Tijdens het gesprek had Erin het nog over de blog die ik een enkele keer geschreven heb op mijn hyves en waarom ik het tegenwoordig niet meer doe. Nou... vooruit, hier is hij dan.
Ik zit nu op een vrije dag maar weer wat achter mijn laptop, zoals ik de laatste tijd veel te veel doe. Het is valentijn en in plaats van dozen met brieven te openen hoor ik het getik van vingers die hun weg zoeken over een toetsenbord. Zachtjes een muziekje en getik... That's it...
Soms denk ik wel eens dat mensen haast niet anders kunnen dan denken dat ik het saaiste leven heb wat er is. Als ik zo eens kijk wat ik de laatste tijd gedaan heb kom ik eigenlijk ook op weinig spannende dingen uit. Althans, voor "normaal volk" dan.
Na een periode van maanden heel erg veel uitgaan en de betere housefeestjes uit de omgeving af te struinen heb ik weer de motivatie en lol gevonden om flink wat tijd achter mijn hengels door te brengen. De eerste dagen en nachten zitten er voor dit jaar alweer op en leuk aantal vissen heeft het net alweer van binnen mogen bekijken. Daarnaast zijn er ook nog enkele contacten gelegd met een magazine, waar ik ooit al eens voor heb geschreven, om enkele betaalde artikels te publiceren en het geld dan voor een deel aan een goed doel te schenken. Zo hebben zij wat vulling voor hun blad, kan ik wat meer ervaring opdoen met schrijven en tevens mijn zegje doen en doe ik ook nog eens een keer iets nuttigs. Een "win-win situatie" zullen de meeste mensen die wel gestudeerd hebben wel denken. En gelijk hebben ze.
Helaas kan ik vanwege die reden dus niet al te veel kwijt over het vissen en bewaar ik de mooiste foto's voor in het magazine.
De afgelopen carnaval had ik eigenlijk ook achter de hengels zullen doorbrengen op een bekend kanaal in Belgie. Uren voor je uit zitten staren, niksen, tegen de bomen praten en hopen op die ene dikke vis. Uiteindelijk is het bij een tweetal dagsessies gebleven en heb ik toch nog een beetje carnaval gevierd. Zo lijkt het in ieder geval toch een beetje alsof ik een sociaal dier ben dat buiten zijn vismaten ook nog vrienden heeft.
Ik blijf er echter bij dat ik het een (als ik de woorden van een goede vriend en vismaat mag lenen) boerenzuipfeest vind. Het was wel gezellig, dat zal ik zeker niet ontkennen. En ik heb ook nog eens een avondje om weten te krijgen met een mede-nuchtere blondine die er erg fraai uitzag. Maar dat bleef bij een tweetal avondjes woorden wisselen en een klein kusje. Zo lijk ik dan toch ineens weer braaf... Dat zij echter gewoon zo goed als niks meer van haarzelf liet horen na de carnaval is dan weer een ander verhaal, maar veel maakt het me niet uit. In een goed boek dat ik laatst las stond namelijk een uitspraak waar de waarheid vanaf droop:
"Vissen kost vrienden, vrienden kost vissen"
Met vrouwen zal het niet veel anders zijn. Je zal toch immers moeten kiezen tussen de karpers of succes bij de vrouwen. Het blijft echter een feit dat ongeschoren, stinkende mannen die een groot deel van de tijd tussen het riet doorbrengen en dromen van bronzen, beschubde karperruggen een beetje raar worden gevonden. En ga het nou niet ontkennen, want ik durf te wedden dat je er zelf ook wel een keer zo over gedacht hebt tijdens het lezen van deze tekst.
