Overboard, het wel en www van de karperwereld: Willem Barnas

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Bertil Wielink
Berichten: 1760
Lid geworden op: 27-12-2001 01:00
Locatie: Nederland
Contacteer:

23-08-2004 20:27

Naar aanleiding van van een pittige discussie op het Carpboard besloot Willem Barnas zijn gedachten over het board eens op papier te zetten. Dit is geen discussie topic/artikel, maar een artikel om meer begrip voor elkaar te kweken en respect voor elkaar te tonen op het Carpboard.

Overboard

Het wel en www van de karperwereld

Mensen, honderden mensen en wensen, ontelbaar veel wensen, allemaal bij elkaar gebracht onder het dak van het internet. Het is donker, niemand ziet elkaar, geen gezichten, geen gebaren, geen sfeer, het is zwart, donker en bijna helemaal stil. Op een bureau staat een bak koffie en een asbak met een dampende peuk. Geratel in het schijnsel van het beeldscherm en even stilte, geratel in de bovenkamer. Denken, doen. Weer geratel, nu ook uit de andere hoek. Lezen en stilte in het schijnsel van het beeldscherm. Is het onbegrip? Is het irritatie? Wat is het? Het is moeilijk, maar het ‘moet’. Uren worden zoekgebracht, uren van uitleg, uitmelken, uitkauwen, maar het komt niet over, het komt niet aan en het komt nooit meer goed. We zijn op zoek, maar waarnaar? Naar iets om de stilte achter ons beeldscherm te verbreken? Om de stilte van het niet-vissen even te vergeten? Ik weet het niet. Ik wil het wel, maar het is zo donker en ik zie niets, snap er eigenlijk ook niet zoveel van.

Mag die bewaarzak nu wel of niet? Zijn die tapenaden nu kut of klote? Is er nog iemand met een goede mix voor het hele jaar en alles bij elkaar? Ik vraag het me werkelijk af…

Aan de koffietafel ontmoeten we elkaar, het is nog vroeg, er wordt wat slap geouwehoerd. De een vindt het niks de ander vindt het alles, dat mag. Kiezen is kiezen en iedereen is vrij. Ik schenk nog een bakkie in en lul nog maar wat, ’t is onzinnig, maar is dat vissen van ons dan wel zo zinvol…?
De koffie is op en mensen zoeken hun plekje, de een leest een brief, de ander gaat vissen in België en in de discussiehoek zijn al wat felblauwe vonkjes zichtbaar. Het beloofd een lange avond te worden in het donker en de stilte, met veel geratel.

De afgelopen week is er weer een hoop te doen geweest, maar is snap soms niets van de commotie. Als een haak scherp is, is hij scherp en als hij bot is mag hij weg, mijn plu lekt niet hoor en ik zak niet in ondiep water, tenminste, niet zo lang. Nee, ik vis op karpers in het water, zo hoort dat toch?
In mijn vergunningen staat wat wel en niet mag en ik weet dat je met weerhaakloze haken beter slaapt, want mijn ervaring zegt me dat. Ik vis met tweeponders en 34/00, want dat gaat goed op de wateren die ik bevis en mijn zwaarste vis is ruim tweeëndertig op een groot kanaal. Soms vang ik ook brasem op tijgers, soms ook een zeelt, die vind ik mooi. Dit is mijn gulden middenweg en verder is er stilte en donker, geratel van mijn slip en in mijn bovenkamer, in het schijnsel van mijn hoofdlamp.

Cyberfishing, webcarping, observeren… Surfen, inloggen en afromen… Deleten, browsen en fotograferen… Welke drie horen niet in hun rijtjes thuis? Welke drie zijn uniek en anders dan de rest?

Vissen is beleving en verder niet zoveel. Vissen is beleving, maar soms ook wat teveel. Teveel van het goede? Teveel van het slechte? It’s what you make of it, but don’t blame me…
Laat dit mijn eerste echte ‘posting’ sinds een hele tijd zijn. Laat dit een boodschap zijn voor al die drukke zielen die ratelen in schijnsel van een beeldscherm, in het donker en de stilte.

Het karpervissen is een mooie hobby en dat zal het altijd blijven. Vat dit op zoals je het opvatten wilt, maar het is en blijft mooi en hobby. Bovenal is het beleving, maar dat schreef ik al. Toch is het zo.
Op het carpboard leer je vissen, hetzij achter het net, hetzij naar de waarheid, maar nevernooit op karper. Op het carpboard maak je kennis, vergaar je kennis en deel je kennis, maar soms ook niet. Soms wordt er wat slap geluld of verkocht, soms wordt er wat gescholden en gevloekt, soms haakt er iemand af, soms knapt er wat en dat dat geen nylon is, moge duidelijk zijn.
Geen geratel meer in het schijnsel, geen stilte meer, geen donker.

Even heel kort wil ik stilstaan bij hoe ik het vissen zie en wat internet voor mij betekent. Ik wil hier niemand mijn mening of opvattingen mee opdringen, het is puur ter illustratie en inleiding voor wat ik hieronder zo schrijven zal. Cliché? Zal wel.
Karpervissen is kloten, klooien en kliederen, punt. Soms een dikke, soms een dunne, punt. Ik geniet, ik baal ik lach en huil, ik doe het allemaal, maar ik vis op karper, punt. Meer is het ook niet. Ik vis op karper op mijn manier, zo heb ik dat geleerd. Van mijn vader, van mijn vrienden, van anderen en ook van mijn ervaring. Dat bevalt me goed. Ik houd mijn ogen open, maar sluit ze wanneer dat mij het beste uitkomt, of wanneer ik moe ben. Vissen is een persoonlijke, voldoeninggevende vrijetijdsbesteding, voor mij, voor jou, voor iedereen die maar wil, maar verwacht niet teveel, zoveel stelt het namelijk niet voor. Het gaat namelijk niet om procenten en verhoudingen.
Ik heb e-mail en ken wat websites, niet dat ik ze veel bezoek, maar ik ken ze. Ik onderhoud contacten via e-mail en die websites, maar niet zo veel, internet is voor wat ik graag wil niet zo geschikt. Veel teveel gelul en gebazel (hó, rustig, even doorlezen…), veel teveel gebrabbel eromheen, de kern ligt zoals altijd bedolven onder het puin en dan moet je weer gaan wrikken en rukken, gaan slopen en zo.

Ik heb gelachen en gebaald, ontmoet en afscheid genomen, zoals wel meer op het carpboard, zoals wel meer in het leven, maar mijn leven is geen donker, stilte en geratel in het schijnsel van het beeldscherm. Toch is het leuk, nee, ik vínd het leuk, zoals wel meer op het carpboard.

Concreet nu, maar moeilijk is het wel.

Contacten via internet zijn spannend, de fantasie wordt geprikkeld door het ontbreken van zaken, maar soms slaat die fantasie om in onbegrip en krijg je donker en stilte, echte stilte, of heel veel lawaai en herrie in het schijnsel van het beeldscherm. Hoe komt dat nou? Hoe kan dat nou?
Contacten zijn persoonlijk, het schijnsel van het beeldscherm staat dat in de weg. Wie kent Willem, wie kent Hans, wie kent Frank en wie kent Henk? Herwin schreef het al: “…jezelf kennen is…”.
We zien geen gelaatsuitdrukkingen op het carpboard, we horen geen opgewonden, getemperd of vrolijk stemgeluid, want het is donker en stil, we zien alleen de letters in het schijnsel, ze zijn koud, kil en ijzingwekkend onpersoonlijk. We gaan af op de feiten. Wij kloters, klooiers en kliederaars gaan ineens af op feiten en dat is niets voor ons, want zo wensen wij niet te vissen.
We zouden eens wat meer moeten weten van elkaar, elkaar wat beter moeten kennen en eerst eens wat voorzichtiger moeten zijn, wat aftasten en verkennen voor we vervallen in.
Ik heb het al een paar keer meegemaakt dat ik verviel in, ik heb al meerdere malen meegemaakt dat een heftig avondje schijnsel in het donker en de stilte ontaarde in een e-mail naar de bewuste persoon. Ik voelde dat ik niet genoeg wist, dat er meer achter zat. Soms was dat frustratie, soms was dat idealisme, maar nooit was dat pure haat, nijd of erger, al deden de ingezonden brieven dat soms wel vermoeden. Ineens was daar begrip en ging het licht branden, klonk er een stem en schudden de handen. Ineens kwam er oneindig veel ruimte voor meer en zo. We klommen eens in de telefoon in plaats van de gordijnen, we gooiden eens met een gulle lach in plaats van modder. De jeuk in de buik verdween.

Mensen krijgen een stempel, maar het stempel is niet watervast. Dat zou je toch haast wel verwachten van ons karpervissers, maar nee.

Kortgeleden ontmoette ik een zwart schaap in het schijnsel en de stilte, kortgeleden leerde ik hem beter kennen en ontstond er begrip, verdween zijn stempel, het vloeide weg in mijn tranen.
Ik ontdekte waarom de blik wat sipjes was, ik ontdekte de schemerlamp in zijn eigen schijnsel. Ik heb zo wel vaker iemand ontmoet en nu weet ik het zeker. We gaan veel te snel met z’n allen. We maken onze wereldjes veel te groot en willen veel teveel. Ik heb de laatste jaren geleerd niet teveel hooi op mijn vork te nemen en laat dat een les zijn, voor mij en misschien voor jou.

Hoe lang ik precies echt actief was op het board weet ik niet, laten we het op een jaar of twee houden, weet ik veel. Ik heb in die twee jaren heel wat gezien en geschreven. De ene keer in een melige bui, de andere keer fanatiek en gierig, samen met jongens die ook geboeid waren door het onderwerp. De groei van karpers, de werking van een stiff-rig, lijnkeuze, voertactiek, kanaalvissen… Donders leuk was het soms. Jammer vond ik het altijd om te zien dat goeie onderwerpen gedegradeerd werden tot persoonlijke vetes, gebaseerd op stilte, donker en schijnsel van een beeldscherm. Jammer, want er viel nog zoveel van elkaar te leren. Soms dook ik mijn bed in met een kutgevoel, ik had dan zo de pleuris in en baalde zo, dat ik de volgende dag mijn hele hebben en houden op het board typete en mijn gevoel eventjes vinnig liet spreken. Ik had dan weer een schone lei en een vers stuk krijt om verder mee te gaan, maar jammer was het wel. Na een tijdje had ik hier genoeg van, schoon genoeg. Ik besloot ermee te kappen en me niet meer te mengen in het vaak oeverloze gezwam. Ik zag het erger worden, fanatieke boarders afhaken en nooit meer terugkomen, mensen die wat te brengen hadden en soms ‘postings’ deden waar ik me werkelijk een hartverzakking door lachte. Jammer vond ik dat en ik mis er de laatste tijd al weer een.

Misschien hebben we teveel hooi op onze vork genomen, misschien lopen we op te grote schoenen en je weet hoe dat gaat, er breekt iets of er schiet was los. Dat willen we toch niet?
Met dit stukje wil ik jullie graag oproepen om wat voorzichtiger te zijn in het donker en de stilte van het carpboard, ik wil jullie graag vragen om op te passen voor het schijnsel van het beeldscherm en er niet teveel op af te gaan. Wees ook niet te serieus, maar klooi, kloot en klieder wat meer.
Luister wat beter naar de stilte en kijk wat dieper in het donker voor je van wal steekt. Voor sommigen is internet een vorm van contact met de buitenwereld, een buitenwereld die op wat voor manier dan ook moeilijk te begaan is of niet meer leuk is. Als dan ook dat laatste beetje plezier vergalt wordt en iedereen wegloopt van de koffietafel… Wat dan…?

Het zit er dik in dat ik nu preek voor een gewapend betonnen muur, maar ik verdom het om rond te lopen met een rotgevoel, laat dat mijn idealisme zijn in deze veel te donkere, stille wereld vol vals licht.


Vang ze,
Willem Barnas


PS: Ik zou nog uren kunnen doorgaan.
Plaats reactie