Gisteren tussen de bedrijven door kon ik gelukkig nog een paar uurtjes vrijmaken voor een bezoekje aan het water. Ik hoopte met het mooie weer een kans te maken op mijn eerste kanaalvis, en bewapend met mijn oppervlaktemateriaal duurde het niet lang voor ik een groepje van drie vissen in het vizier kreeg.
In het kraakheldere water kon ik perfect zien dat alleen de kleinste van de drie interesse in de brokken toonde. Ook na anderhalf uur geduldig wachten en observeren waren de andere twee vissen niet voor een brokje te porren, dus besloot ik toch maar voor de kleinere vis te gaan.
Het grappige was dat het beestje puur op zicht aasde, de in de kant gestrooide brokken bleven onaangeroerd. In het heldere water was ik er niet gerust op dat mijn haakbrok ook in open water gepakt zou worden. Toch maar proberen, en al snel zie ik de vis richting mijn brok koersen. Wanneer de vis voorzichtig mijn haakbrok van het oppervlak plukt sla ik aan, maar terwijl ik de hengel hef spuugt de vis het brokje alweer uit... Mis! Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken en moet even diep adem halen om de adrenaline kwijt te raken...
De vis aast tot mijn verbazing verder alsof er niets aan de hand is en ik ga vol voor de herkansing. Dit keer time ik mijn aanslag perfect, terwijl de brok naar binnen wordt gezogen hef ik de hengel en het water explodeert. De dril verloopt verder soepel en even later kan ik mijn eerste vis van dit water scheppen, yes! Een supergaaf donker schubje mag even poseren in het zonnetje:
Wat kan vissen toch mooi zijn
Groeten Christian
nu maar tot me slaris wachten
