik even op internet of ik iets kan vinden over 2 karpervissende broers. Blijken het gewoon de gebroeders van de Hoven te zijn! DE HELDEN!!! De eerste echte Nederlandse pioniers in Frankrijk! Hun verhalen over het Kempisch kanaal, Orient en Cassien heb ik veelvuldig gelezen en staan nog steeds op mijn netvlies. Sterker nog, op internet zie ik dat ze in het nieuwe Karpermagazine staan, nummer 79. Had ik deze niet bij me? Direct ga ik in de kelder kijken naar de boekjes die ik meehad en warempel. Heb daar het artikel zelfs zitten lezen, vandaar dat ze mij al bekend voor kwamen. Hij had notabene nog hetzelfde overhemd aan... Wel stoer dat ze dus ook niet opscheppen over hun fantastische vangsten en avonturen. WTF, heb gewoon met gebroeders van de Hoven een biertje aan een groot stuwmeer zitten drinken. Nee nog beter, heb hun vuilnis gedragen!!! Is zoiets als de veters van Messi strikken! MIJN HELDEN!!!

En de terugreis?? Alleen mijn deurknop aan de binnenkant van de auto afgebroken waardoor ik zelf niet kon uitstappen. De tip om mijn raam open te doen en dan de deur vanaf buiten open te doen kwam een aantal klimbeurten te laat…

Erik Froger
Gebruikersavatar
bert kamp
Berichten: 2343
Lid geworden op: 01-10-2002 02:00
Locatie: almelo

14-11-2013 20:57

Mooi verhaal Erik, ik mis alleen een foto van Mariëlle in d'r ene onderbroek, heb je die niet ?
mark bres
Berichten: 847
Lid geworden op: 29-09-2009 17:21

15-11-2013 11:37

Complimenten Erik met je artikel heb me kostelijk vermaakt.
Hoop snel meer van je te lezen :D


Gr,
Mark
Fred Hazenbroek
Berichten: 1976
Lid geworden op: 04-12-2004 00:32
Locatie: z-h

15-11-2013 16:08

Super leuk verhaal om te lezen.
Mooi verwoord! :wink:

Wordt vervolgd?
Ach man..Ga toch vissen !!
Erik Froger
Berichten: 17
Lid geworden op: 19-05-2007 11:14
Contacteer:

17-11-2013 11:51

Bedankt voor de mooie complimenten! Dit zal mij zeker motiveren om er mee door te gaan.

Groeten
Plaats reactie