Hier een topic waar men uitgebreide verhalen kan plaatsen. Een topic die niet bedoeld is voor echte info, een lading aan onzin (grapje op zijn tijd kan echter). Een topic vol gedichten, verhalen en avonturen. Een topic die bol staat van hetgeen waar het eigenlijk om gaat. De passie, de drang, de waanzin die ons steeds naar de waterkant trekt. Een enkele reactie op het leesvoer is leuk. Maak het echter niet te gek en plaats ook zelf stof om anderen mee te laten genieten van jouw hersenspinsels en avonturen.
Ik zal aftrappen met een artikeltje dat ik ooit voor een ander forum geschreven heb. Een verhaal dat zich dit voorjaar afspeelt. Een kanaal... Daar waar "hij" ooit de verslaving was die velen naar de waterkant trok. Daar waar ik me toen ook bevond... waar mijn eigen droom afspeelde.
Veel plezier.
Verhalen...
Forumregels
Foto's in deze rubriek kunnen door Karperwereld Online gebruikt worden voor de foto van de maand verkiezing.
Foto's in deze rubriek kunnen door Karperwereld Online gebruikt worden voor de foto van de maand verkiezing.
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
De helft van het jaar zit er al bijna op. Een half visseizoen en wat heb ik tot nu toe meegemaakt? Wat wil ik nog meemaken? De tijd is echter schaars en tijd is geld waard. Geld verdienen kan iedereen… Maar wie heeft tegenwoordig nog tijd? Alleen maar haasten.
Zoals ik al zei zijn we al een eindje het seizoen in, zover we nog spreken van een visseizoen. Toch waren er nog dingen waar ik wat tijd in wilde steken. Doelen, targets, iets dat ik zou willen bereiken. Een van die doelen is het kanaal dat vlak langs de kazerne loopt. Mijn eerste vis van het open water en iets waar ik wel wat tijd in wilde steken.
Na de nodige verkenningsrondjes op de fiets, wat info te hebben gevonden is het dan zover. De spullen gaan mee naar de kazerne om daar de avonden en de nachten te vullen. Doordeweeks nachtjes vissen en overdag werken. Klinkt leuk… We zullen zien.
Al snel kwam die bewuste dag dichterbij. Mijn eerste serieuze poging op open water. Een nachtje van dinsdag op woensdag. Twee hengels op steunen en een idioot in de slaapzak. Niet met de pen en struinen zoals ik gewend ben maar uren draaien en zoveel mogelijk slaap pakken zodat het werk er niet onder zal lijden.
Rond de avondschemering liggen dan eindelijk beide hengels in en kan ik nog even genieten van de rust voordat ik in de trappelzak spring om te beginnen met hopen. De linkerhengel ligt vlak voor een brug en de rechter ligt vlak voor de opening naar een klein vijvertje waar ik al eerder vis heb gezien. De verwachtingen zijn hoog, misschien nog wel hoger dan de spanning. Afwachten en slapen is het enige wat ik nog kan doen.
Ergens in de nacht word ik dan ineens gewekt. Een felle pieptoon en een klimmende waker. Slaapdronken grijp ik naar de hengel. Niks… De eerste nacht al een aanbeet maar helaas geen dril. Een half uur later weer hetzelfde verhaal. Twee aanbeten maar nog steeds geen vis mogen drillen. Verbaasd en treurend kruip ik maar weer de slaapzak in en probeer nog wat uurtjes te slapen. Morgen is het weer vroeg dag en zal ik weer moeten werken.
De dag daarna ben ik weer aanwezig. Weer een nachtje en weer met grootste vertrouwen. Deze keer hoeven de aanbeten alleen nog maar verzilverd te worden. Deze keer gaat het me wel lukken. Deze keer blijkt ook dat ik een hele nacht rustig kan slapen en ergens rond zonsopgang weer mijn boeltje kan inpakken. Jammer…
Nog 1 nacht te gaan voor het weer weekend is en ik naar huis ga. Na einde dienst gaat de uitrusting weer op de fiets. Weer een nachtje aan het kanaal. Deze keer wordt het een splitsing van twee kanalen. Een plek die voor velen al mooie vissen moet hebben opgeleverd. Het ruikt er gewoon naar karper en die geur word alleen maar versterkt als er ’s avonds ook nog eens een stel vissen te zien zijn. Achter elkaar komen ze geheel boven het water uit. Sprongen van een meter hoog die gevolgd worden door een ferme klap op de gladde oppervlakte. Zoveel kilometers water en vissen die misschien al het hele land zijn doorgezwommen. Verwilderde schubs en een verdwaalde spiegel.
Met het aas strooi ik nog een spoor tot aan de overkant. Als dat groepje dan deze afslag van de splitsing neemt komen ze het dus in ieder geval tegen. Ervan uitgaand dat ze dat ook doen ga ik de nacht in. Wederom een stille nacht die te snel voorbij gaat. Blank nummer drie. Een blank die keihard aankomt. Ze waren in de buurt. Zo dichtbij en zo ver weg. Of zullen ze de andere kant zijn opgezwommen?
Dat weekend moet ik er thuis nog vaak aan denken. Ik twijfel nog wel of dit mijn visserij is. Ondertussen krijg ik nog een mailtje over een klein afgesloten water dat ook in de buurt van de kazerne ligt. Misschien dat ik daar eens ga rondkijken.
De ommekeer
Weekenden zijn kort, veel te kort. Heeft met tijd te maken. Gelukkig komt daarmee wel weer een nachtje vissen dichterbij. De maandagavond. Boodschappen doen en bij het kleine watertje kijken. Het blijkt zelfs om een tweetal wateren te gaan. Een flink begroeide gracht waar ik meteen al enkele vissen zie zwemmen en een wat grote put waar enkele echt grote vissen zouden moeten zwemmen. Maar goed, men weet hoe het gaat op zo’n vereningingswateren. Een mug word een olifant en de stekelbaars van de buurman was zeker vijftig pond.
Na het boodschappen en verkenningsrondje zit ik weer aan het kanaal. Het kanaal ligt er weer prachtig bij. Een mooi, smal kanaaltje dat traag door het Brabantse land stroomt. Ondertussen ben ik echter met mijn gedachte ergens anders. Dat kanaalvissen vind ik eigenlijk maar een sippe bedoeling. Kijk nou, wat ben ik hier aan het doen. Een beetje nachten aan elkaar aan het plakken. Voer erin en uren maken. Zo ben ik gewoon niet. Ineens voelt het kanaal zo afstompend. Het hele weekend heb ik er al aan zitten denken en nu ik hier weer zit voelt het gewoon zo fout. Ik ben de man van het jagen. Zoeken en vallen zetten. Niet ergens een kuil graven en wachten tot het beest er na uren, dagen, weken, maanden in terecht komt. Op zicht, op gevoel. Zoeken.
Zo is het dus ook alweer einde kanaal hoofdstuk. Morgen ga ik weer langs de kleinere watertjes. Eerst een vergunning halen en daarna een avondje struinen. Een avondje mezelf zijn en doen wat ik echt leuk vind.
Aangekomen bij het water wordt er eerst weer de nodige tijd besteed aan het observeren. Een uurtje of wat zal ik hiermee bezig zijn geweest voordat de hengel werd opgetuigd met de centrepin en een hondenbrokje. Freelinen met slechts de brok. De vis zoeken en het aas voor de bek laten zakken. Ergens op een smal stuk van het water wil ik het eerst proberen. Precies daar waar ik een graskarper heb zien zonnen. Een graskarper… De gedachte alleen al. Zou mooi zijn om als eerste vis op een water meteen een nieuwe vissoort te vangen. Maar zo ver ben ik nog lang niet. Ik weet nog niet eens hoe ze reageren op het aas totdat ik enkele brokjes tussen wat lelies gooi. De graskarper gaat er samen met een schubkarpertje op af. Instant of wat zeg. Brokje voor brokje verdwijnt in een van de twee bekken die steeds maar weer de leliebladen optillen. Beweging tussen de planten, gesmak en een ongeduldig wordende visser.
Een brokje wordt op het elastiekje gezet en vervolgens met een kort worpje op de lelie geplaatst. Een klein rukje laat hem daarna in het water landen. Precies zoals ik hem wil hebben. De vissen gaan ondertussen verder en komen brokje voor brokje dichterbij.
Dan komt er vanonder een blad nog een vis bij die recht op het brokje afgaat. Ja, ja, ja. Nog een klein stukje. Kom, kom, kom. De vis draait af en pakt nog wat andere brokjes voordat hij weer wegzwemt. Ik zie hem nog net even met zijn rug boven komen en dan verdwijnt hij. De diepte in en ver weg van mijn brokjes. Als ik terug kijk zie ik de lijn strak staan. Een ferme tik en hangen. Dat is vis en door het gebonk op de top denk ik meteen aan de graskarper. Minuten later krijg ik gelijk. Een graskarper. De eerste van mijn leven. Een gouden torpedo met de nodige kracht in zijn staart. Een beetje hyper op de mat maar toch snel een foto voordat ik hem terug zet. De eerste graskarper. Op de pin van Hendy nog wel…
Nog geen 24 uur later kom ik weer aan op de fiets en ga meteen naar de stek waar ik de graskarper ving. Er liggen wederom enkele vissen en ik besluit dus eerst maar wat te voeren zodat ik kan zien wat er allemaal tussen ligt. Vervolgens worden alle spulletjes in orde gemaakt en genoten van het schouwspel die enkele vissen voor me opvoeren. Ik tel een drietal grasjes en een schubkarper. Voor de bek van die karper land dan ook het brokje. Datzelfde brokje word nog geen tien seconden later ook naar binnen geslokt. Niet door de karper maar door een van de grasmaaiers. Het beestje van nog geen zestig centimeter heeft echter geen schijn van kans door het toch al aardig lichte materiaal. Op de kans heeft hij ineens wel de neiging te exploderen. Graskarper he… Wel een lastige vis voor foto’s met de zelfontspanner.
De andere vissen zijn in ieder geval vertrokken en ik besluit eens bij het stuk dat verboden een kijkje te nemen. Vis zwemt er in ieder geval genoeg en vanaf het bruggetje kan ik ze wederom zien liggen. Soms kan kijken net zo leuk zijn. Vooral als ze ook nog eens naar de brokjes beginnen te happen. Aan de andere kant van de brug mag ik echter wel vissen dus de keuze is wederom snel gemaakt.
Het komende uur gaan er elke paar seconde een drietal brokjes te water. Ze vormen een lang lint dat door de wind naar de vissen word geblazen. In het begin weigeren ze ook maar naar de driftende brokjes te kijken om later op de avond toch maar eens beginnen te azen. De hengel moet maar eens zijn werk doen. Met een strak worpje land de brok tussen de vissen die er zich niks van aantrekken. Smak, smak… een wegtrekkende lijn en hangen. Een vis die zich vol in de plomp boort en er niet meer uit lijkt te komen. Door op de brug te gaan staan en met de hengeltop onder water te houden kan ik wel nog aardig contact houden en weet ik zo uiteindelijk de vis toch tussen de planten weg te krijgen. Een leuke schubkarper en pijn aan mijn duim van het afremmen van de draaiende centerpin is wat ik als beloning kan zien. Het gaat wel erg lekker zo op het nieuwe water.
De avond daarna gaat het wat minder. De vis laat zich niet zien en na uren zwoegen krijg ik dan toch eens een aanbeet. Wat gebonk op de top en korte nerveuze spurtjes maken het alweer duidelijk. Een klein graskarpertje dat vecht voor zijn leven… nou ja, een poging tot. Ook dit beestje heeft blijkbaar niks te zeggen tegen de glasstok en 22/00 nylon. Lichter is echter uit den boze met de aanwezigheid van de karpers waar ik eigenlijk voor kom. De graskarpers zie ik meer als bijvangst… Maar dan wel een hele mooie. Deze avond is echter ook weer zo voorbij en weet ik met de eindstand van twee graskarpertjes in mijn geheugen op te slaan.
Toch?
Zo vliegt de tijd voorbij en weet ik doordeweeks toch aardig wat uurtjes te maken aan de waterkant. Doordeweeks de gracht en in het weekend de Limburgse vijvers, putjes en andere kleine wateren bevissen. De oppervlaktevisserij blijft nog steeds favoriet en het aantal kilo’s brokken dat ik er per week doorheen draai is gewoonweg absurd. Ook op het kanaal voer ik nu ook weer een stek aan met het drijvend goedje. Een ondiepe kom die vol staat met waterplanten. Het mooiste is echter nog dat de vissen er ook al beginnen te azen. Vissen van het grote, open water. Het vreemde, onbekende. Vissen die half Nederland kunnen zien door gewoon eens door een sluis te gaan. Vissen die kunnen gaan en staan waar ze willen. Het klinkt ook wel stoer. Grote karper van open water. Kanaalvissen… In feite merk ik weinig van het kanaalgebeuren aangezien de vissen in het kommetje niet veel anders reageren op de brokken als ik op veel afgesloten wateren gewend ben. De ene keer vreten ze alles wat ze ook maar tegenkomen maar de andere dag kan ik niet eens een vis waarnemen.
Op een dinsdag in juni ben ik er weer aan het voeren. De vis is los en smakt aan alle kanten. Een van de vissen springt er tussenuit. Zowat een meter en schouders breder dan ik ooit gezien had. Een beest, een monster, een ding. Wat een geweldenaar… wat een brute vis. Met trillende vingers word de hengel opgetuigd. Rechttoe rechtaan nylon met een klauwhaakje, een brokje onder het elastiekje en tussen de planten ermee. Vanaf dat moment gaat alles in een roes. Een slurpende vis… een gat in het oppervlakte waar de brok in verdwijnt. De eerste vis van het kanaal en nauwelijks een dril. Een klein schubje. Hoe zwaar? Gewoon niet zwaar… Slank en mager. De eerste kanaalvis had ik me toch altijd anders voorgesteld. Misschien wel zoals “Brutus” de lange schub die nog steeds aan het vreten is.
Vrijwel meteen nadat het aas voor de tweede keer die avond het water raakt komt er weer een vis aangeploegd. “Brutus” smakt en duwt zich een weg richting de haak. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem steeds dichterbij komen. Geen brok is veilig, geen lelie blijft heel. De vreetmachine van Brabant. Dan voel ik een ruk aan de hengel. Ondertussen heeft een andere vis zich gehaakt. Een schot tussen de planten gevolgd door lijnbreuk en ik sta weer met beide benen aan de grond.
Dan maar een derde keer proberen. Gek genoeg is “Brutus” nog steeds aan het doen wat hij de hele tijd al doet. Onder de top zie ik hem schranzen. Abnormaal… Zeker groot, groter. De kop, die rug, de omvang. Op zijn gemakt zwemt hij zijn rondje en duwt nog even tegen een stel takken. Ik hoor ze zowat kraken als hij er langs schuurt. Pure macht straalt de vis uit als hij nonchalant weer wat bladen van de lelie omver slaat met zijn staart. Hij is de koning en ik zal gehoorzamen. Ik ben op visite… Ik ben de gast.
Een hartslag die ze in Afrika nog horen en trillende vingers waar Kim Holland jaloers op zou zijn weet ik dan toch zover te komen dat ik het brokje voor de bek laat zakken. Het luik gaat open en het water stroomt naar binnen. Geen gesmak, enkel doodse stilte. Ik zie het brokje dichterbij gaan tot het ineens over het randje van de onderlip naar binnen rolt.
De secondes die volgens zijn een moment van pijn, van moeite, van bidden. De vis schiet door de gehele kom en met de duim die ik zo hard mogelijk op de spoel van de centerpin duw probeer ik toch nog iets extra af te remmen. Een dril tussen takken, lelies en blubber. Meerdere malen komt de vis vast te zitten tussen de planten maar toch beland hij na een van de meest spannende drils in de mazen van het net. Dan pas besef ik waar die pijn vandaan komt en zie ik letterlijk honderden rode mieren over mijn lichaam.
De pijn is ondraaglijk nu de adrenaline iets zakt. De vis word heel even in het net weg gehangen en ik bekijk de situatie. Van het bekijken komt echter weinig en als een gek probeer ik alle mieren van me af te krijgen. Tijdens de dril in een mierenhoop gaan staan. Auw… Ze hebben me ook nog goed te pakken gehad zo te zien. Mijn buik, rug, armen en benen zijn compleet lek geprikt en het voelt alsof de duivel met een fakkel langs mijn lichaam gaat. Ik moet huilen en lachen tegelijk. Ik heb hem… en zij hadden mij. Vlug maak ik wat fotootjes en dan ga ik weer terug. Van slapen komt er echter weinig terecht door de pijn en zelfs pijnstillers lijken weinig nut te hebben. Maar ik heb hem… Brutus.
Stilte na de storm
De rest van de week vis ik niet meer en elke mier word met een zuur gezicht aangekeken. Trots gaan de foto’s rond van de vis op de kazerne. Een echte motivatie ontbreekt er nu ook. Wat zou ik nog meer moeten verwachten?
De week na de vangst van het bakbeest ben ik weer een beetje helder. Het wordt een korte week. Drie dagen voordat de vakantie begint. Dat zullen dus weer twee avondjes aan de gracht worden. Een nieuw deegje wordt getest. Trouvit, paneermeel en als extraatje wat leverpoeder. Het geheel klinkt nogal attractief en de vissen zijn het er mee eens. Zeven brasempjes in vijf uurtjes vissen. Een avondje van twee en een avondje van drie uurtjes. The Breamreaper is back! Vorig jaar stond ik er thuis bekend om. Kevin Diederen was brasem. Overal ving ik ze… Op de boilie, op maïs, op pellets, op worst… overal op. “Ach man, ga toch feederen” hoorde ik ze al vaker denken als het weer zo’n dag was. Dit jaar viel het gelukkig mee aangezien ik niet echt op de brasemwateren heb gevist. Maar nu was het dan toch weer zo ver.
Tijdens die twee avonden moet ik echter ook steeds vaker denken aan de put die naast de gracht ligt. Een geschatte anderhalf hectare waar volgens de grote mannen redelijk wat grote karpers op zouden zwemmen. Zwemmen er ook grote spiegels? Of anders een mooie zeelt? Waar zullen ze uithangen? Misschien dat ik er binnenkort eens achteraan ga.
Vakantie
De woensdag zijn we vroeg klaar op het werk en zit ik al in de middag in de trein naar huis. Twee weken echt niks hoeven en alles mogen. Een vakantie die begonnen word op een vijver waar ik graag het deegje zou willen proberen. Het is hetzelfde water als waar ik de eerste “centerpin-karper” ving. Een vangst die ik me nog herinner als de dag van gister. Deze ochtend hoop ik hetzelfde nog een keer mee te mogen maken. Een spiegeltje op het deeg. Meer vraag ik niet van de visgoden. Het ziet er naar uit dat ze me gaan teleurstellen. Een tweetal dwergmeervallen en een winde. Iets minder dan ik hier gewend ben… Ik haal maar eens de bus met hondenbrokken tevoorschijn. Niet veel later pak ik weer in. Een tweetal mooie karpers.
Oppervlaktevissen… mijn redding.[/b]
Zoals ik al zei zijn we al een eindje het seizoen in, zover we nog spreken van een visseizoen. Toch waren er nog dingen waar ik wat tijd in wilde steken. Doelen, targets, iets dat ik zou willen bereiken. Een van die doelen is het kanaal dat vlak langs de kazerne loopt. Mijn eerste vis van het open water en iets waar ik wel wat tijd in wilde steken.
Na de nodige verkenningsrondjes op de fiets, wat info te hebben gevonden is het dan zover. De spullen gaan mee naar de kazerne om daar de avonden en de nachten te vullen. Doordeweeks nachtjes vissen en overdag werken. Klinkt leuk… We zullen zien.
Al snel kwam die bewuste dag dichterbij. Mijn eerste serieuze poging op open water. Een nachtje van dinsdag op woensdag. Twee hengels op steunen en een idioot in de slaapzak. Niet met de pen en struinen zoals ik gewend ben maar uren draaien en zoveel mogelijk slaap pakken zodat het werk er niet onder zal lijden.
Rond de avondschemering liggen dan eindelijk beide hengels in en kan ik nog even genieten van de rust voordat ik in de trappelzak spring om te beginnen met hopen. De linkerhengel ligt vlak voor een brug en de rechter ligt vlak voor de opening naar een klein vijvertje waar ik al eerder vis heb gezien. De verwachtingen zijn hoog, misschien nog wel hoger dan de spanning. Afwachten en slapen is het enige wat ik nog kan doen.
Ergens in de nacht word ik dan ineens gewekt. Een felle pieptoon en een klimmende waker. Slaapdronken grijp ik naar de hengel. Niks… De eerste nacht al een aanbeet maar helaas geen dril. Een half uur later weer hetzelfde verhaal. Twee aanbeten maar nog steeds geen vis mogen drillen. Verbaasd en treurend kruip ik maar weer de slaapzak in en probeer nog wat uurtjes te slapen. Morgen is het weer vroeg dag en zal ik weer moeten werken.
De dag daarna ben ik weer aanwezig. Weer een nachtje en weer met grootste vertrouwen. Deze keer hoeven de aanbeten alleen nog maar verzilverd te worden. Deze keer gaat het me wel lukken. Deze keer blijkt ook dat ik een hele nacht rustig kan slapen en ergens rond zonsopgang weer mijn boeltje kan inpakken. Jammer…
Nog 1 nacht te gaan voor het weer weekend is en ik naar huis ga. Na einde dienst gaat de uitrusting weer op de fiets. Weer een nachtje aan het kanaal. Deze keer wordt het een splitsing van twee kanalen. Een plek die voor velen al mooie vissen moet hebben opgeleverd. Het ruikt er gewoon naar karper en die geur word alleen maar versterkt als er ’s avonds ook nog eens een stel vissen te zien zijn. Achter elkaar komen ze geheel boven het water uit. Sprongen van een meter hoog die gevolgd worden door een ferme klap op de gladde oppervlakte. Zoveel kilometers water en vissen die misschien al het hele land zijn doorgezwommen. Verwilderde schubs en een verdwaalde spiegel.
Met het aas strooi ik nog een spoor tot aan de overkant. Als dat groepje dan deze afslag van de splitsing neemt komen ze het dus in ieder geval tegen. Ervan uitgaand dat ze dat ook doen ga ik de nacht in. Wederom een stille nacht die te snel voorbij gaat. Blank nummer drie. Een blank die keihard aankomt. Ze waren in de buurt. Zo dichtbij en zo ver weg. Of zullen ze de andere kant zijn opgezwommen?
Dat weekend moet ik er thuis nog vaak aan denken. Ik twijfel nog wel of dit mijn visserij is. Ondertussen krijg ik nog een mailtje over een klein afgesloten water dat ook in de buurt van de kazerne ligt. Misschien dat ik daar eens ga rondkijken.
De ommekeer
Weekenden zijn kort, veel te kort. Heeft met tijd te maken. Gelukkig komt daarmee wel weer een nachtje vissen dichterbij. De maandagavond. Boodschappen doen en bij het kleine watertje kijken. Het blijkt zelfs om een tweetal wateren te gaan. Een flink begroeide gracht waar ik meteen al enkele vissen zie zwemmen en een wat grote put waar enkele echt grote vissen zouden moeten zwemmen. Maar goed, men weet hoe het gaat op zo’n vereningingswateren. Een mug word een olifant en de stekelbaars van de buurman was zeker vijftig pond.
Na het boodschappen en verkenningsrondje zit ik weer aan het kanaal. Het kanaal ligt er weer prachtig bij. Een mooi, smal kanaaltje dat traag door het Brabantse land stroomt. Ondertussen ben ik echter met mijn gedachte ergens anders. Dat kanaalvissen vind ik eigenlijk maar een sippe bedoeling. Kijk nou, wat ben ik hier aan het doen. Een beetje nachten aan elkaar aan het plakken. Voer erin en uren maken. Zo ben ik gewoon niet. Ineens voelt het kanaal zo afstompend. Het hele weekend heb ik er al aan zitten denken en nu ik hier weer zit voelt het gewoon zo fout. Ik ben de man van het jagen. Zoeken en vallen zetten. Niet ergens een kuil graven en wachten tot het beest er na uren, dagen, weken, maanden in terecht komt. Op zicht, op gevoel. Zoeken.
Zo is het dus ook alweer einde kanaal hoofdstuk. Morgen ga ik weer langs de kleinere watertjes. Eerst een vergunning halen en daarna een avondje struinen. Een avondje mezelf zijn en doen wat ik echt leuk vind.
Aangekomen bij het water wordt er eerst weer de nodige tijd besteed aan het observeren. Een uurtje of wat zal ik hiermee bezig zijn geweest voordat de hengel werd opgetuigd met de centrepin en een hondenbrokje. Freelinen met slechts de brok. De vis zoeken en het aas voor de bek laten zakken. Ergens op een smal stuk van het water wil ik het eerst proberen. Precies daar waar ik een graskarper heb zien zonnen. Een graskarper… De gedachte alleen al. Zou mooi zijn om als eerste vis op een water meteen een nieuwe vissoort te vangen. Maar zo ver ben ik nog lang niet. Ik weet nog niet eens hoe ze reageren op het aas totdat ik enkele brokjes tussen wat lelies gooi. De graskarper gaat er samen met een schubkarpertje op af. Instant of wat zeg. Brokje voor brokje verdwijnt in een van de twee bekken die steeds maar weer de leliebladen optillen. Beweging tussen de planten, gesmak en een ongeduldig wordende visser.
Een brokje wordt op het elastiekje gezet en vervolgens met een kort worpje op de lelie geplaatst. Een klein rukje laat hem daarna in het water landen. Precies zoals ik hem wil hebben. De vissen gaan ondertussen verder en komen brokje voor brokje dichterbij.
Dan komt er vanonder een blad nog een vis bij die recht op het brokje afgaat. Ja, ja, ja. Nog een klein stukje. Kom, kom, kom. De vis draait af en pakt nog wat andere brokjes voordat hij weer wegzwemt. Ik zie hem nog net even met zijn rug boven komen en dan verdwijnt hij. De diepte in en ver weg van mijn brokjes. Als ik terug kijk zie ik de lijn strak staan. Een ferme tik en hangen. Dat is vis en door het gebonk op de top denk ik meteen aan de graskarper. Minuten later krijg ik gelijk. Een graskarper. De eerste van mijn leven. Een gouden torpedo met de nodige kracht in zijn staart. Een beetje hyper op de mat maar toch snel een foto voordat ik hem terug zet. De eerste graskarper. Op de pin van Hendy nog wel…
Nog geen 24 uur later kom ik weer aan op de fiets en ga meteen naar de stek waar ik de graskarper ving. Er liggen wederom enkele vissen en ik besluit dus eerst maar wat te voeren zodat ik kan zien wat er allemaal tussen ligt. Vervolgens worden alle spulletjes in orde gemaakt en genoten van het schouwspel die enkele vissen voor me opvoeren. Ik tel een drietal grasjes en een schubkarper. Voor de bek van die karper land dan ook het brokje. Datzelfde brokje word nog geen tien seconden later ook naar binnen geslokt. Niet door de karper maar door een van de grasmaaiers. Het beestje van nog geen zestig centimeter heeft echter geen schijn van kans door het toch al aardig lichte materiaal. Op de kans heeft hij ineens wel de neiging te exploderen. Graskarper he… Wel een lastige vis voor foto’s met de zelfontspanner.
De andere vissen zijn in ieder geval vertrokken en ik besluit eens bij het stuk dat verboden een kijkje te nemen. Vis zwemt er in ieder geval genoeg en vanaf het bruggetje kan ik ze wederom zien liggen. Soms kan kijken net zo leuk zijn. Vooral als ze ook nog eens naar de brokjes beginnen te happen. Aan de andere kant van de brug mag ik echter wel vissen dus de keuze is wederom snel gemaakt.
Het komende uur gaan er elke paar seconde een drietal brokjes te water. Ze vormen een lang lint dat door de wind naar de vissen word geblazen. In het begin weigeren ze ook maar naar de driftende brokjes te kijken om later op de avond toch maar eens beginnen te azen. De hengel moet maar eens zijn werk doen. Met een strak worpje land de brok tussen de vissen die er zich niks van aantrekken. Smak, smak… een wegtrekkende lijn en hangen. Een vis die zich vol in de plomp boort en er niet meer uit lijkt te komen. Door op de brug te gaan staan en met de hengeltop onder water te houden kan ik wel nog aardig contact houden en weet ik zo uiteindelijk de vis toch tussen de planten weg te krijgen. Een leuke schubkarper en pijn aan mijn duim van het afremmen van de draaiende centerpin is wat ik als beloning kan zien. Het gaat wel erg lekker zo op het nieuwe water.
De avond daarna gaat het wat minder. De vis laat zich niet zien en na uren zwoegen krijg ik dan toch eens een aanbeet. Wat gebonk op de top en korte nerveuze spurtjes maken het alweer duidelijk. Een klein graskarpertje dat vecht voor zijn leven… nou ja, een poging tot. Ook dit beestje heeft blijkbaar niks te zeggen tegen de glasstok en 22/00 nylon. Lichter is echter uit den boze met de aanwezigheid van de karpers waar ik eigenlijk voor kom. De graskarpers zie ik meer als bijvangst… Maar dan wel een hele mooie. Deze avond is echter ook weer zo voorbij en weet ik met de eindstand van twee graskarpertjes in mijn geheugen op te slaan.
Toch?
Zo vliegt de tijd voorbij en weet ik doordeweeks toch aardig wat uurtjes te maken aan de waterkant. Doordeweeks de gracht en in het weekend de Limburgse vijvers, putjes en andere kleine wateren bevissen. De oppervlaktevisserij blijft nog steeds favoriet en het aantal kilo’s brokken dat ik er per week doorheen draai is gewoonweg absurd. Ook op het kanaal voer ik nu ook weer een stek aan met het drijvend goedje. Een ondiepe kom die vol staat met waterplanten. Het mooiste is echter nog dat de vissen er ook al beginnen te azen. Vissen van het grote, open water. Het vreemde, onbekende. Vissen die half Nederland kunnen zien door gewoon eens door een sluis te gaan. Vissen die kunnen gaan en staan waar ze willen. Het klinkt ook wel stoer. Grote karper van open water. Kanaalvissen… In feite merk ik weinig van het kanaalgebeuren aangezien de vissen in het kommetje niet veel anders reageren op de brokken als ik op veel afgesloten wateren gewend ben. De ene keer vreten ze alles wat ze ook maar tegenkomen maar de andere dag kan ik niet eens een vis waarnemen.
Op een dinsdag in juni ben ik er weer aan het voeren. De vis is los en smakt aan alle kanten. Een van de vissen springt er tussenuit. Zowat een meter en schouders breder dan ik ooit gezien had. Een beest, een monster, een ding. Wat een geweldenaar… wat een brute vis. Met trillende vingers word de hengel opgetuigd. Rechttoe rechtaan nylon met een klauwhaakje, een brokje onder het elastiekje en tussen de planten ermee. Vanaf dat moment gaat alles in een roes. Een slurpende vis… een gat in het oppervlakte waar de brok in verdwijnt. De eerste vis van het kanaal en nauwelijks een dril. Een klein schubje. Hoe zwaar? Gewoon niet zwaar… Slank en mager. De eerste kanaalvis had ik me toch altijd anders voorgesteld. Misschien wel zoals “Brutus” de lange schub die nog steeds aan het vreten is.
Vrijwel meteen nadat het aas voor de tweede keer die avond het water raakt komt er weer een vis aangeploegd. “Brutus” smakt en duwt zich een weg richting de haak. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem steeds dichterbij komen. Geen brok is veilig, geen lelie blijft heel. De vreetmachine van Brabant. Dan voel ik een ruk aan de hengel. Ondertussen heeft een andere vis zich gehaakt. Een schot tussen de planten gevolgd door lijnbreuk en ik sta weer met beide benen aan de grond.
Dan maar een derde keer proberen. Gek genoeg is “Brutus” nog steeds aan het doen wat hij de hele tijd al doet. Onder de top zie ik hem schranzen. Abnormaal… Zeker groot, groter. De kop, die rug, de omvang. Op zijn gemakt zwemt hij zijn rondje en duwt nog even tegen een stel takken. Ik hoor ze zowat kraken als hij er langs schuurt. Pure macht straalt de vis uit als hij nonchalant weer wat bladen van de lelie omver slaat met zijn staart. Hij is de koning en ik zal gehoorzamen. Ik ben op visite… Ik ben de gast.
Een hartslag die ze in Afrika nog horen en trillende vingers waar Kim Holland jaloers op zou zijn weet ik dan toch zover te komen dat ik het brokje voor de bek laat zakken. Het luik gaat open en het water stroomt naar binnen. Geen gesmak, enkel doodse stilte. Ik zie het brokje dichterbij gaan tot het ineens over het randje van de onderlip naar binnen rolt.
De secondes die volgens zijn een moment van pijn, van moeite, van bidden. De vis schiet door de gehele kom en met de duim die ik zo hard mogelijk op de spoel van de centerpin duw probeer ik toch nog iets extra af te remmen. Een dril tussen takken, lelies en blubber. Meerdere malen komt de vis vast te zitten tussen de planten maar toch beland hij na een van de meest spannende drils in de mazen van het net. Dan pas besef ik waar die pijn vandaan komt en zie ik letterlijk honderden rode mieren over mijn lichaam.
De pijn is ondraaglijk nu de adrenaline iets zakt. De vis word heel even in het net weg gehangen en ik bekijk de situatie. Van het bekijken komt echter weinig en als een gek probeer ik alle mieren van me af te krijgen. Tijdens de dril in een mierenhoop gaan staan. Auw… Ze hebben me ook nog goed te pakken gehad zo te zien. Mijn buik, rug, armen en benen zijn compleet lek geprikt en het voelt alsof de duivel met een fakkel langs mijn lichaam gaat. Ik moet huilen en lachen tegelijk. Ik heb hem… en zij hadden mij. Vlug maak ik wat fotootjes en dan ga ik weer terug. Van slapen komt er echter weinig terecht door de pijn en zelfs pijnstillers lijken weinig nut te hebben. Maar ik heb hem… Brutus.
Stilte na de storm
De rest van de week vis ik niet meer en elke mier word met een zuur gezicht aangekeken. Trots gaan de foto’s rond van de vis op de kazerne. Een echte motivatie ontbreekt er nu ook. Wat zou ik nog meer moeten verwachten?
De week na de vangst van het bakbeest ben ik weer een beetje helder. Het wordt een korte week. Drie dagen voordat de vakantie begint. Dat zullen dus weer twee avondjes aan de gracht worden. Een nieuw deegje wordt getest. Trouvit, paneermeel en als extraatje wat leverpoeder. Het geheel klinkt nogal attractief en de vissen zijn het er mee eens. Zeven brasempjes in vijf uurtjes vissen. Een avondje van twee en een avondje van drie uurtjes. The Breamreaper is back! Vorig jaar stond ik er thuis bekend om. Kevin Diederen was brasem. Overal ving ik ze… Op de boilie, op maïs, op pellets, op worst… overal op. “Ach man, ga toch feederen” hoorde ik ze al vaker denken als het weer zo’n dag was. Dit jaar viel het gelukkig mee aangezien ik niet echt op de brasemwateren heb gevist. Maar nu was het dan toch weer zo ver.
Tijdens die twee avonden moet ik echter ook steeds vaker denken aan de put die naast de gracht ligt. Een geschatte anderhalf hectare waar volgens de grote mannen redelijk wat grote karpers op zouden zwemmen. Zwemmen er ook grote spiegels? Of anders een mooie zeelt? Waar zullen ze uithangen? Misschien dat ik er binnenkort eens achteraan ga.
Vakantie
De woensdag zijn we vroeg klaar op het werk en zit ik al in de middag in de trein naar huis. Twee weken echt niks hoeven en alles mogen. Een vakantie die begonnen word op een vijver waar ik graag het deegje zou willen proberen. Het is hetzelfde water als waar ik de eerste “centerpin-karper” ving. Een vangst die ik me nog herinner als de dag van gister. Deze ochtend hoop ik hetzelfde nog een keer mee te mogen maken. Een spiegeltje op het deeg. Meer vraag ik niet van de visgoden. Het ziet er naar uit dat ze me gaan teleurstellen. Een tweetal dwergmeervallen en een winde. Iets minder dan ik hier gewend ben… Ik haal maar eens de bus met hondenbrokken tevoorschijn. Niet veel later pak ik weer in. Een tweetal mooie karpers.
Oppervlaktevissen… mijn redding.[/b]
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
ted van der veen
- Berichten: 251
- Lid geworden op: 16-10-2003 02:00
- Locatie: Geleen (limburg)
Kev
Geweldig. Respect voor de wijze waarop je vist.
Een schrijver in wording?
groetz
Ted
Geweldig. Respect voor de wijze waarop je vist.
Een schrijver in wording?
groetz
Ted
Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
Ted,
Als ik er mijn brood mee zou kunnen verdienen zou ik het zeker doen. Maar hoeveel mensen kunnen dat daadwerkelijk? Zelfs mensen die er het talent voor hebben zie ik vaker op hun bek gaan dan daadwerkelijk geld verdienen met schrijven.
Heb al eens een kennis horen spreken over een boek. Komt echter veel meer bij kijken. Anders zou ik het wel willen.
Waarom probeer jij het niet?
Als ik er mijn brood mee zou kunnen verdienen zou ik het zeker doen. Maar hoeveel mensen kunnen dat daadwerkelijk? Zelfs mensen die er het talent voor hebben zie ik vaker op hun bek gaan dan daadwerkelijk geld verdienen met schrijven.
Heb al eens een kennis horen spreken over een boek. Komt echter veel meer bij kijken. Anders zou ik het wel willen.
Waarom probeer jij het niet?
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
Luc Maessen
- Berichten: 264
- Lid geworden op: 12-07-2006 11:02
- Locatie: Nieuwegein
Ook al ken ik het verhaal al, I LOVE IT!!
Echt op 1 of andere manier ga ik helemaal op in het verhaal.
Staat in de volgende spiegel ook een stukje van je?
Echt op 1 of andere manier ga ik helemaal op in het verhaal.
Staat in de volgende spiegel ook een stukje van je?
-
Franca Dobbe
- Berichten: 407
- Lid geworden op: 06-01-2002 01:00
- Locatie: Nootdorp
- Contacteer:
Hoi Kevin.
Ik heb met veel plezier jouw verhaal zitten lezen.
Heerlijk op die manier de vissen achterna zitten.
Franca.
Ik heb met veel plezier jouw verhaal zitten lezen.
Heerlijk op die manier de vissen achterna zitten.
Franca.
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
John Dobbe schreef:Hoi Kevin.
Ik heb met veel plezier jouw verhaal zitten lezen.
Heerlijk op die manier de vissen achterna zitten.
Franca.
Het is wel leuk om deze reacties van jullie te ontvangen. Wat me echter leuker lijkt is dat jullie ook eens iets neerzetten waar jullie een goed gevoel bij hebben.
Give it a try.
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
Franca Dobbe
- Berichten: 407
- Lid geworden op: 06-01-2002 01:00
- Locatie: Nootdorp
- Contacteer:
Hoi Kevin.
Ik ben er heel eerlijk in.
In mijn geval zal dat dus nooit gebeuren
Franca.
Ik ben er heel eerlijk in.
In mijn geval zal dat dus nooit gebeuren
Franca.
-
Bas Bakker
- Berichten: 1598
- Lid geworden op: 08-04-2002 02:00
- Locatie: Zuid Holland
- Contacteer:
Je moet natuurlijk wel iets mee maken voordat je erover kunt schrijven.
-
Rene Treffers
- Berichten: 1318
- Lid geworden op: 29-04-2006 19:51
- Locatie: Voorhout
Mischien wil je het niet vertellen maar hoe zwaar is brutus? 
-
Mourad Aviara
- Berichten: 3299
- Lid geworden op: 01-03-2005 22:28
- Locatie: Noord Holland
Ik zal eens de tijd nemen om een mooi stukje te schrijven, speciaal voor deze topic.
Ik zal hier toch maar niet met lege handen komen, ik zet hier wel iets neer van lang, lang geleden.
Lang niet zo mooi als jouw verhaaltje, maar ach.. Het was het product van een kleine 3 uur verveling.
"Het is eindelijk zover! Frankrijk! Volgens sommigen het meest romantische land van de wereld. Met de Eiffeltoren, de Louvre, de Champs-Elysees, en nog vele andere bezienswaardigheden. Ik zoek echter mijn romantiek ergens anders. Nope, geen toren, geen musea, geen boulevards. Maar een stuwmeer! Na een uur of 10 gereden te hebben bevinden Tommy (mijn vismaat) en ik zich voor een enorm meer. De overkant van het meer is niet te zien en je zou denken dat je gaat zeevissen. Maar nee hoor, dit is één van de grootste stuwmeren die Frankrijk te bieden heeft. “Dit is nou het meer die ik de komende dagen ga bevissen” zei ik met een zucht.
Na het bijkomen van onze lange rit pakken wij onze spullen uit. Lijkt wel of we gaan verhuizen, zoveel spullen hebben we mee. Ironisch is dat he? Het begon allemaal met een bamboehengeltje en wat maden en kijk waar wij nu zijn geeindigd. Een bestelbus helemaal volgepropt met spullen. “Dit hebben we allemaal nodig” en “We komen zelfs nog spullen tekort” denk je dan.
Na de boot te water hebben gelegd vaar ik het water af op zoek met mijn visvindertje naar plateautjes of taludjes met dunne laagjes slib. Eenmaal die plekjes gevonden te hebben, gooide ik H-markers van boord. Prachtdingen zijn dat ook, die H-markers.
Het begon al bijna donker te worden en wij waren erg moe van het rijden, dus wij besloten alleen de tenten op te zetten, maar nog niet de hengels uit te varen. Even een kilo of 2 tijgernoten, een kilo of 2 met scopex geflavourde kippenmais en een kilo boilies verspreid per stek (voor) te voeren en deze nacht gewoon slapen. Morgen zou de pret beginnen.
Tegen de ochtendgloren aan en na een heerlijk nachtje geslapen te hebben pakte ik mijn hengels en rodpod uit en vaarde ik mijn lijnen uit. Even genieten van een heerlijk kopje koffie die werd gemaakt door mijn trouwe visvriend en de feest kon beginnen.
De eerste run
Het is hartje zomer, en het is heerlijk weer. De hele dag loom en rozig doorgebracht. Geen enkele piep te horen, maar dat vond ik niet erg. Ik was ondertussen al 2 tinten bruiner geworden. Het was een uur of 7 dat wij bezig waren wat frikandellen te bakken toen de pieper van Tommy afging. We schrokken ons helemaal rot, het was totaal onverwacht. Niet dat ik ooit een run heb gehad die niet onverwacht was, maar hier schrokken wij echt van.. “Die is van ons” zei ik Tommy vol vertrouwen. En ja hoor, hij heeft die karper kunnen verzilveren met als resultaat een prachtige schubkarper van 18 kilo. Na een foto gemaakt te hebben kon Gods mooiste creatie weer terug het water in. Wij zagen het helemaal zitten voor de komende 2 dagen! Het ijs is gebroken en het is een kwestie van tijd voordat de volgende ons net in komt glijden. Hup, lijn weer uitvaren, wat bijvoeren en wij kunnen weer verder.
De volgende meldde zich midden in de nacht. Dit keer was het mijn pieper die afging! Snel mijn slaapzak open ritsen en rennen maar! In gedachten was ik al bij mijn hengel, maar de realiteit bewees echter het tegendeel. Mijn rits zat vast. “Nou, dan maar met slaapzak en al” dacht ik op dat moment en huppelde met slaapzak naar mijn hengel. Onderweg raakte ik dat ding kwijt op de een of ander miraculeuze wijze en het drillen kon beginnen! “Sjongejonge, ik zit vast!” zei ik tegen Tommy. “Godverdo... HEEE, ik voel iets bewegen! Ik heb hem nog!” Snel de boot in, ernaartoe varen en recht erboven verder gedrild. Het was pikkedonker op het water en ik voelde dat de vis langzaam aan naar boven kwam. Snel mijn hoofdlampje aangezet en wat ik toen zag kon ik niet geloven. “Tommy, dit is een 40 ponder! Op zijn minst!” zei ik vol blijdschap tegen Tommy. Ik voelde me op dat moment net een klein kind in een speelgoedwinkel. Na het geschept te hebben volgde een moment van stilte. Wij keken beiden meerdere malen naar de vis en naar elkaar. Ik kon het niet geloven. Een lederkarper! Wat een bak! Hiervoor ben ik naar Frankrijk gekomen! “Ik heb mijn beloofde land gevonden” herhaalde ik steeds in mijzelf. Tijdens het wegen kwam de naald tot een stilstand bij 21,4 kg. “Ik wist het!” schreeuwde ik volop. Een 40 plusser! De rest van de avond kon ik niet meer slapen.
De volgende nacht
Het slapen werd ingehaald de volgende dag. Overdag weer niks, maar ’s nachts kwam daar verandering in. Het was een uur of 11 toen mijn pieper mij voor de eerste keer die dag meldde dat er een gulzige karper aan de andere kant van mijn lijn zat. Na zijn oproep beantwoord te hebben door een zwieper te geven aan mijn hengel kon het drillen beginnen. Ik voelde direct massieve weerstand, verder niets. De vis voelde ik wel bewegen, maar hij gooide zijn gewicht in de strijd. Ik wist direct dat het ook weer zou gaan om een zwaargewicht. Ik wilde geen risico’s nemen met al die boomstronken daar en stapte de boot in om de vis verder te drillen. Eenmaal geschept kon ik mijn ogen weer eens niet geloven. “Dit ziet eruit als een 40 ponder. Nee, het zou toch niet? Twee 40 plussers binnen 24 uur?” dacht ik bij mezelf. Eenmaal aangekomen op de kant, ging de vis een weegzak in en het wegen kon beginnen. 20.1 kg! “Ik hou van je!” schreeuwde ik tegen mijn weegschaal. Ik heb twee 40 ponders gevangen binnen 24 uur! Tegelijkertijd ging Tommy’s pieper ook af. Ik wilde eigenlijk mijn vis niet in een bewaarzak stoppen, maar ik wilde persé foto’s hebben van deze vis, dus het doel heiligde alle middelen. Tommy’s handen waren vol aan zijn vis, dus moesten de foto’s op een later tijdstip gemaakt worden.
Tommy’s karper
Na eenmaal mijn vis gezakt te hebben bood ik Tommy wat assistentie aan en hij accepteerde mijn aanbod. Zijn karper was het sterkst van allemaal en hij had zo nu en dan moeite met het in controle houden van de vis. “Hup, de boot in” zei ik! Zo gezegd, zo gedaan. Verticaal drillen is altijd beter als diagonaal. Kort daarna werd de vis geschept. “Zo, wat een kanjer!” fluisterde ik. Resultaat was een hele mooie rijenkarper van 15 kilo. Wij besloten deze vis ook maar te zakken en de volgende dag foto’s van beide vissen te maken. De rest van de nacht verliep pieploos. Wij waren aan het bijpraten over de hectische toestand waar wij onszelf in bevonden eerder op de avond. “Wat een droomsessie!” zei ik meerdere malen. Om een uur of 5 gingen wij slapen.
Waar ben ik?
Het was midden in de nacht dat ik mijn pieper hoorde afgaan. Ik schrok wakker en rende mijn tent uit. “He, wat raar! Iemand heeft mijn hengels verplaatst. Ze staan veel dichterbij” dacht ik bij mezelf. “Maar waarom hoor ik mijn piepers niet meer? Ik zie ook geen lampje nagloeien. Wat raar!”. Ik stond daar maar te staren naar mijn piepers en ik hoor niks. “Sjongejonge, het is wel koud ineens.” dacht ik terwijl er een koude rilling over mijn rug heen ging. Ik keek om mij heen en ik zag geen stuwmeer, maar het meertje bij mij in de buurt. “Waar ben ik?!” dacht ik verward bij mezelf. “Dit is geen stuwmeer in Frankrijk, ik ben in Amsterdam! Dit kan toch geen droom geweest zijn?” zei ik terwijl ik rond mij heen keek. “Blijkbaar wel Mourad. Je hebt alles gedroomd jongen” zei ik over mijzelf tegen mijzelf.
Teleurgesteld ging ik liggen op mijn stretcher en keek naar buiten. “Ach, zo’n sessie was ook te mooi om waar te zijn.”
Ik zal hier toch maar niet met lege handen komen, ik zet hier wel iets neer van lang, lang geleden.
Lang niet zo mooi als jouw verhaaltje, maar ach.. Het was het product van een kleine 3 uur verveling.
"Het is eindelijk zover! Frankrijk! Volgens sommigen het meest romantische land van de wereld. Met de Eiffeltoren, de Louvre, de Champs-Elysees, en nog vele andere bezienswaardigheden. Ik zoek echter mijn romantiek ergens anders. Nope, geen toren, geen musea, geen boulevards. Maar een stuwmeer! Na een uur of 10 gereden te hebben bevinden Tommy (mijn vismaat) en ik zich voor een enorm meer. De overkant van het meer is niet te zien en je zou denken dat je gaat zeevissen. Maar nee hoor, dit is één van de grootste stuwmeren die Frankrijk te bieden heeft. “Dit is nou het meer die ik de komende dagen ga bevissen” zei ik met een zucht.
Na het bijkomen van onze lange rit pakken wij onze spullen uit. Lijkt wel of we gaan verhuizen, zoveel spullen hebben we mee. Ironisch is dat he? Het begon allemaal met een bamboehengeltje en wat maden en kijk waar wij nu zijn geeindigd. Een bestelbus helemaal volgepropt met spullen. “Dit hebben we allemaal nodig” en “We komen zelfs nog spullen tekort” denk je dan.
Na de boot te water hebben gelegd vaar ik het water af op zoek met mijn visvindertje naar plateautjes of taludjes met dunne laagjes slib. Eenmaal die plekjes gevonden te hebben, gooide ik H-markers van boord. Prachtdingen zijn dat ook, die H-markers.
Het begon al bijna donker te worden en wij waren erg moe van het rijden, dus wij besloten alleen de tenten op te zetten, maar nog niet de hengels uit te varen. Even een kilo of 2 tijgernoten, een kilo of 2 met scopex geflavourde kippenmais en een kilo boilies verspreid per stek (voor) te voeren en deze nacht gewoon slapen. Morgen zou de pret beginnen.
Tegen de ochtendgloren aan en na een heerlijk nachtje geslapen te hebben pakte ik mijn hengels en rodpod uit en vaarde ik mijn lijnen uit. Even genieten van een heerlijk kopje koffie die werd gemaakt door mijn trouwe visvriend en de feest kon beginnen.
De eerste run
Het is hartje zomer, en het is heerlijk weer. De hele dag loom en rozig doorgebracht. Geen enkele piep te horen, maar dat vond ik niet erg. Ik was ondertussen al 2 tinten bruiner geworden. Het was een uur of 7 dat wij bezig waren wat frikandellen te bakken toen de pieper van Tommy afging. We schrokken ons helemaal rot, het was totaal onverwacht. Niet dat ik ooit een run heb gehad die niet onverwacht was, maar hier schrokken wij echt van.. “Die is van ons” zei ik Tommy vol vertrouwen. En ja hoor, hij heeft die karper kunnen verzilveren met als resultaat een prachtige schubkarper van 18 kilo. Na een foto gemaakt te hebben kon Gods mooiste creatie weer terug het water in. Wij zagen het helemaal zitten voor de komende 2 dagen! Het ijs is gebroken en het is een kwestie van tijd voordat de volgende ons net in komt glijden. Hup, lijn weer uitvaren, wat bijvoeren en wij kunnen weer verder.
De volgende meldde zich midden in de nacht. Dit keer was het mijn pieper die afging! Snel mijn slaapzak open ritsen en rennen maar! In gedachten was ik al bij mijn hengel, maar de realiteit bewees echter het tegendeel. Mijn rits zat vast. “Nou, dan maar met slaapzak en al” dacht ik op dat moment en huppelde met slaapzak naar mijn hengel. Onderweg raakte ik dat ding kwijt op de een of ander miraculeuze wijze en het drillen kon beginnen! “Sjongejonge, ik zit vast!” zei ik tegen Tommy. “Godverdo... HEEE, ik voel iets bewegen! Ik heb hem nog!” Snel de boot in, ernaartoe varen en recht erboven verder gedrild. Het was pikkedonker op het water en ik voelde dat de vis langzaam aan naar boven kwam. Snel mijn hoofdlampje aangezet en wat ik toen zag kon ik niet geloven. “Tommy, dit is een 40 ponder! Op zijn minst!” zei ik vol blijdschap tegen Tommy. Ik voelde me op dat moment net een klein kind in een speelgoedwinkel. Na het geschept te hebben volgde een moment van stilte. Wij keken beiden meerdere malen naar de vis en naar elkaar. Ik kon het niet geloven. Een lederkarper! Wat een bak! Hiervoor ben ik naar Frankrijk gekomen! “Ik heb mijn beloofde land gevonden” herhaalde ik steeds in mijzelf. Tijdens het wegen kwam de naald tot een stilstand bij 21,4 kg. “Ik wist het!” schreeuwde ik volop. Een 40 plusser! De rest van de avond kon ik niet meer slapen.
De volgende nacht
Het slapen werd ingehaald de volgende dag. Overdag weer niks, maar ’s nachts kwam daar verandering in. Het was een uur of 11 toen mijn pieper mij voor de eerste keer die dag meldde dat er een gulzige karper aan de andere kant van mijn lijn zat. Na zijn oproep beantwoord te hebben door een zwieper te geven aan mijn hengel kon het drillen beginnen. Ik voelde direct massieve weerstand, verder niets. De vis voelde ik wel bewegen, maar hij gooide zijn gewicht in de strijd. Ik wist direct dat het ook weer zou gaan om een zwaargewicht. Ik wilde geen risico’s nemen met al die boomstronken daar en stapte de boot in om de vis verder te drillen. Eenmaal geschept kon ik mijn ogen weer eens niet geloven. “Dit ziet eruit als een 40 ponder. Nee, het zou toch niet? Twee 40 plussers binnen 24 uur?” dacht ik bij mezelf. Eenmaal aangekomen op de kant, ging de vis een weegzak in en het wegen kon beginnen. 20.1 kg! “Ik hou van je!” schreeuwde ik tegen mijn weegschaal. Ik heb twee 40 ponders gevangen binnen 24 uur! Tegelijkertijd ging Tommy’s pieper ook af. Ik wilde eigenlijk mijn vis niet in een bewaarzak stoppen, maar ik wilde persé foto’s hebben van deze vis, dus het doel heiligde alle middelen. Tommy’s handen waren vol aan zijn vis, dus moesten de foto’s op een later tijdstip gemaakt worden.
Tommy’s karper
Na eenmaal mijn vis gezakt te hebben bood ik Tommy wat assistentie aan en hij accepteerde mijn aanbod. Zijn karper was het sterkst van allemaal en hij had zo nu en dan moeite met het in controle houden van de vis. “Hup, de boot in” zei ik! Zo gezegd, zo gedaan. Verticaal drillen is altijd beter als diagonaal. Kort daarna werd de vis geschept. “Zo, wat een kanjer!” fluisterde ik. Resultaat was een hele mooie rijenkarper van 15 kilo. Wij besloten deze vis ook maar te zakken en de volgende dag foto’s van beide vissen te maken. De rest van de nacht verliep pieploos. Wij waren aan het bijpraten over de hectische toestand waar wij onszelf in bevonden eerder op de avond. “Wat een droomsessie!” zei ik meerdere malen. Om een uur of 5 gingen wij slapen.
Waar ben ik?
Het was midden in de nacht dat ik mijn pieper hoorde afgaan. Ik schrok wakker en rende mijn tent uit. “He, wat raar! Iemand heeft mijn hengels verplaatst. Ze staan veel dichterbij” dacht ik bij mezelf. “Maar waarom hoor ik mijn piepers niet meer? Ik zie ook geen lampje nagloeien. Wat raar!”. Ik stond daar maar te staren naar mijn piepers en ik hoor niks. “Sjongejonge, het is wel koud ineens.” dacht ik terwijl er een koude rilling over mijn rug heen ging. Ik keek om mij heen en ik zag geen stuwmeer, maar het meertje bij mij in de buurt. “Waar ben ik?!” dacht ik verward bij mezelf. “Dit is geen stuwmeer in Frankrijk, ik ben in Amsterdam! Dit kan toch geen droom geweest zijn?” zei ik terwijl ik rond mij heen keek. “Blijkbaar wel Mourad. Je hebt alles gedroomd jongen” zei ik over mijzelf tegen mijzelf.
Teleurgesteld ging ik liggen op mijn stretcher en keek naar buiten. “Ach, zo’n sessie was ook te mooi om waar te zijn.”
-
Harry Otse
- Berichten: 948
- Lid geworden op: 17-07-2006 15:51
- Locatie: Barneveld
haha wat een verhaal!!!
tralalala....
-
Rene Treffers
- Berichten: 1318
- Lid geworden op: 29-04-2006 19:51
- Locatie: Voorhout
Hehehehe dan voel je je genaaid!
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
Dreamer!!!
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
Het is alweer een poos geleden dat ik echt aan het vissen was. Geen tijd, geen zin, geen drang. De drive was of is nog steeds weg en voor dit jaar zijn er geen snode plannen meer of targets meer om te behalen. Over een maandje ben ik er niet meer, dus een target of doel zoeken zal ook weinig zin hebben. Gewoon nog een dagje op de vijver van de spiegeltjes. Het water dat ik dit jaar al meerdere malen heb bevist en tevens meerdere malen vaarwel heb gezegd. Te druk bevist door peppies. In de voorgaande jaren flink was bekken beschadigd en nauwelijks meer een puntgave karper. De sterfte en de vele lossers die ik er dit jaar had werkte ook al niet mee. Toch blijft het een leuk water voor een enkel dagje. Slechts een hectare groot en nog steeds een mooi bestand aan vissen die rond de 10 pond schommelen. Mooie double figure fish. Vooral nu de holding area waar de vissen meestal rondhangen eindelijk bevisbaar is moet ik het weer eens proberen. De paaltjes en de bordjes verboden te vissen hebben ze uit het baaitje gehaald. Tenminste... dat zeiden bepaalde mensen. Nu nog hopen dat het waar is. Ik ben er immers al maanden niet meer geweest.
Wanneer? Lang leve het verlof...
Eerder dit jaar was ik er ook al... Toch ging niet alles zoals het zou horen
De spullen zijn alweer enigzins bij elkaar gezocht. De twee glashengels met de sigma´s. De magnetonics met monkey climbers. Een dagje hangen achter de steunen. Een van de laatste kansen voordat ik straks ruim vier maanden aan het werk ga in het buitenland. De laatste keer dat ik de hengels gebruik voordat ik ze opnieuw laat afbouwen. Ik heb er weer zin in. Een van die mooie dikke spiegeltjes. Een emmertje hennep, tarwe en ander klein grut. Laat ze maar wroeten. Ik ga weer vangen.
Wanneer? Lang leve het verlof...
Eerder dit jaar was ik er ook al... Toch ging niet alles zoals het zou horen
De spullen zijn alweer enigzins bij elkaar gezocht. De twee glashengels met de sigma´s. De magnetonics met monkey climbers. Een dagje hangen achter de steunen. Een van de laatste kansen voordat ik straks ruim vier maanden aan het werk ga in het buitenland. De laatste keer dat ik de hengels gebruik voordat ik ze opnieuw laat afbouwen. Ik heb er weer zin in. Een van die mooie dikke spiegeltjes. Een emmertje hennep, tarwe en ander klein grut. Laat ze maar wroeten. Ik ga weer vangen.
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
Mourad Aviara
- Berichten: 3299
- Lid geworden op: 01-03-2005 22:28
- Locatie: Noord Holland
kevin diederen schreef:Dreamer!!!
"Dreams are the best thing reality has to offer.." (Mourie Avifafie 1982 / heden)
-
Rene Treffers
- Berichten: 1318
- Lid geworden op: 29-04-2006 19:51
- Locatie: Voorhout
Ja maar als je het echt mee maakt is et leuker 
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
Dromen zijn om gedroomd te worden...
Kevin Diederen
Kwam zojuist in me op.
Kevin Diederen
Kwam zojuist in me op.
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
Robert Lamboo
Bij deze een verhaaltje die ik vorig jaar heb geschreven, ik hoop dat hij jullie bevalt 
Zondagmorgen half 12. Ik word ruw uit mijn slaap gewekt door de gillende en spelende kinderen op het nabijgelegen speelpleintje. Verdorie...ik lag net zo lekker te dromen. Ik draai me nog een keer om, maar ik kan helaas de slaap niet meer vatten. Eruit dan maar..met een bek op half 7 strompel ik instinctief naar de Censeo...verrek maar, hup 3 pads erin. Met mijn enorme mok ga ik achter de computer zitten om wakker te worden. Het is lekker weer buiten, ietwat winderig, maar zeker niet koud en droog. Gisterenavond werd ik nog even ingelicht door mijn vismaat dat de vissen eindelijk begonnen te lopen in de omgeving..of ik een nachtje mee wilde. Twijfels...ik ging liever even struinen met de antenne, al hoewel lekker slap ouwenelen in de groene rukbunker ook erg gezellig kan zijn...Ik bel op om te informeren wat de plannen zijn maar ook hij weet nog niks met zekerheid te zeggen en ik duik weer achter mijn laptopje.
Lekker gegeten om 6 uur, zuslief had gekookt. Dan blik ik even naar buiten..windstil..ik loop naar het raam..trek de pui open en snuif de frisse lucht in. Als een pijl in een boog klap ik de laptop dicht en storm naar boven waar ik binnen een halve minuut in me camou-outfit sta. De trap af, schuur in..snel mijn vistas pakken (iets te snel bleek achteraf maar daarover later meer) 3 blikken mais, 6 sneeen brood erin en gaan met de spreekwoordelijke banaan. Dit maal geen beschoeide cultuurbak, maar de polder in. Richting noord werd goed gevangen de laatste paar dagen, het paaigebied van de oersterke kanaalvissen...neen, ik verkies zuid. De stek in mijn hoofd bestond uit een 2-tal bruggetjes langs een vaart, die beide toegang geven tot een ondiepere poldersloot. De vaart sluit weer aan op een groot plassengebied. De vissen zullen daar vast al weer in beweging zijn. Misschien lag daar wel het goud.
He bah, regen! Een korte bui daalt neer als ik bijna op mijn stek ben. De hoge brug. Ik tuur en merk op dat er langs de kant veel vis actief is, vooral het jongere spul. Ik loop een eindje het weiland in en voer een blik ma?Øs strak onder de kant. Tot over een uur. Ik vervolg mijn weg naar het lage bruggetje, als mijn oog valt op een geparkeerde auto die er vlak bij staat. Zou het? Mijn vermoeden word bevestigd als ik een schepnet onder aan het taluudje tegen de brug zie staan. Een collega zit statisch en met de pen te vissen voor de ingang. Er is nog weinig gevangen de laatste tijd, deze avond hij heeft er 1 van rond de 6 kilo. Ge?Ønformeerd en een tikkeltje teleurgesteld maak ik even verderop langs de vaart mijn 2e voerstek langs de lelies. Er komt een motorbootje langs. Aan de overkant van de drukke weg ligt de poldersloot, waar ik van plan ben mijn 3e voerstek te maken. Ik steek over, en loop voorzichtig het dijkje op. Tot mijn grote verbazing sta ik direct oog in oog met een happende bek! Hengel optuigen dan maar. Snel een korst op de haak, maar helaas is de vis alweer vertrokken.
De struin begint en ik kom bij een houten hek met stuk geknipt prikkeldraad in het midden. Brutaal als ik ben klim ik voorzichtig over het hek heen. Even verder staat een huis in aanbouw langs de sloot...wat zou ik daar graag willen wonen zeg. De karper is actief, ik kom snel nog een happende vis tegen. Snel de korst er overheen..lijn blijft achter de spoel hangen..*splof*..een brede boeggolf meld me dat hij geen voorstander van bommetjes is. Mooi dan, de eerste vis is verkloot. Verdorie, begint het ook weer te regenen! Ik voer wat korsten. Terwijl de bui neerdaalt besluit ik over te gaan op de pen. Even verderop maak ik op een stuk zonder lelies en sla een voerplekje van een half blikje, 100 meter verder nog 1 en ik pijl de pen uit. Toch nog zo een 80 cm water, er loopt zelfs een flauwe taluudje net voorbij de lelies. De bui is voorbij en er komt weer rust in de tent. In het midden zit een karper te spitten in de bodem, een enorm plakkaat van schuim veroorzakend. Aan de overkant hoor ik gesmak en er zijn zelfs nog karpers aan het rijen. Ik zit hier best. Op de eerste stek blijf ik een half uur zitten. Ik zie leven, de pen schokt en steekt op waarna hij weer in zijn oorspronkelijke positie terugzakt. Constant tikjes, die na een kwartier stil vallen.
Naar de andere stek dan maar? Daar aangekomen zie ik geen spoor van vis op het spiegelgladde water. Met weinig vertrouwen leg ik de pen op de voerplek. Tot mijn verbazing steekt hij na 5 minuten al op en loopt rustig weg..maar ik zie mijn lijn niet lopen. Toch sla ik aan, en zoals ik had verwacht: een gat in de lucht. Erg jammer, maar dit belooft nog wat. De haak beaasd, en weer ingegooid neem ik mijn positie weer in. Na 10 minuten komt er weer beweging in de pen..hij steekt op en loopt naar links weg..het is al zo schemerig dat ik de lijn niet meer kan zien..dan zie ik de pen weer schuin bovenkomen en naar rechts weglopen, niet te missen. Ik hef de hengel en sla vast op een zak zand..langzaam verplaatst hij zich naar rechts, rustig wat meters lijn van de al zwaar afgestelde spoel trekkend. De 1 ¾ hengel buigt steeds verder door totdat de vis opeens 30 meter verderop door de oppervlakte breekt..een brede witte rug weerkaatst een combinatie van schemer en maanlicht in de invallende duisternis. Ik kan snel enkele meters lijn winnen, als de vis opeens naar mijn kant zwemt die vol staat met lelies en sla! Dan kun je wel een mooi open plekje vinden om je pen te draperen, maar drillen word behoorlijk eng als je bij zulke obstakels met een lichte lijn vist. Tot mijn opluchting snijd de lijn dwars door de eerste bladeren en ik kan de vis langs mijn kant naar de oppervlakte trekken, waardoor hij minder snel verward zal raken. Als de vis voor mijn neus zit begint hij traag rondjes te draaien..het gevoel dat dit om een mooie vis gaat word steeds sterker. Opeens geeft hij het op, happend met zijn grote muil komt hij richting het grote net en zit al snel tussen de mazen. Het is een mooie lange slanke, maar zeer gespierde schub. Als ik hem op de kant wil tillen vergis ik me zowaar in het gewicht..op de kant is het een spierwitte vlek op de mat, zo licht is hij. Nog ruw van het paaien, enkele wondjes op zijn enorme staart. De tas in, vissend naar weger en fototoestel..wat is dit nu? Een bewaarzak, blikje fris..maar geen van de twee gewilde items..wat stom, ze liggen nog op de plank in de schuur! Ik ben te gehaast geweest met het pakken van mijn spullen..haastige spoed is..juist. Mijn moeders naailint (sorry) heb ik wel mee, en ik leg hem langs de vis..toch nog goed voor 81 cm schubben..ik schat hem tussen de 9 en de 10 kilo. Tijd voor de hereniging met zijn woongebied. Voor de kant staat nog geen 20 cm water, de vis ligt gewoon nog met zijn rug erboven! Dan maar even het water instappen voor een zetje bij het taluud naar de vaargeul van de sloot, dat gaat al beter. Langzaam zwemt de vis de duisternis in, zijn witte rug is nog lang zichtbaar. De maan verteld me dat het al laat is, en met 2 soppende voeten vertrek ik weer huiswaarts waar ik weer achter de laptop duik om dit verslag te schrijven..
Zondagmorgen half 12. Ik word ruw uit mijn slaap gewekt door de gillende en spelende kinderen op het nabijgelegen speelpleintje. Verdorie...ik lag net zo lekker te dromen. Ik draai me nog een keer om, maar ik kan helaas de slaap niet meer vatten. Eruit dan maar..met een bek op half 7 strompel ik instinctief naar de Censeo...verrek maar, hup 3 pads erin. Met mijn enorme mok ga ik achter de computer zitten om wakker te worden. Het is lekker weer buiten, ietwat winderig, maar zeker niet koud en droog. Gisterenavond werd ik nog even ingelicht door mijn vismaat dat de vissen eindelijk begonnen te lopen in de omgeving..of ik een nachtje mee wilde. Twijfels...ik ging liever even struinen met de antenne, al hoewel lekker slap ouwenelen in de groene rukbunker ook erg gezellig kan zijn...Ik bel op om te informeren wat de plannen zijn maar ook hij weet nog niks met zekerheid te zeggen en ik duik weer achter mijn laptopje.
Lekker gegeten om 6 uur, zuslief had gekookt. Dan blik ik even naar buiten..windstil..ik loop naar het raam..trek de pui open en snuif de frisse lucht in. Als een pijl in een boog klap ik de laptop dicht en storm naar boven waar ik binnen een halve minuut in me camou-outfit sta. De trap af, schuur in..snel mijn vistas pakken (iets te snel bleek achteraf maar daarover later meer) 3 blikken mais, 6 sneeen brood erin en gaan met de spreekwoordelijke banaan. Dit maal geen beschoeide cultuurbak, maar de polder in. Richting noord werd goed gevangen de laatste paar dagen, het paaigebied van de oersterke kanaalvissen...neen, ik verkies zuid. De stek in mijn hoofd bestond uit een 2-tal bruggetjes langs een vaart, die beide toegang geven tot een ondiepere poldersloot. De vaart sluit weer aan op een groot plassengebied. De vissen zullen daar vast al weer in beweging zijn. Misschien lag daar wel het goud.
He bah, regen! Een korte bui daalt neer als ik bijna op mijn stek ben. De hoge brug. Ik tuur en merk op dat er langs de kant veel vis actief is, vooral het jongere spul. Ik loop een eindje het weiland in en voer een blik ma?Øs strak onder de kant. Tot over een uur. Ik vervolg mijn weg naar het lage bruggetje, als mijn oog valt op een geparkeerde auto die er vlak bij staat. Zou het? Mijn vermoeden word bevestigd als ik een schepnet onder aan het taluudje tegen de brug zie staan. Een collega zit statisch en met de pen te vissen voor de ingang. Er is nog weinig gevangen de laatste tijd, deze avond hij heeft er 1 van rond de 6 kilo. Ge?Ønformeerd en een tikkeltje teleurgesteld maak ik even verderop langs de vaart mijn 2e voerstek langs de lelies. Er komt een motorbootje langs. Aan de overkant van de drukke weg ligt de poldersloot, waar ik van plan ben mijn 3e voerstek te maken. Ik steek over, en loop voorzichtig het dijkje op. Tot mijn grote verbazing sta ik direct oog in oog met een happende bek! Hengel optuigen dan maar. Snel een korst op de haak, maar helaas is de vis alweer vertrokken.
De struin begint en ik kom bij een houten hek met stuk geknipt prikkeldraad in het midden. Brutaal als ik ben klim ik voorzichtig over het hek heen. Even verder staat een huis in aanbouw langs de sloot...wat zou ik daar graag willen wonen zeg. De karper is actief, ik kom snel nog een happende vis tegen. Snel de korst er overheen..lijn blijft achter de spoel hangen..*splof*..een brede boeggolf meld me dat hij geen voorstander van bommetjes is. Mooi dan, de eerste vis is verkloot. Verdorie, begint het ook weer te regenen! Ik voer wat korsten. Terwijl de bui neerdaalt besluit ik over te gaan op de pen. Even verderop maak ik op een stuk zonder lelies en sla een voerplekje van een half blikje, 100 meter verder nog 1 en ik pijl de pen uit. Toch nog zo een 80 cm water, er loopt zelfs een flauwe taluudje net voorbij de lelies. De bui is voorbij en er komt weer rust in de tent. In het midden zit een karper te spitten in de bodem, een enorm plakkaat van schuim veroorzakend. Aan de overkant hoor ik gesmak en er zijn zelfs nog karpers aan het rijen. Ik zit hier best. Op de eerste stek blijf ik een half uur zitten. Ik zie leven, de pen schokt en steekt op waarna hij weer in zijn oorspronkelijke positie terugzakt. Constant tikjes, die na een kwartier stil vallen.
Naar de andere stek dan maar? Daar aangekomen zie ik geen spoor van vis op het spiegelgladde water. Met weinig vertrouwen leg ik de pen op de voerplek. Tot mijn verbazing steekt hij na 5 minuten al op en loopt rustig weg..maar ik zie mijn lijn niet lopen. Toch sla ik aan, en zoals ik had verwacht: een gat in de lucht. Erg jammer, maar dit belooft nog wat. De haak beaasd, en weer ingegooid neem ik mijn positie weer in. Na 10 minuten komt er weer beweging in de pen..hij steekt op en loopt naar links weg..het is al zo schemerig dat ik de lijn niet meer kan zien..dan zie ik de pen weer schuin bovenkomen en naar rechts weglopen, niet te missen. Ik hef de hengel en sla vast op een zak zand..langzaam verplaatst hij zich naar rechts, rustig wat meters lijn van de al zwaar afgestelde spoel trekkend. De 1 ¾ hengel buigt steeds verder door totdat de vis opeens 30 meter verderop door de oppervlakte breekt..een brede witte rug weerkaatst een combinatie van schemer en maanlicht in de invallende duisternis. Ik kan snel enkele meters lijn winnen, als de vis opeens naar mijn kant zwemt die vol staat met lelies en sla! Dan kun je wel een mooi open plekje vinden om je pen te draperen, maar drillen word behoorlijk eng als je bij zulke obstakels met een lichte lijn vist. Tot mijn opluchting snijd de lijn dwars door de eerste bladeren en ik kan de vis langs mijn kant naar de oppervlakte trekken, waardoor hij minder snel verward zal raken. Als de vis voor mijn neus zit begint hij traag rondjes te draaien..het gevoel dat dit om een mooie vis gaat word steeds sterker. Opeens geeft hij het op, happend met zijn grote muil komt hij richting het grote net en zit al snel tussen de mazen. Het is een mooie lange slanke, maar zeer gespierde schub. Als ik hem op de kant wil tillen vergis ik me zowaar in het gewicht..op de kant is het een spierwitte vlek op de mat, zo licht is hij. Nog ruw van het paaien, enkele wondjes op zijn enorme staart. De tas in, vissend naar weger en fototoestel..wat is dit nu? Een bewaarzak, blikje fris..maar geen van de twee gewilde items..wat stom, ze liggen nog op de plank in de schuur! Ik ben te gehaast geweest met het pakken van mijn spullen..haastige spoed is..juist. Mijn moeders naailint (sorry) heb ik wel mee, en ik leg hem langs de vis..toch nog goed voor 81 cm schubben..ik schat hem tussen de 9 en de 10 kilo. Tijd voor de hereniging met zijn woongebied. Voor de kant staat nog geen 20 cm water, de vis ligt gewoon nog met zijn rug erboven! Dan maar even het water instappen voor een zetje bij het taluud naar de vaargeul van de sloot, dat gaat al beter. Langzaam zwemt de vis de duisternis in, zijn witte rug is nog lang zichtbaar. De maan verteld me dat het al laat is, en met 2 soppende voeten vertrek ik weer huiswaarts waar ik weer achter de laptop duik om dit verslag te schrijven..
-
kevin diederen
- Berichten: 3862
- Lid geworden op: 28-09-2003 02:00
- Locatie: Zuid Nederland
geen foto's maar wel een mooi verhaal aan over gehouden als ik het zo lees.
Met vriendelijke groet,
Kevin Diederen
Kevin Diederen
-
Rene Treffers
- Berichten: 1318
- Lid geworden op: 29-04-2006 19:51
- Locatie: Voorhout
Maar wel mooi verslag! 
-
Bas Bakker
- Berichten: 1598
- Lid geworden op: 08-04-2002 02:00
- Locatie: Zuid Holland
- Contacteer:
Rene Treffers schreef:Maar wel mooi verslag!
Rene wanneer kom jij eens een keer met een verhaaltje. Ik zie alleen maar oneliners van je ....
-
Rene Treffers
- Berichten: 1318
- Lid geworden op: 29-04-2006 19:51
- Locatie: Voorhout
Oke komt er z0 aan
-
Rene Treffers
- Berichten: 1318
- Lid geworden op: 29-04-2006 19:51
- Locatie: Voorhout
25-10-06 t/m 26-10-06
Het was 10 uur in de ochtend op Woensdag 25 Oktober toen Mike op MSN kwam en ik wist dat hij ging nachtvissen en ik had er ook heel erg zin in dus besloot ik om mee te gaan. Nou je raad het al bij hun is er een week voorgevoerd en op mijn stek niet! Maarja toch maar eens proberen en we gingen met tijgernoten zitten inplaats van al die andere vissers “de bekende bollen’ . We hadden om 2 uur bij een hengelsportzaak die ik wist te vinden vlakbij het water afgesproken want ik kende het water nog niet(hun wel maar ze hadden er nog nooit gevist.) Ik baalde best wel dat ik zo ver moest fietsen met al die visspullen (1,5 uur) maarja toch maar gedaan omdat ik gewoon zin had om te gaan nachtvissen! Eenmaal om 2 uur bij de hengelsportzaak aangekomen te zijn waren hun er al! Ik (Rene) , Mike en Mitchell gingen naar Mike zijn huis waar de visspullen van Mike en Mitchel lagen om van daaruit naar het water te gaan en Mark deed hetzelfde maar dan naar zijn huis. Wij waren er veel eerder dan mark en hadden alles al opgezet, tijgernoten aan de hair gemaakt enz. om half 4 kwam Mark pas aankakken en we konden beginnen met uitvaren! Na een half uur lagen alle 8 de hengels op hun plaats en na een kwartier hoeren we piep pieeeeeeep op Mark zijn hengel. Mark slaat daarom ook aan en de stek was bij het riet en de karper zwom het riet in. Ik en Mark gingen samen in het roeibootje(dat geschikt is voor 1 persoon!) samen met de hengel en het net. Na een kleine 3 minuten te hebben gevaren kwamen we aan en zagen de karper liggen. Hij was ongeveer 14 pond en was een schubkarper. Al het lijn zat door het riet heen en we besloten dus ook de karper gewoon te scheppen hij loog toch aan het oppervlakte. We wilden hem scheppen totdat hij er in 1 keer vandoor gaat en het was pats! Sonde maar we hadden goede moed voor de rest van de avond en nacht. Gauw de hengel weer uitgevaren en het stond weer allemaal hoe het moest staan. Rond een uur of 6 kregen we honger en gingen Mitchell en Mark naar de snackbar wat eten halen. Ze kwamen terug en de patat was slap de bakje deden ze ondersteboven in het zakje enz. enz. Maarja toch hebben we het maar opgegeten. We bleven buiten zitten totdat het ging regenen om 8 uur. We besloten om in een tent te gaan zitten en kletsen. Om een uur of 10 was het droog toen zijn we naar buiten gegaan om daar weer verder te kletsen. Om kwart over 11 besloot ik maat gewoon de tent in te gaan omdat ik het wel weer gezien had Mark ging ook mee maar, Mitchell en Mark bleven zitten. Om half 12 kwam Mark zijn vader nog even langs om te kijken of alles goed was. Mark ging er toen uit en ik bleef liggen want ik was helemaal gebroken. Totdat ik om 2 uur een run hoorde en het bleek bij Mitchell te zijn maar hij sloeg mis. Hij haalt zijn hengel binnen inmiddels was ik ook even naar buiten gekomen toen we de baitrunner van de andere hengel hoorde lopen. Mitchell had de lijn niet goed in de pieper gelegd bleek achteraf want de pieper deed het nog!
Mitchell sloeg aan en het was raak! Na een dril van ongeveer 5 minuten kon de vis geland worden. Na weging bleek deze 12 pond te wegen. Een leuk begin. Ik bleef nog effe buiten en besloot weer de tent in te gaan. Ik sliep als een blok totdat ik hoorde slaan , slaan , slaan en ik hoorde er tussen door piep , piep ik gauw naar buiten het bleek mijn hengel te zijn die Mike had aangeslagen. Ik nam het over van hem en kon na een lange dril van ongeveer 20 minuten een schub landen. Gauw op de mat en foto’s maken en wegen deze bleek precies 20 pond te wegen! Yes, Yes op nieuw water zo’n begin ik was blij! Terwijl er op dat water een hoop werd geblankt vingen wij 2 vissen waaronder 1 20-er!
Het was 10 uur in de ochtend op Woensdag 25 Oktober toen Mike op MSN kwam en ik wist dat hij ging nachtvissen en ik had er ook heel erg zin in dus besloot ik om mee te gaan. Nou je raad het al bij hun is er een week voorgevoerd en op mijn stek niet! Maarja toch maar eens proberen en we gingen met tijgernoten zitten inplaats van al die andere vissers “de bekende bollen’ . We hadden om 2 uur bij een hengelsportzaak die ik wist te vinden vlakbij het water afgesproken want ik kende het water nog niet(hun wel maar ze hadden er nog nooit gevist.) Ik baalde best wel dat ik zo ver moest fietsen met al die visspullen (1,5 uur) maarja toch maar gedaan omdat ik gewoon zin had om te gaan nachtvissen! Eenmaal om 2 uur bij de hengelsportzaak aangekomen te zijn waren hun er al! Ik (Rene) , Mike en Mitchell gingen naar Mike zijn huis waar de visspullen van Mike en Mitchel lagen om van daaruit naar het water te gaan en Mark deed hetzelfde maar dan naar zijn huis. Wij waren er veel eerder dan mark en hadden alles al opgezet, tijgernoten aan de hair gemaakt enz. om half 4 kwam Mark pas aankakken en we konden beginnen met uitvaren! Na een half uur lagen alle 8 de hengels op hun plaats en na een kwartier hoeren we piep pieeeeeeep op Mark zijn hengel. Mark slaat daarom ook aan en de stek was bij het riet en de karper zwom het riet in. Ik en Mark gingen samen in het roeibootje(dat geschikt is voor 1 persoon!) samen met de hengel en het net. Na een kleine 3 minuten te hebben gevaren kwamen we aan en zagen de karper liggen. Hij was ongeveer 14 pond en was een schubkarper. Al het lijn zat door het riet heen en we besloten dus ook de karper gewoon te scheppen hij loog toch aan het oppervlakte. We wilden hem scheppen totdat hij er in 1 keer vandoor gaat en het was pats! Sonde maar we hadden goede moed voor de rest van de avond en nacht. Gauw de hengel weer uitgevaren en het stond weer allemaal hoe het moest staan. Rond een uur of 6 kregen we honger en gingen Mitchell en Mark naar de snackbar wat eten halen. Ze kwamen terug en de patat was slap de bakje deden ze ondersteboven in het zakje enz. enz. Maarja toch hebben we het maar opgegeten. We bleven buiten zitten totdat het ging regenen om 8 uur. We besloten om in een tent te gaan zitten en kletsen. Om een uur of 10 was het droog toen zijn we naar buiten gegaan om daar weer verder te kletsen. Om kwart over 11 besloot ik maat gewoon de tent in te gaan omdat ik het wel weer gezien had Mark ging ook mee maar, Mitchell en Mark bleven zitten. Om half 12 kwam Mark zijn vader nog even langs om te kijken of alles goed was. Mark ging er toen uit en ik bleef liggen want ik was helemaal gebroken. Totdat ik om 2 uur een run hoorde en het bleek bij Mitchell te zijn maar hij sloeg mis. Hij haalt zijn hengel binnen inmiddels was ik ook even naar buiten gekomen toen we de baitrunner van de andere hengel hoorde lopen. Mitchell had de lijn niet goed in de pieper gelegd bleek achteraf want de pieper deed het nog!
Mitchell sloeg aan en het was raak! Na een dril van ongeveer 5 minuten kon de vis geland worden. Na weging bleek deze 12 pond te wegen. Een leuk begin. Ik bleef nog effe buiten en besloot weer de tent in te gaan. Ik sliep als een blok totdat ik hoorde slaan , slaan , slaan en ik hoorde er tussen door piep , piep ik gauw naar buiten het bleek mijn hengel te zijn die Mike had aangeslagen. Ik nam het over van hem en kon na een lange dril van ongeveer 20 minuten een schub landen. Gauw op de mat en foto’s maken en wegen deze bleek precies 20 pond te wegen! Yes, Yes op nieuw water zo’n begin ik was blij! Terwijl er op dat water een hoop werd geblankt vingen wij 2 vissen waaronder 1 20-er!
