Ik plons een bevroren blok duivenvoer - gekookt met vismeel - in het troebele water. Wat later leg ik er een zinkend broodkorstje bij. Om half negen zo'n beweging die een aanbeet aankondigt. Je kent ze wel, van die minieme rimpelingen die de nabijheid verraden van iets wat veel water verplaatst.
Een windvlaag. Dat kan het ook zijn, natuurlijk. Dan schokt de pen en loopt in een paar seconden de lijn strak. Een gedecideerd tikje is genoeg. Man wat is dat mooi. Zo'n hengel die in één keer krom staat als een hoepel en een vis die direct zijn eerste schot neemt.
Als ik die aanval gepareerd heb, mokt hij een tijdje langs de beschoeiing voor hij de hoek in schiet. Een kleine tien minuten zijn nodig om de vis af te drillen. Dan ligt hij ook doodstil op de mat. Een korte dikkerd die aan beide zijden toont dat hij onlangs wild gepaaid heeft.
Groeten van Bert.
